Door het oog van de naald

In Nederland waren we helemaal te pletter verzekerd. Ziektekosten, inboedel, anti-inbraakstrips op de deur, rookmelders in het huis, zelfs een brandblusser op elke verdieping.

Komen we in NZ , verhuizen we naar een nieuw huis. Nog steeds geen internet, dus vergelijken van inboedelverzekeringen is er nog niet bij. Dus daar wacht ik nog even mee tot het net weer werkt. Ook nog geen kans gezien in de eerste week brandblussers te halen. Maar ja, wat is nou een week? En dan gebeurt het...

We hadden een paar dagen een logé. Op zaterdagochtend ging ze de stad in. Wij bleven thuis. Er was een beetje een vreemde geur in de keuken te ruiken, maar niet echt thuis te brengen wat. Tja, we hadden net een splinternieuwe koelkast gekocht (voor het eerst in ons leven), dus ik dacht dat die misschien nog een beetje stond te stinken.

Tegen de middag wilden we een dutje gaan doen. De geur was nog steeds aanwezig. We waren al bijna in slaap gevallen maar Emma vertrouwde het toch niet helemaal en ging nog maar een keer op onderzoek uit. Bleek dat de stank uit de kamer van onze logé kwam, omdat ze vergeten was haar elektrische deken uit te zetten!

Ik zet de deken uit en wil alweer weglopen, maar kijk voor de zekerheid nog even tussen de dekens. Daar kreeg ik de schrik van mijn leven!! De deken was helemaal verkoold en had een zwarte plek gebrand in twee dekbedden, een wollen molton deken, een gewone molton deken, een laken en een flink gat in de schuimrubber matras!! Omdat er nu lucht bij kwam begon het meteen hard (en geel??) te roken. “Emma!! Dit moet eruit! Nu!!” en binnen 10 seconden lag het hele zooitje buiten in de tuin.


Pfoeh. Als we het 2 minuten later ontdekt hadden dan hadden we brand gehad, en dan was met de NZ’se bouwstijl (veel hout) echt alles platgebrand. En we waren niet verzekerd. We zijn hier naar NZ gekomen om een nieuw leven op te bouwen, maar zó nieuw hoeft het nou ook weer niet... :-)

Dat was dus wel even heel erg schrikken. Je moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren, helemaal als we wel waren gaan slapen... we hebben dus wel heel erg veel “geluk” gehad. We zijn in ieder geval erg dankbaar dat het zo is afgelopen.

Het is jammer van alle spulletjes, maar het is maar spul, en niet eens zo veel. Er is gelukkig niemand gewond geraakt, en dat is het belangrijkste! En als je er goed over nadenkt, hangt het leven toch aan elkaar van dingen die maar net goed gaan... ik heb in mijn leven geloof ik al wel 4 fluitketels laten droogkoken en verbranden, ik kwam een keer thuis van werk en het gas stond nog zachtjes te branden, Emma heeft talloze keren de strijkbout een hele dag aan gehad (we hebben er nu een die vanzelf afslaat), en ik heb op Gloucester street ook een keer vergeten de elektrische deken uit te zetten. Stomme fout, maar het kan gewoon gebeuren...

We hebben dus meteen maar de eerste de beste inboedelverzekering genomen die we vinden konden, want een ongeluk zit in een klein hoekje (van het bed)!