Beeheheestjes, Bééhehééstjes

In het kader van "lekker weg in eigen stad" zijn we vandaag naar het Willowbank Wildlife Reserve geweest.


Willowbank is volgens henzelf "een van de topattracties in Nieuw Zeeland". Nu vindt elke andere onbenullige toeristenattractie in NZ dat ook, dus die bewering kun je gerust met een korreltje zout nemen... Ze gebruiken waarschijnlijk allemaal hetzelfde marketingbureau :-)

Wat is het dan wel? Een flink vogelpark met grote volières waar je doorheen kunt lopen, en nog wat extra's zoals een grote eenden + regenboogforel + alenvijver (je kunt de alen zelf voeren), een capucijnaapjesrots, een hertenwei met maar één hert dat zich continu verstopt, walibi's, een struisvogel, nog wat meer beesten in kooien en een kinderboerderij met ezelritjes voor de kinderen. Bij de ingang kun je allemaal voer kopen zodat je de beesten en vooral de kinderen een beetje bezig kunt houden tijdens het bezoek.

Tobin is een echte dierenliefhebber en die vond het - afgezien van het incidentje waar hij niet onder de touwen door mocht om de Walibi's van dichtbij te bekijken - allemaal reuze interessant. Hoogtepunten waren toch wel het voeren van de struisvogel ("Vogel! Hoog vogel!"), de kinderboerderij met een paard, geiten, schapen, hongerige hangbuikzwijntjes ("Fak-ke", ik denk steeds dat hij een vies Engels woord zegt), konijnen en lama's en nog veel meer.

Bij de kinderboerderij was een grasveldje en daar hebben we onze lunch opgegeten. Ik had al de nodige beesten van de boerderij geaaid en kwam erachter dat het aflikken van een vinger met door Tobin gedropte en door mij opgeveegde appelmoes niet bepaald lekker smaakte - appelmoes met geitenzweet is geen goede combinatie.

Op het grasveldje was het absolute hoogtepunt van de dag: een ritje op de ezel. Tobin mocht erop en Emma liep mee. Tobin vond het geweldig. Ik ook, want Tobin's eerste ezelritje levert natuurlijk tal van mooie fotomomentjes op. Na het ritje liep hij steeds weer naar de geparkeerde ezels toe en keek ze vol verwachting aan. "Wil je nog een keer, Tobin?" "Jaaaaaaaaaaa!!!!". Ik geloof dat ik hem nog nooit zo hartgrondig ja heb horen zeggen. Dus nog maar een tweede ritje en nog meer fotomomentjes, nu met mij naast de ezel en Tobin erop.

Die fotomomentjes hebben we trouwens geweten. Nu Tobin weet dat er foto's van het hele gebeuren zijn, neemt hij ons steeds mee naar de computer en zegt dan met zijn liefste lach "Eesel! Keer*! Ja? Ja?" Zie dat maar eens te weerstaan :-)

Was dit nu inderdaad de toeristenattractie van het jaar? Nou nee. Maar als je toch in de buurt woont, beslist de moeite waard om eens een keer langs te gaan, zeker als je kinderen hebt.

*"Keer" betekent "nog een keer"