Wij verhuizen terug naar NL

Zoals je misschien uit eerdere berichten nog weet stond ons huis te koop. Dat stond te koop omdat we namelijk hadden besloten om terug te verhuizen naar Nederland.

Oh schrik! Waarom ga je nou weg uit zo'n paradijs en kom je terug naar het koude gure Nederland waar ze maar geen regering kunnen vormen en er tegenwoordig in de winter 3 maanden sneeuw ligt? :-)

Tja, het is hier inderdaad erg mooi en het weer is meestal ook heel aardig. Maar mooie uitzichten is niet alles. De menselijke factor speelt ook mee en voor Emma heeft uiteindelijk de familie (22 stuks maar liefst) de doorslag gegeven. Je weet vantevoren nooit hoe belangrijk zoiets voor je is en nu weten we het: behoorlijk belangrijk. Vooral met een kleine Tobin die om ons heen huppelt en in NL niet alleen een Opa&Oma, maar ook nog 6 ooms + tantes heeft en een hele berg neven en nichten.

Daarnaast sloot Emma's werkervaring in NL niet echt aan op het baanaanbod in NZ, waardoor ze eerst een paar jaar flink onder haar niveau heeft gewerkt en nu al een half jaar helemaal zonder werk zit, waarbij ze tijdens sollicitaties steevast te horen krijgt dat ze te hoog is opgeleid. Maar waar ze wel voor is opgeleid kennen ze hier weer niet... een beetje een vicieuze cirkel dus. En ja, een leuke uitdaging in het werk is ook erg belangrijk.

En de shampoo natuurlijk, dat die op zou raken zagen we al een tijdje aankomen.

Intussen is ons huis, een beetje later dan verwacht, verkocht. Dus baan opgezegd, tickets geboekt, en dinsdagochtend 14 september landen we in Nederland. Hellooo fietsen, snel internet, goudse kaas, rosbief, filet Americain en Babi Pangang :-)

De shampoo is op

In Nederland woonden wij twee straten van een 'Action' af. Action is een winkel die allemaal restpartijen uit heel Europa aankoopt en ze vervolgens tegen spotprijsjes verkoopt. Zo kun je dure parfum voor maar €7 op de kop tikken. Nooit hetzelfde spul in de schappen, maar altijd erg goedkoop.

Toen we al druk aan het inpakken waren voor de container richting NZ, hadden ze plotseling een hele berg van mijn favoriete Dove shampoo op voorraad, voor minder dan de helft van de prijs. Nou kon ik me nog wel herinneren dat in NZ de shampoo redelijk duur was, en op zo'n eilandje is natuurlijk sowieso vast geen fatsoenlijke shampoo te krijgen. En van Dove hebben ze waarschijnlijk helemaal nog nooit gehoord.

Inslaan, dacht ik dus. Even een voorraadje aanleggen voor in NZ. We hebben nu toch een container die die kant opgaat, een doosje shampoo kan er ook nog wel bij. Zo gezegd zo gedaan, en uiteindelijk heeft Emma zo'n 20 flessen met plakband zitten dichtplakken (tegen het lekken), in plastic zakjes zitten doen (ook tegen het lekken) en in een doos gegooid. Ze heeft er zowat een shampoofobie van opgelopen. Ik heb haar in ieder geval sindsdien NOOIT meer Dove shampoo zien gebruiken.

Bij het aanleggen van de voorraad shampoo had ik echter niet helemaal rekening gehouden met de voorraad haar die nog op mijn hoofd aanwezig is. Zoals elke man die zich nog in de ontkenningsfase bevindt had ook ik het aantal overgebleven haren schromelijk overschat. Ik heb dan ook, ondanks dat ik dagelijks mijn haren was, bijna VIER JAAR met al die flessen shampoo gedaan. Niet óp te kríjgen. Als een wonderbaarlijke wassing van de 5000 haren.

Tot vandaag. Het laatste drupje is eruit geperst. De shampoo is op. Mijn haarkameraad is ermee uitgescheiden. Wat nu? Dan maar hier de Dove gaan kopen? Bij elke willekeurige supermarkt die er gewoon schappen vol van blijkt te hebben? Zonder plakbandjes ook nog?

