Punakaiki

Vandaag was het precies 2 jaar geleden dat Tobin geboren is. Maar dat vieren we pas echt op 29 Mei, zodat Opa & Oma NZ er ook bij kunnen zijn. Vandaag hebben we dus gewoon even gedaan net alsof we gek zijn (de ad remme lezer zal zich nu terecht afvragen of dit voor Emma en mij überhaupt wel mogelijk is) en we bewaren de cadeautjes voor volgende week.

We zijn vandaag naar Punakaiki geweest, een dorpje op zo'n 40 km afstand van Greymouth. Punakaiki is bekend om zijn pancake rocks en blow holes. De pancake rocks zijn hele grappige gelaagde rotsen. Blow holes zijn onderaardse grotjes die aan de ene kant uitkomen op zee, en aan de andere kant een tunnel omhoog hebben. Telkens als er een golf naar binnen stroomt bouwt zich een druk op en komt het naar boven spuiten.

Als het rotweer is dan spuiten ze vaak heel hoog. Maar dat was het nu niet, rotweer. Daar waren we voor weggevlucht, weet u nog wel? En dus spoten ze niet zo hard. Hebben wij weer. Goed, ze spoten nog wel een beetje en dus was het idee wel duidelijk. Ik zei nog tegen mijn schoonouders "Ja maar normaalgesproken spuiten ze veel hoger hoor". Ze knikten met een begrijpend maar ongelovig lachje en dat was dan dat. Ik heb het idee dat ik bij mijn schoonouders een beetje in een geloofwaardigheidscrisis begin te geraken als het op NZ aankomt.

Na het spuitfestijn hebben we geluncht in het eethuisje van Punakaiki. Mijn schoonvader zag dat ze Steak&Mushroom pies verkochten en denkend aan het heerlijke baksel van gisteren kreeg hij meteen zo'n wilde blik in zijn ogen van een leeuw die wil toehappen. En dus terwijl Emma, Tobin, Mama en ik zaten te smullen van heerlijke pompoensoep en wedges, zat Pa een lekkere slappe pie weg te werken die nu een keer wèl precies zo smaakte als alle andere pies in NZ: niet naar meer. "Nou, deze smaakt toch wel een stuk minder lekker dan die van gisteren" zei hij nog. Ik knikte met een begrijpend maar gniffelend "zie je wel" lachje en dat was dan dat... eindelijk gerechtigheid.

Toen we klaar waren met smullen en wegwerken zijn we nog lekker aan een strandje gaan zitten om te kijken naar de zee, de sandflies en de springbeestjes op het zand. Heel grappig... ze leken een beetje op springende made-poppen met pootjes. En ver springen man, die kleine opdonders. Je zou er een vlooiencirkus mee beginnen: Tobin and the Jumping Maggots.

Terug in Greymouth hebben Opa&Oma Tobin's verjaardag toch nog een beetje gevierd door hem op McDonalds te trakteren, wat hij uiteraard erg lekker vond. Als je aan Tobin zou vragen wat hij zich nog van deze dag kan herinneren, is het waarschijnlijk het antwoord volmondig: FRIET!