De nieuwe baan bevalt goed

Ik ben intussen 3 weken aan het werk voor Dynamic Controls en ik moet zeggen: het bevalt me uitstekend. Hartstikke leuk team, en leuk werk. Er werken zelfs twee andere Nederlanders :-) Maar dat is ook niet zo verwonderlijk, ik heb me laten vertellen dat in ChCh 14% van de bevolking Nederlands of van Nederlandse afkomst is (in de rest van NZ is dat ongeveer 7%).

Als technisch auteur moet ik handleidingen gaan schrijven. Ik ben in het bedrijf de technisch auteur, dus ik heb een hoop vrijheid en kan dingen gaan indelen zoals ik ze zelf wil. Dat is natuurlijk best leuk, want je krijgt best een redelijke verantwoordelijkheid.

Ze waren toen ze me aannamen bang dat mijn Engels niet goed genoeg zou zijn om handleidingen te schrijven, maar intussen is het duidelijk dat de handleidingen zoals ze nu zijn veel te ingewikkeld Engels bevatten om door buitenlanders begrepen te worden (en in Europa heeft 90% van hun klanten Engels als tweede taal). Ze gaan dus waarschijnlijk overstappen op zgn. "simplified English", een internationale luchtvaartstandaard om ervoor te zorgen dat je handleidingen niet verkeerd begrepen worden. Dat kan best ver gaan. In China had bv. een technicus in een handleiding gelezen dat hij een hendel 1 1/2 keer moest omdraaien. Hij begreep dat hij de hendel een half keer moest omdraaien. Gevolg: flinke schade. En wie is er dan verantwoordelijk? Slecht lezen of slecht schrijven? Dat invoeren en kiezen van van de simpele standaard (er zijn er verschillende) wordt helemaal aan mij overgelaten. Dat is dus best een leuke uitdaging.

Dynamic Controls ligt trouwens wel precies aan de andere kant van Christchurch als waar wij nu wonen, maar ook maar 2 straten vanaf waar Emma werkt! We kunnen dus lekker carpoolen samen. Enige nadeel is dat als er eentje eerder naar huis mag (en vooral Emma mag dat vaak) dan kan dat dus niet als de ander niet ook eerder naar huis kan. Ach ja, het spaart wel een auto uit. En het is wel zo gezellig in de auto.

Door het oog van de naald

In Nederland waren we helemaal te pletter verzekerd. Ziektekosten, inboedel, anti-inbraakstrips op de deur, rookmelders in het huis, zelfs een brandblusser op elke verdieping.

Komen we in NZ , verhuizen we naar een nieuw huis. Nog steeds geen internet, dus vergelijken van inboedelverzekeringen is er nog niet bij. Dus daar wacht ik nog even mee tot het net weer werkt. Ook nog geen kans gezien in de eerste week brandblussers te halen. Maar ja, wat is nou een week? En dan gebeurt het...

We hadden een paar dagen een logé. Op zaterdagochtend ging ze de stad in. Wij bleven thuis. Er was een beetje een vreemde geur in de keuken te ruiken, maar niet echt thuis te brengen wat. Tja, we hadden net een splinternieuwe koelkast gekocht (voor het eerst in ons leven), dus ik dacht dat die misschien nog een beetje stond te stinken.

Tegen de middag wilden we een dutje gaan doen. De geur was nog steeds aanwezig. We waren al bijna in slaap gevallen maar Emma vertrouwde het toch niet helemaal en ging nog maar een keer op onderzoek uit. Bleek dat de stank uit de kamer van onze logé kwam, omdat ze vergeten was haar elektrische deken uit te zetten!

Ik zet de deken uit en wil alweer weglopen, maar kijk voor de zekerheid nog even tussen de dekens. Daar kreeg ik de schrik van mijn leven!! De deken was helemaal verkoold en had een zwarte plek gebrand in twee dekbedden, een wollen molton deken, een gewone molton deken, een laken en een flink gat in de schuimrubber matras!! Omdat er nu lucht bij kwam begon het meteen hard (en geel??) te roken. “Emma!! Dit moet eruit! Nu!!” en binnen 10 seconden lag het hele zooitje buiten in de tuin.


