There goes the neighbourhood

In Christchurch wonen wij zo'n 3 km van het centrum af, in een zijstraat van een redelijk drukke weg. Ondanks dat is onze straat behoorlijk rustig, want er zitten 2 haakse bochten in en dat rijdt niet zo lekker door. In onze straat gebeurt er dus nooit eens wat, afgezien van het oefenen van de lokale toeterclub. GebeurDE, moet ik zeggen. Want de afgelopen maand is het plotseling hommeles.

Eerst staat er plotseling een auto vlak tegen onze huis-uitrit geparkeerd, we konden er bijna zelf niet meer langs. Officieel moet je hier minstens 1 meter van een uitrit af staan, anders kun je een flinke boete krijgen. Ik dacht dus nog "nou, dat is bij lange na geen meter". Maar goed, met een beetje wringen lukte het wel om onze auto zonder schrammen erlangs te krijgen. Staat er diezelfde avond nog politie voor de deur. Of we de afgelopen nacht wat gerace in de straat hadden gehoord, want de auto die daar stond bleek gestolen te zijn...! Zo maar vlak voor ons huis, in onze straat, waar nooit wat gebeurt! Krijg nou wat.

Een week later stond er plotseling een hoop graffiti op de hekken van onze tot dusverre graffiti-vrije straat. Met licht-roze fluoriserende verf ook nog. Ook onze aan de straat geplaatste brievenbus moest het ontgelden. Ik zit nog te broeden op hoe de verf het beste te verwijderen. Onze brievenbus is van staal, dus ik denk dat ik het maar eens met de hogedrukspuit probeer.

En toen, vanmorgen als klap op de vuurpijl, werden we om 6:30 uit ons bed gebonkt door iemand die op de voordeur aan het rammen was. Stomdronken, dacht hij dat ons huis zijn huis was. "Nee, je bent bij het verkeerde huis". "Oh, sorry hoor". Maar het drong toch niet echt door, want toen liep hij naar de achterdeur en probeerde daar binnen te komen. En dan te bedenken dat ik zelf regelmatig vergeet de achterdeur (en de autodeuren, en de garagedeur) op slot te doen, je zal toch maar zo iemand binnen hebben staan. Gelukkig was hij nu op slot, dank je wel Emma.

"Je bent bij het verkeerde huis, ga weg". Maar nog steeds geen noemenswaardige reactie. Gelukkig werd hij er niet agressief van, maar ja je weet bij iemand die straalbezopen is nooit wanneer de stemming omslaat. Het was behoorlijk koud vanochtend (het is hier nog steeds winter) en hij stond dan ook een beetje te springen om warm te blijven. Tja, er leek weinig schot in de zaak te zitten dus hebben we de politie uiteindelijk maar gebeld. Binnen een kwartiertje stonden twee hele aardige agenten (toevallig dezelfde als van de gestolen auto) voor de deur en hebben de verwarde man, die zich opnieuw verontschuldigde, meegenomen naar... het bureau? Huis? Geen idee. Maar goed, bij ons vandaan.

De politieagente zei nog "probeer maar weer te gaan slapen." Tja, da's makkelijker gezegd dan gedaan, met een kleintje. Tobin was intussen van de hele heisa ook wakker geworden en die vond dat het nu wel tijd was voor feest. Dus vandaag waren we vanwege slaapgebrek een beetje brakjes met zijn allen.

Intussen blijven bij ons de vragen hangen... Is die man echt 3 km vanuit de stad komen lopen om ons huis uit te kiezen waar hij zgn. woonde? Ik kan me echt geen lokaal buurtcafé verzinnen... Of is hij bij vrienden hier in de buurt geweest? En waarom was hij wel tegenwoordig genoeg van geest om te gaan staan springen, maar niet om te herkennen dat dit toch echt niet zijn huis was, een half uur lang? Helemaal toen er 2 vreemden dat tegen hem zeiden? Gelukkig is het allemaal goed afgelopen maar het moet niet gekker worden. Deur dus maar op slot vanavond... :-)