Ik weet het niet. Het voelt toch een beetje onthand. Niet meer vertrouwd. Ik denk dat ik maar terug naar NL verhuis. Terug naar mijn Action. Terug naar mijn shampoo.

Helaas, het mocht niet baten

Jullie in NL hadden het maar luxe, met zo'n finale om 20:30. Wij moesten om 06:30 gaan zitten kijken. En ondanks dat voetbal in NZ helemaal niet zo populair is, had het management van het bedrijf waar ik werk toch een voetbalontbijt om 6:30 georganiseerd.Tja, daar kon ik als Nederlander terwijl mijn land in de finale staat natuurlijk niet ontbreken, dus ik was vanochtend ERG vroeg uit de veren.

Gewapend met mijn door de familie toegestuurde worldcup-survivalpakket toog ik dus naar mijn werk, alwaar ik tot hilariteit van vele collega's behoorlijk uitgedost ten tonele verscheen. Tevergeefs helaas.

Wacht maar. Over 4 jaar doen we het gewoon over, en dan goed. Dit was alleen maar een oefentoernooi! :-)

Mist over de Canterbury Plains

Vanaf de Summit Road gezien, ochtendmist over de Canterbury plains die 's middags weg zou trekken. Het WAS al middag toen de foto genomen werd :-)

Goote tuig!

Om Tobin alvast te laten wennen aan het feit dat hij straks wel eens een keertje een behoorlijk eind in een vliegtuig zal zitten, zijn we vandaag naar het vliegveld van Christchurch gegaan om vliegtuigen te kijken. Tobin was altijd al erg gefascineerd door vliegtuigen die in de lucht vlogen, maar hij had ze nog nooit van dichtbij gezien. Tot vandaag. Wauwie hee, wat was dat spannend!


En nu is hij in tweestrijd... wat is er nou het leukste, de tein of de goote tuig?

Naar de modeltreinenclub

Een collega van me, die ook een klein zoontje heeft dat gek is van treinen, vertelde me afgelopen week dat er al een aantal jaar een grote modeltreinenbouwersclub in het park van Halswell (een buitenwijk van Christchurch) actief is. Elke zondag rijden ze van 13:00  tot 16:00, als het weer het toelaat. Aangezien Tobin helemaal geobsedeerd is door treinen, en het weer vandaag weer erg meezat, leek het ons wel leuk om daarheen te gaan.

Voor $2 kun je een ritje maken met zo'n treintje, en ze hebben me toch een parcours aangelegd daar zeg je u tegen! Het duurt een volle 5 minuten voordat de rit klaar is. We hadden een 6-rittenkaart gekocht en dat was maar goed ook, want Tobin was er niet meer bij vandaan te slaan. Gelukkig hielden ze er om 4 uur mee op, waarna we nog even naar het speeltuintje van het park zijn gegaan. Kortom, Tobin heeft weer een erg leuke dag gehad - en wij dus ook.

Naar Edoras

Vandaag was het eindelijk weer eens heerlijk weer in het weekend, en ben ik samen met een stel vrienden naar de Ashburton Gorge gegaan, een plek die onder Lord Of The Rings adepten ook wel bekend staat als Edoras.

Gewoon op anderhalf uurtje rijden van Christchurch, midden in een grote vallei, lag daar de grote rots waar ze een jaar of 8 geleden 3 maanden bezig zijn geweest met opbouwen, 2 weken gefilmd hebben, en vervolgens elk plantje dat het veld had moeten ruimen weer op zijn originele plek hebben teruggezet.

Onderweg naar Edoras kom je ook nog langs Lake Clearwater, met een berg met 2 toppen, die ze om het simpel te houden maar 'Twin Peaks' hebben genoemd. En dat was al vóórdat de televisieserie die naam bekend maakte.

En ja, het gladde stuk vooraan het meer is inderdaad ijs.

Het is hier nog steeds winter, en dus was het lekker koud en winderig, maar dat hoort erbij, blauwbekken voor een beetje leuke foto's. :-)