Kom! Tein!

De laatste dag alweer van het lange Paasweekend...

Vandaag zijn we vanwege de carbon footprint opnieuw naar een toeristenattractie in Christchurch geweest: het Ferrymead Heritage Park, een museum over die goede oude tijd toen alles beter was.

In NZ heb je behoorlijk wat van dat soort museums, want ondanks dat de westerse historie hier maar zo'n 200 jaar terug gaat, zijn ze hier toch erg aan hun verleden gehecht. Je komt dus om in de historische gebouwen die "wel 150 jaar" oud zijn, en dat vindt iedereen hier erg bijzonder. Als Nederlander moet ik daar toch een beetje om grinniken, want een gemiddeld Amsterdams grachtenpand is al minstens 3x zo oud.

Desalniettemin is het leuk dat de mensen hier geïnteresseerd blijven in de tijd van voor sms-en en mp3 spelers. En het is ook wel apart om te bedenken dat het nog maar zo'n 200 jaar geleden was dat een groepje mensen een paar maanden onderweg was om een heel nieuw land te gaan herbevolken. Ze waren er niet eens zeker van of ze hier wel aan zouden komen. Brieven waren ook maanden onderweg, en als je ze las wist je niet eens of de schrijver nog wel in leven was. En dan zitten wij te zeuren over de lange vliegreis van 24 uur, de papierwinkel waar de NZ'se immigratiedienst ons mee opzadelt, of de blokjes in het beeld bij Skype als de verbinding met de webcam weer eens slecht is.

Maar goed, het Ferrymead Heritage Park is dus een voorbeeld van zo'n groepje mensen dat het verleden in stand wil houden en dat ook nog met veel succes doet. Het is begonnen met een stelletje stoomtrein- en tramfanaten die graag treintje wilden spelen met het echte werk. Vervolgens sloten zich nog een hoop andere verenigingen aan en het resultaat is een park dat een oud dorpje nabootst met werkende stoomtreinen en elektrische trams, waar je zo vaak en zo lang in mag als je wil. In de huisjes, winkels en hallen van dat dorpje bevindt zich met medewerking van al die verschillende verenigingen een ratjetoe aan tentoonstellinkjes, die allemaal erg leuk zijn en het park behoorlijk veelzijdig maken. Alsof je zó de NZ versie van het kleine huis op de prairie binnenloopt.

Tobin wilde niets liever dan naar de treinen en de trams kijken en erin rijden. Steeds als we het in ons hoofd haalden om ook maar even iets anders te gaan doen riep hij continu "Kom! Tein! Kom! Tein!". Een goede tweede was de plaatselijke modeltreinenclub die in een gebouwtje een behoorlijk netwerk had opgebouwd ("Ammaal tein!!!").

De hal met oude brandweerwagens was aardig slaapverwekkend want daar viel meneer pardoes in slaap. Dat was mooi want toen konden Emma en ik op ons gemak even de telefoon/telegraaftentoonstelling en de wasmachine/fornuizententoonstelling bekijken. Verder hebben we nog wat oude auto's en koetsen gezien, en een oud huisje dat ze helemaal hadden ingericht en waar vrijwilligers de bewoners speelden.

De hobby van de lokale tabaksverkoper was fotografie en hij had in zijn winkeltje dan ook een eigen fotostudio en een donkere kamer. "In die donkere kamer moesten de foto's ontwikkeld worden", hoorde ik een vrouw aan haar 10-jarige dochter uitleggen. "Wat achterlijk!", was de reactie. Want ja, foto's staan toch gewoon meteen op je LCD schermpje, wat valt daar nou aan te ontwikkelen???!! Dat was dus even een generatiekloofje, geloof ik :-)

Er was nog wel meer te zien, maar onze Tobin begon moe te worden en dat betekent voor ons: naar huis. Maar ach, nu blijft er nog wat te zien over voor een volgende keer. En dat kan wat Tobin betreft niet gauw genoeg zijn. we krijgen nu elke keer als we hem in het autostoeltje zetten weer de smeekbede "Kom! Tein! Kom! Tein!" over ons uitgestort...