Een zware bevalling

Toen ik weer terug was in het ziekenhuis waren de weeën goed begonnen dus het leek erop dat Emma gisteravond nog een baby zou krijgen. Haar weeën werden langzaam maar zeker steeds erger maar de ontsluiting schoot niet zo op. We hielden op een blocnootje bij hoe ver de weeën uit elkaar lagen en het was steeds maar een minuut of 3, terwijl dat bij normale bevallingen in dat stadium eerder een minuut of 10 is. Ze kreeg dus ook niet echt de kans om bij te komen van een wee. Op een gegeven moment was ze na anderhalf uur verschrikkelijke pijn (Emma zei dat het een stuk erger was dan migraine) nog maar van 3 naar 4 cm gegaan, en je moet er 10!!

Ze was er onderhand zo uitgeput van dat het wel duidelijk was dat het haar niet ging lukken dus ze heeft toen een ruggenprik gekregen (epiduraal). Zo'n prik is ongeveer een cm of 8 lang, en bij Emma moest er natuurlijk weer 3x geprikt worden want de opening zat weer eens op een andere plaats dan verwacht (gek mens). Door al dat gedoe met dat de prik niet werkte duurde het ongeveer een kwartier en gedurende dat kwartier moest ze steeds doodstil blijven liggen ook tijdens de weeën en dat was echt heel erg vervelend. Maar goed, uiteindelijk zat de prik en werkte hij. Emma heeft toen nog ongeveer een uurtje geslapen (ik niet) en daarna begonnen na een tijdje de persweeën.

Emma heeft ongeveer 2 uur lang zitten persen maar het hoofdje kwam niet verder. Toen hebben ze nog allerlei interne onderzoeken gedaan, besloten om hem op de operatietafel te halen met een tang, en als dat niet lukte werd het een keizersnee. Het werd dus een keizersnee... best wel frustrerend, hadden we ons die moeite ook kunnen besparen. :-)

De chirurg zei later dat het hoofdje prima in positie zat, dat het hoofd niet te groot was en het bekken niet te klein, maar dat het hoofdje er toch met geen mogelijkheid door wilde. Ook zat er al allemaal poep in het water omdat hij te laat geboren was, het kind kan dan z'n poep niet meer inhouden. Gelukkig bestaan er dus keizersnedes, 200 jaar geleden was eerst de baby doodgegaan en daarna Emma, omdat de dode baby er nog steeds niet uit zou kunnen (Emma's zus die voor Mercy Ships in Afrika werkt zei daarop trouwens dat dit voor ons misschien 200 jaar geleden is, maar in Afrika gaat het nog steeds zo).

Maar goed, hij is er nu. Zoonlief maakt het goed, en Emma probeert zich er doorheen te slaan, ze heeft wel nog steeds veel pijn.