Weer naar het ziekenhuis

Na een aanvankelijk hectische week begon het toch wat beter te gaan met Emma, dus dachten we dat deze zaterdag misschien wel de eerste dag zou worden waarop alles weer een beetje normaal zou worden, en dat we misschien zelfs wel met zijn drietjes lekker even naar het park konden gaan om een klein stukje te wandelen.

En toen had Emma op zaterdagochtend plotseling koorts: 39,3! De vroedvrouw is meteen komen kijken en stelde vast dat Emma een acute borstontsteking had aan beide borsten. Het zag er gemeen genoeg uit dat ze wilde dat Emma weer in het ziekenhuis zou worden opgenomen om de antibiotica direct in de bloedbaan te kunnen spuiten ipv. met pilletjes.

Emma vond het idee om weer naar het ziekenhuis te moeten echt verschrikkelijk, maar er zat niets anders op. Dus wij naar het ziekenhuis, naar de “acute gyneacology assessment”-afdeling. Toen we daar om ongeveer 13:00 aankwamen kregen we te horen dat er, omdat er tijdens het weekend in het hele ziekenhuis maar EEN dokter aanwezig was, er een wachttijd was van ongeveer 2 uur. Hoezo wachttijd van 2 uur, dit was toch een spoedgeval? Zo erg spoed dat we hals over kop naar het ziekenhuis moesten?

Tja helaas, geen spoed genoeg. Er zaten ook nog bloedende zwangere vrouwen te wachten op de dokter die momenteel bezig was met een keizersnee, dus wij moesten niet zeuren en gewoon maar rustig gaan zitten.

Uiteindelijk heeft de dokter vanwege allerlei spoed-tusendoor-klusjes er ZES UUR over gedaan om ons te woord te staan. En al die tijd heeft Emma geen antibiotica gehad. Toen de dokter dus de borsten om 19:00 pas bekeek waren ze allebei helemaal vuurrood, een heel stuk erger dan dat ze ’s ochtends waren. Leuk hoor. Ze moest in ieder geval meteen aan de antibiotica en twee dagen in het ziekenhuis blijven. Als ze nou meteen begonnen waren met toedienen had het waarschijnlijk maar een dag gehoeven… Maar goed, dat is ook NZ. Een staatsbetaald zorgsysteem dat zo inefficiënt is dat er mensen doodgaan tijdens het wachten op een dokter.

Aangezien Emma nu op een afdeling lag waar ze niet speciaal voor baby’s kunnen zorgen heb ik Tobin die twee nachten alleen thuis gehad. Dat ging boven verwachting goed moet ik zeggen, Tobin heeft het uitstekend naar zijn zin gehad. Zijn natje, droogje, badje en luiers allemaal op tijd. Er was welliswaar een klein incidentje met het smelten van de voedingsfles tijdens het steriliseren, maar dat mag verder geen naam hebben.

Emma is op maandagmiddag thuis gekomen. We hebben intussen besloten te stoppen met borstvoeding, want die borstontsteking was wel de druppel. Emma is nog steeds aan het kolven om de sluizen open te houden ivm. het voorkomen dat de ontsteking terugkomt, maar we gaan het langzaam afbouwen.

Tobin zelf doet intussen erg zijn best om maar zo schattig mogelijk te zijn, en dat lukt hem aardig. Hopelijk krijgen we de komende week eindelijk de kans om daar nou eens echt van te kunnen genieten :-)