Nachtmerries

Wij hadden last van muizen. Nou heb ik zelf niet zo'n problemen met muizen zo lang ze maar buiten het huis blijven. Dat deden ze dus niet. Ook aan de afspraak dat als we niet aan hun eten zouden komen dat ze dan van ons eten zouden afblijven hielden ze zich niet (ze waren verzot op drop), en het pact om geen enge ziektes te verspreiden werd ook niet in acht genomen. Dus ja, dan moet het maar dood, alhoewel ik dat zeker niet leuk vind om te doen.

Ik wilde geen gif strooien omdat het daarmee wel een week kan duren voor ze dood zijn van uitdroging. Geen leuke dood en dat alleen maar omdat ze dan niet gaan liggen stinken. Dus ik dacht laat ik een muizenval zetten, is het tenminste in een klap gebeurd. Nu is dat meestal zo, maar natuurlijk niet bij mijn muisje. Ik hoorde de muizenval dichtslaan en vervolgens gekrabbel. Bleek het arme lieve kleine schattige bruine muisje halverwege zijn rug op de muizenval gepind te zitten... nog springlevend en bij kennis.

Dat heb ik weer, degene die uitgeputte hommels en bijen op een schoteltje met honing zet, die spinnen en motten voorzichtig vangt en ze naar buiten loodst, en die 10 minuten naar een mierenlijn kan zitten kijken om te zien hoe het krioelt. Beesten doodmaken is dus niet bepaald mijn specialiteit. En hij bleef me ook nog de hele tijd aankijken met zijn vragende oogjes...

Emma vond het zieliger voor mij dan voor de muis. Alhoewel ik me afvraag of de muis dat zelf ook vond…

Franz Jozef

Na de Blue Pools zijn we doorgereden naar het dorpje Franz Jozef, waar we twee dagen hebben geslapen. Dat dorpje is genoemd naar de Franz Jozef gletcher, een van de grootste gletchers ter wereld die slechts op 250m boven het zeeniveau eindigt. Er komt echt een enorme rivier uit de mond, en de gletcher “raast” met ongeveer 1 meter per dag de berg af (dat is voor een gletcher erg veel). Je kunt zien hoe enorm groot hij is door naar het rooie cirkeltje van de eerste foto te kijken. Je ziet daar een paar zwarte puntjes… dat zijn mensen, te zien op de close up. Die mensen doen mee aan een rondleiding op de gletcher.

Het leek ons niet verstandig om Emma in haar toestand allemaal ingewikkelde ijsmanoeuvres in de buurt van diepe ijsspleten te laten uitvoeren, dus dat hebben we maar even uitgesteld totdat we de tocht samen met onze Huppim kunnen maken. Het was al vermoeiend genoeg, want het was door de vallei ongeveer 3 kwartier lopen over stenen voordat we bij de gletcher waren, en weer 3 kwartier terug ook. Emma heeft zich kranig geweerd, ik was best trots dat het zo goed lukte.

We zijn ook nog naar Lake Matheson geweest, het zgn. spiegelmeer. De bergen aan de overkant van het meer worden vaak heel mooi gespiegeld in het water. Tenminste, als het niet waait :-)

Lopen we rond bij dat meer, komen we zo maar een van mijn Nederlandse collega's tegen die ook een tripje west coast aan het doen was... krijg nou wat! Het is echt een klein land, dat NZ.



De volgende dag zijn we doorgereden naar Greymouth en hebben daar Shantytown bezocht, een klein dorpje dat nagebouwd is naar de oude goudkoortsstadjes uit Nieuw Zeeland. Er wordt overigens nog steeds goud gevonden in NZ, er zijn grote afgravingen aan de gang, wat niet door iedereen gewaardeerd wordt want je vernietigt wel het landschap met zo’n afgraving. Maar goed, in Shantytown kon je dus zien hoe het er vroeger aan toeging.. In tegenstelling tot de vorige dagen was het nu weer echt West Coast weer, m.a.w. de regen kwam met bakken uit de hemel. Gelukkig was dit dus een museum-dag!

De laatste dag zijn we via de Arthus’s pass weer teruggereden naar Christchurch. Nog geprobeerd om onderweg gezellig eieren te bakken op ons camping-gasstelletje, maar het winderige Nieuw Zeelandse weer blies steeds de vlam uit...

Een lang Waitangi weekend

Waitangi Day (6 februari) viel dit jaar op woensdag, en aangezien we nog maar een paar maanden met zijn tweetjes over hebben proberen we het er nu nog even een paar lange weekenden van te nemen. We hebben dus op donderdag en vrijdag vrij genomen en een tweede tripje langs de West coast gemaakt, het stuk dat we vorig jaar niet gedaan hebben.



Woensdag zijn we via Lake Pukaki met op de achtergrond Mount Cook (zie foto boven) naar Lake Wanaka gereden, een erg populair meer omringd door mooie bergen. Daar hebben we overnacht in de mooiste lodge die we totnogtoe tegengekomen zijn. Donderdag zijn we via Lake Hawea (zie foto rechts) over de Haast Pass naar de west coast gereden. Vlak voor de Haast Pass kun je een wandeling maken naar de Blue Pools, en dat hebben we gedaan… je moest eerst een wiebelend touwbruggetje over, best spannend. En toen waren daar de blue pools, erg mooi. Er waren mensen in aan het zwemmen. Ze vonden het wel erg koud maar een lekkere frisse duik op een warme dag is natuurlijk nooit weg.

Bij de blue pools maakte Emma kennis met de nationale schrik: de sand fly. De sand fly is een klein onbeduidend zwart vliegje, maar die kan toch verrekte vervelende beten geven. Die beten jeuken echt verschrikkelijk, en als je dan gaat krabben gaan ze alleen nog maar erger jeuken. En als je pech hebt (en dat had Emma dus) heb je ook nog een milde allergische reactie. Eerst zette haar voet helemaal op en toen kwam er op de plaatsen van de beten echt een kanjer van een blaar. Dit alles heeft bij elkaar zo’n twee weken geduurd, en soms jeukte het zo erg dat ze met haar voeten in een teil met koud water moest om de jeuk nog draaglijk te houden. Dus ik denk niet dat ze hier nog eens op sandalen zonder sokken de bush ingaat…

Ze is overigens in goed gezelschap. James Cook (de ontdekker van NZ) had ook een flinke hekel aan sand flies, want hij schreef in zijn logboek "The most mischievous animal here is the small black sandfly which are exceeding numerous… wherever they bite they cause a swelling and such intolerable itching that it is not possible to refrain from scratching and at last ends in ulcers like the small Pox." Tja...