Nieuw Zeeland heeft een nationaal voetbalteam. Niet dat dat al te veel voorstelt, want in een land waar alle benen voor het 10e levensjaar al wel eens een keer gebroken zijn door het school-rugby, blijven er niet zo veel talenten over voor dat watjes-spelletje waar echte mannen hun neus sowieso voor ophalen. Voetbal is in NZ net zo populair als cricket in NL. Cricket? Precies, dat bedoel ik.
De hoogste klasse voetbalcompetitie in NZ is daardoor ook onbetaald, een kleine onkostenvergoeding voor de reiskosten en dan houdt het wel op. Er is in het hele land één betaalde voetbalclub, en omdat het een beetje truttig staat om iedere keer de nationale kampioen te worden omdat je het enige team in de competitie bent, mogen ze van de Ozzies (de Australiërs) meespelen in de Australische nationale competitie.
Waarom ook niet: de Ozzies, die een beetje een vriendschappelijke haat-liefde-verhouding met hun kleine NZ broertje hebben (een beetje vergelijkbaar met NL en België), laten geen kans onbenut om de Kiwi's ludiek te vernederen. Als die schapenboeren zich dus zo nodig steeds willen laten inmaken tot vermaak van de Ozzies, kom maar op!
Toen de World Cup eraan kwam was het dan ook wel duidelijk wie van de twee daar het beste resultaat zou gaan behalen: het land dat tenminste echte voetballers heeft. NZ heeft sowieso op een wereldkampioenschap voetbal nog helemaal nooit ook maar één puntje binnengehaald. Dat ze nu überhaupt gekwalificeerd zijn, nou fijn voor ze hoor, maar daar blijft het dan ook wel bij. Alleen die naam al,
All-Whites. Kom daar maar eens mee aan in Zuid Afrika. Als ze levend het stadion inkomen mogen ze al van geluk spreken.
Nee dan de
Socceroos. Een voetbalteam samengesteld uit het beste van een heel continent. Italië, maak je borst maar nat!
Iedereen keek uit naar de eerste voetbalwedstrijd van de Socceroos. Tegen Duitsland. Dat zou me een thriller worden want OK, Duitsland is toch ook niet echt slecht, maar de Ozzies zouden ze eens even een poepje laten ruiken!
De wedstrijd begon. Wammes! Knal! Beng! Schopperdeschop!
En toen stond het 4-0! Voor Duitsland. Oh.
Dat was toch wel een beetje een afgang. Een beetje? Een beetje veel. Nou, tegen de pijn dan maar even de wedstrijd van NZ tegen Slowakije bekijken. Niks beter dan leedvermaak om je eigen pijn te verzachten nietwaar? Probleempje... De eindstand werd 1-1! Toen was de vernedering compleet. Ozzie was helemaal ingemaakt en NZ had zowaar geschiedenis geschreven en gelijkgespeeld... hun eerste punt ooit, op een WK.
De Nieuw Zeelanders waren allemaal buiten zinnen natuurlijk. Voetbal mag dan een watjessport zijn, maar als ze winnen dan zijn het onze watjes! ONZE watjes! ON-ZE Watjes!!
En dat dacht Australië dus ook. Inlijven die hap. In de Australische kranten stond de volgende morgen daarom:
Australasia - Slovakia 1-1
Australasia. Dat betekent
Australië, NZ en de eilandjes daar in de buurt bij elkaar. Een Australasian football team?? Sinds wanneer bestaat er een Australasian football team?? Nou eh, sinds vanmorgen, dus. Of ze nou te vernederd waren om NZ de eer te geven die het toekomt, of dat ze gewoon even lekker NZ wilden zieken, ik weet het niet. Misschien wel alletwee.
Hoe het ook zij, het was wel even een beetje tegen het zere been van Nieuw Zeeland. Australië doet dat nl. wel vaker, typisch Nieuw Zeelandse tradities en recepten bestempelen alsof ze in Australië zijn uitgevonden. Zelfs de Nieuw Zeelandse ijsbergen werd even
snel een Australische vlag op geplant. En nu de voetballers zeker.
Ja amehoela! Het zijn dus ON-ZE watjes ja, van ons van ons van ons! Willen jullie daar wel eens even van afblijven???
Labels: Komisch, Typisch NZ
Nou goed, daar sta ik dan, op mijn werk ook nog, in een foto die me waarschijnlijk tot in lengte van dagen gaat achtervolgen, bij aanstaande sollicitatiegesprekken met een frons voor me op tafel zal worden gelegd voordat het busje me afvoert, en op de trouwdag van Tobin vast nog wel in een grappig bedoeld stukje zal worden gebruikt om aan te tonen hoe goed het is dat Tobin nu de paternale invloedssfeer gaat verlaten.