Pfoeh. Als we het 2 minuten later ontdekt hadden dan hadden we brand gehad, en dan was met de NZ’se bouwstijl (veel hout) echt alles platgebrand. En we waren niet verzekerd. We zijn hier naar NZ gekomen om een nieuw leven op te bouwen, maar zó nieuw hoeft het nou ook weer niet... :-)

Dat was dus wel even heel erg schrikken. Je moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren, helemaal als we wel waren gaan slapen... we hebben dus wel heel erg veel “geluk” gehad. We zijn in ieder geval erg dankbaar dat het zo is afgelopen.

Het is jammer van alle spulletjes, maar het is maar spul, en niet eens zo veel. Er is gelukkig niemand gewond geraakt, en dat is het belangrijkste! En als je er goed over nadenkt, hangt het leven toch aan elkaar van dingen die maar net goed gaan... ik heb in mijn leven geloof ik al wel 4 fluitketels laten droogkoken en verbranden, ik kwam een keer thuis van werk en het gas stond nog zachtjes te branden, Emma heeft talloze keren de strijkbout een hele dag aan gehad (we hebben er nu een die vanzelf afslaat), en ik heb op Gloucester street ook een keer vergeten de elektrische deken uit te zetten. Stomme fout, maar het kan gewoon gebeuren...

We hebben dus meteen maar de eerste de beste inboedelverzekering genomen die we vinden konden, want een ongeluk zit in een klein hoekje (van het bed)!

De NZ'se manier van in de wacht zetten

Als je in NL een huis huurt, is dat helemaal kaal. Het eerste dat je dan gaat doen is tapijt leggen, gordijnen ophangen, evt. behangen en de kozijnen verven. Wanneer je in NZ een huis huurt, huur je dat met tapijt, gordijnen en elektrisch fornuis. Je mag er ook vooral niets aan veranderen (niet behangen, niet verven, nog geen spijker in de muur slaan), want dat moet de huurbaas doen. Je moet dus maar hopen dat de gordijnen een beetje naar je smaak zijn, en dat het tapijt niet al te smerig is.

Zo zitten er bij ons scheuren in sommige gordijnen, is de elektrische installatie niet helemaal in orde, is er geen sleutel van de garagedeur, kan een raam niet dicht en staat er nog een vat met vuilnis van de vorige bewoners in de tuin. Dat zou allemaal door de makelaar gefixt worden, werd ons beloofd, maar tot nu toe hebben we nog niets gezien. Dus maar eens even gebeld.

Nu is het bij deze makelaar zo geregeld dat er een receptioniste is en een aantal zgn. beheerders. Dat zijn dus degenen die de huurcontracten e.d. regelen. Als je jezelf wel eens ergert aan het in de wacht staan, dat hoeft bij deze makelaar niet. Als je beheerder in gesprek is (en dat zijn ze dus altijd), word je automatisch doorgeschakeld naar de voicemail. Je kunt dan keurig inspreken, zodat ze je kunnen terugbellen. Ze bellen alleen niet terug.

We hebben nu gedurende een week al zo’n 15x gebeld, ons huisnummer, mobiele nummer en werknummer achtergelaten, maar terugbellen ho maar. De receptioniste meldt ons iedere keer vriendelijk dat onze beheerder in gesprek is, maar dat we best een voicemail achter kunnen laten als we dat willen (daar zijn ze hier trouwens heel goed in: je van het kastje naar de muur sturen op zo’n vriendelijke en behulpzame manier dat het lijkt alsof ze je echt geholpen hebben). Zet me dan maar liever in de wacht...

Een roeisnelweg

Nou, dachten we in een lekkere rustige buurt te zitten... vergeet het maar! Ongeveer 500 meter verderop ligt de loods van de Christchurch roeivereniging. Het barst dus van de roeiers op dit stukje Avon. Dat is op zich niet zo erg, juist wel gezellig eigenlijk. Maar er zitten ook veel wedstrijdroeiers bij, en die trainen hier ook.

