Als Tobin van tevoren geweten had wat hem allemaal zou overkomen had hij denk ik liever in mijn buik willen blijven zitten. Eerst schrok hij zich wild toen hij uit mijn buik werd getrokken door de dokter (al dat licht!). Vervolgens moest hij zelf werken voor zijn eten en nu de eerste inentingen! Arme jongen. Maar helaas, het moet gebeuren. Ik heb geen flauw idee hoe het in Nederland gaat maar hier worden de eerste inentingen gegeven als de baby 6 weken is.
We hadden om 14.30 uur een afspraak bij onze huisarts dus stonden wij stipt om 14.30 op de stoep. Nadat we ons gemeld hadden bij de receptie konden we gaan zitten in de wachtkamer. Tot mijn grote schrik zag ik daar een bord hangen met wachttijden. Er stond boven “Waiting time after triage”. Wat is dat nou weer? Erwin wist het want hij was die week ervoor voor de eerste keer naar de huisarts geweest (met een ontstoken pees in zijn duim).
Je word eerst door de verpleegster gezien waaraan je je hele verhaal mag vertellen en dan kun je pas als het nodig is naar de huisarts. Daar sloeg die wachttijd op. Efficient als je alleen de verpleegster nodig hebt maar niet zo efficient als je alsnog een dokter moet zien want dan kan je je hele verhaal weer opnieuw vertellen. Maar wij hadden een afspraak met de huisarts voor Tobin’s inentingen dus dat wachtleed werd ons bespaard…. dachten we.
Na een uur (!) wachten werden we eindelijk in het dokters kamertje geroepen waar ik in het kort mijn bevallingsverhaal mocht doen en Tobin ondertussen onderzocht werd. De dokter trok aan zijn armen en benen, keek in zijn ogen, mond en oren, stelde nog wat vragen en was blijkbaar erg tevreden. Nou dacht ik, dan komt nu de spuit! Nee hoor, we werden naar een andere verdekt opgestelde wachtruimte gebracht waar we op een verpleegster moesten wachten.
Na een tijdje wachten riep de verpleegster ons. Die woog Tobin (over de 5 kg!) en vroeg ons vervolgens om nog even te wachten omdat de inentingen bestond uit 2 spuiten en er moest nog een andere verpleegster komen zodat ze die tegelijk konden geven. Na weer even wachten kwam de andere verpleegster en kreeg Tobin zijn spuiten. Ik moest zijn armen vasthouden (ze waren zeker bang dat hij ze een klap zou verkopen :-).
Het duurde een seconde of 5 voordat hij doorhad wat er gebeurde (Huh?… Zeg hee… Zeg hee.. ZEG HEEEEEE!!!!!!) maar toen werd hij ook helemaal rood en zette het op een brullen. Gelukkig kon ik hem meteen troosten. Hij moest wel even flink huilen want het deed best zeer maar langer dan een minuut duurde dat gehuil ook niet want toen was hij er al weer overheen. Stoere jongen! Ondertussen had hij ook flinke honger dus een fles melk ging er goed in.
Tijdens het fles geven ging ik even verzitten en stootte ik per ongeluk zijn hoofd, waarna hij weer begon te huilen. En een minuut of vijf later prikte hij zichzelf met zijn vingertje in zijn oog, en toen was het weer raak. Het was gewoon zijn dag niet, geloof ik…
Intussen kwam de verpleegster weer en vertelde dat we 20 minuten moesten wachten voordat we weg konden omdat ze Tobin even in de gaten wilde houden (vanwege mogelijke allergische reacties op de inentingen). Na 10 minuten kwam diezelfde verpleegster weer terug om te zeggen dat over 10 minuten een ander verpleegster kwam controleren of alles goed was en daarna zouden we dan naar huis mogen. Na 20 minuten ben ik maar even gaan vragen of al weg mochten. Oh ja, zei de verpleegster die na 10 minuten had moeten komen: “sorry, helemaal vergeten”.
Hoe het ook zij. Tobin heeft zijn intentingen gekregen en dat was het uiteindelijke doel van de hele exercitie. En we zijn gedurende het hele gebeuren weer erg vriendelijk (maar zeer inefficient) behandeld volgens goed Nieuw Zeelands gebruik.
Labels: Tobin
Ze zeggen dat als je een hond hebt dat je dan makkelijker contact maakt, o.a. met lotgenoten. Nou, voor een baby geldt dat minstens net zo. Er waren al bijeenkomsten vóórdat de baby geboren was (antenatal class) die na de geboorte gewoon doorgaan als koffiegroepen, en er zijn nu ook nog koffiegroepen voor jonge moeders georganiseerd door Plunket (een soort van consultatiebureau, maar dan veel uitgebreider). Je leert dus in een vrij korte tijd een hoop mensen kennen die ongeveer hetzelfde doormaken, en dat is best handig, vooral omdat we als nog redelijk verse emigranten nog niet zo'n heel groot sociaal netwerk hebben opgebouwd.
Ook op straat zijn er mensen die even naar de baby komen kijken of een praatje maken. Tobin doet natuurlijk erg zijn best om er zo schattig mogelijk uit te zien met zijn ondeugende en ontwapenende lach. En het werkt, want iedereen die hem ziet roept "Ooooh he's SOOO cute!!" Even aaien, kijken of hij je 
vinger vastgrijpt, etc.. Als trotse ouders vinden we Tobin natuurlijk de mooooiste baby van de héle wereld. Gelukkig is iedereen beleefd genoeg om die illusie in stand te houden :-)
