De container kwam...

... en weg was-ie!

Het is zover

Maanden gewacht om het huis te verkopen, maar toen het eenmaal verkocht was is het toch nog wel snel gegaan. Vandaag kwamen de verhuizers al om de boel in te pakken, en morgen komt de container om het spul op te halen.

In Nederland duurde het inpakken en inladen in totaal 4 uur. Hier in NZ gaat het allemaal wat rustiger aan en trekken ze voor het proces twee hele dagen uit. Met vooral veel pauze, koffiedrinken en kletsen. Maar dat is tenslotte wel zo gezellig en het doel, een huisraad naar NL verschepen, wordt zo ook bereikt, en wel zo relaxed.

Het huis staat nu dus vol dozen en alles is ingepakt. Zelfs het hobbelpaard staat in het koude plastic tussen de intimiderende witte torens (zie foto). Tobin is het er niet helemaal mee eens, want hij gaat steeds naast de ingepakte  TV staan en zegt dan "open maken!" en begint om ons te helpen maar alvast aan de het plakband te morrelen. Helaas Tobin, het moet vandaag maar even zonder. Maar... hij mag vandaag wel in "Papa Mama bed", want zijn eigen bedje is al ingepakt. En dat vond hij natuurlijk wel erg stoer.

De laatste nacht in ons Nieuw Zeelandse huis. Nu komt het toch wel erg dichtbij, en wordt bijna alles wat we doen "de laatste keer dat we...". Een beetje weemoedig, maar ook vol verwachting naar wat de toekomst ons brengen moge, wat het ook zij.

Onze planning:

24 Aug Container weg

27 Aug overdracht van het huis

29 Aug naar Ashburton

03 Sep naar Wellington voor de prijsuitreiking (zie "ook dat nog")

12 Sep vertrek vanuit Christchurch

14 Sep aankomst in Amsterdam

16 Sep eerste jetlag sollicitatiegesprek in Hengelo (Twente)

Dus misschien worden we nog wel tukkers :-)

De eerste sollicitatiegesprekken zijn al binnen

Als we terug gaan verhuizen naar NL is het toch ook wel fijn om een baan te hebben. Dus ben ik maar alvast gaan solliciteren. En dat heb ik geweten. Ik ben zelf werkzaam als Engels technisch auteur en blijkbaar zijn die in NL niet zo makkelijk aan te komen. Ik had voor een baan via Internet om ongeveer 10 voor 12 's avonds gesolliciteerd, en om 10 over 12 hing de recruiter aan de telefoon. Hij zag dat ik nog op Skype zat en dacht dus "oh, die is toch nog wakker". Dus belde hij meteen maar even op. Zich niet realiserend dat Emma en Tobin natuurlijk al sliepen, maar goed, voor een baan hebben we wel wat over, niet? Na vrienden en familie die ons in de afgelopen jaren wakker gebeld hebben kan een recruiter er ook nog wel bij :-)

Het is voor een bedrijf in Hengelo, Twente. Erg mooie omgeving, relatief rustig en net zoals in NZ spreken ze ook de landstaal met een accent, we voelen ons dus helemaal thuis daar waarschijnlijk. Een andere optie is voor een bedrijf in Rijswijk, helemaal aan de andere kant van het land. In de randstad, dus wel een grotere cultuurschok komend uit NZ, maar goed, Christchurch waar we nu wonen is nou ook niet echt rustig.

We hebben in NL nog geen woonhuis besproken, we kunnen nog gaan wonen waar we willen, en dus kan ik in het hele land op gesprek. Waar zullen we uiteindelijk terechtkomen... Twente, de Randstad, Friesland? De tijd zal het leren...

Ook dat nog

Toen ons huis maar te koop en te koop stond, dachten we dat het nog wel een behoorlijke tijd zou duren voordat we terug naar NL konden gaan. Vol goede moed heb ik me daarom hier in NZ opgegeven voor de "Plain English Awards", een wedstrijd voor technische schrijvers die in begrijpelijke taal hun documenten opstellen.

Vooral overheidsinstellingen en advocatenkantoren hebben er nog wel eens een handje van om verhalen op te stellen die nog moeilijker te lezen zijn dan een medicijnbijsluiter - die ze hier in NZ trouwens maar helemaal hebben afgeschaft... als je bijwerkingen krijgt merk je dat tenslotte vanzelf, nietwaar?

Om het gebruik van simpel Engels voor de gewone man zowel bij de overheid als bij bedrijven te stimuleren, zijn deze awards in het leven geroepen en elk jaar worden de meest simpele zielen daarom even in het zonnetje gezet. Ik dacht kom, laat ik daar eens aan meedoen, want ik zal toch wel niet winnen.

WAAAAHHHH!!! Sta ik plotseling op de genomineerdenlijst (categorie 5, halverwege de pagina) samen met nog 4 anderen... wist ik veel dat er zich maar 5 zouden opgeven! Nou kan ik dus in de laatste week voor ons vertrek nog even van Christchurch naar Wellington op en neer reizen (zeg maar van Zwolle naar Londen heen en terug), in pak, voor een prijsuitreiking in het Nieuw Zeelandse parlementsgebouw. Heb ik weer.