Dat trainen zelf gebeurt natuurlijk op het water. Maar langs het water fietst de trainer, die met behulp van een megafoon instructies naar de roeiers schreeuwt. Dat is dus best goed te horen in ons huisje met enkele beglazing, helemaal als de ramen open staan :-)

En wanneer ben je het fitste om te trainen? Natuurlijk op zaterdagochtend om 7:00!! We worden nu niet meer wakker van razend verkeer maar van razende trainers. Ach ja... in het begin had ik wel zoiets van “wat hebben we nou weer aan onze roeiboot hangen” maar alles went, en nu hoort het er gewoon bij. Van de week kwam er zelfs een Canadese kano met zo’n 20 mensen erin langsvaren. En dat zien we dan gewoon vanuit de huiskamer :-)

Ik denk dat we de komende 9 maanden dat we hier wonen (zo lang loopt ons huurcontract) maar eens heftig gaan genieten van dit plekje!

De verhuizing

Je hebt hier niet alleen op nieuwjaarsdag vrij, maar standaard ook op 2 januari. Dat kwam wel goed uit, want woensdag 3 januari kregen we de sleutels van het huis, en we zijn dus druk bezig geweest met inpakken. Het was maar één kamer, maar wat kún je daar een hoop rotzooi in kwijt als je dat wilt ;-)

3 Januari gebruikt om schoon te maken en de monteurs van Telecom en het elektriciteitsbedrijf ontvangen om alles aan te sluiten. De elektromonteur vroeg voordat hij de stroom aanzette of we geen dozen op het elektrische fornuis hadden staan. “Je zult ze de kost geven die dat wel doen en het fornuis nog hebben aan staan ook” zei hij. Wanneer dan de elektriciteit erop komt gaat het een beetje stinken in huis... Tja.

Toen alles in het nieuwe huis een beetje op orde was werd het tijd om alle spullen die keurig in Ashburton al die tijd lagen te wachten op te halen. 4 Januari om 17:00 een 22 m3 vrachtwagentje gehuurd. Bij het verhuurbedrijf vroegen ze of ik al eens vaker in zo’n ding gereden had, en kreeg ik uitgebreid te horen hoe veel elk krasje zou kosten. Blijkbaar hadden ze er niet zo heel erg veel vertrouwen in :-) Ik zelf vond het wel meevallen, ik had al eens eerder in zo’n bakbeest gereden, alhoewel het toch wel weer even wennen was, vooral de versnellingsbak was erg onhandig.

Vanuit het verhuurbedrijf meteen naar Ashburton gereden, terwijl Emma in Christchurch achterbleef om nog meer in het huisje schoon te maken. Op donderdagavond en vrijdagochtend samen met mijn vader en Martha de vrachtwagen ingeladen. Dat was met zijn drieën nog een heel karwei, en niet alles paste er helemaal in. Alle grote dingen hebben we in ieder geval ingeladen, de rest kan altijd nog in etappes worden opgehaald als we op bezoek komen.

Op de terugweg had ik het idee dat de vrachtwagen wel een beetje zwaar beladen was, hij schommelde *erg* langzaam (i.t.t. op de heenweg). Af en toe was ik bang dat hij in de bocht om zou vallen... ik heb dus behoorlijk voorzichtig gereden. Maar goed, ik heb het heelhuids gehaald, en heel-inboedels ;-) Dat was toch wel weer een opluchting, want er zaten echt rotstukken tussen. Bijvoorbeeld de Rakaia-brug, een smalle 2-baans brug van 2 km lengte waarvan de banen nauwelijks breder waren dan het vrachtwagentje zelf. En als er dan ook nog vrachtwagens van de andere kant komen is het toch wel even zweten :-)

In ChCh werden we met uitladen geholpen door onze Hongaarse huisgenoot en een Nederlandse mede-emigrant die we in NL al hadden ontmoet via het nieuwzeelandforum.

De laatste doos...

Uiteindelijk waren we net op tijd klaar om om 17:00 de vrachtwagen weer terug te brengen. Het hele stuk schadeloos gereden, maar je bent er niet totdat het afgelopen is, want op de parkeerplaats van de verhuurder... ging het gelukkig ook allemaal goed. Zonder ook maar een schrammetje erbij leverde ik het apparaat weer in en kreeg ik de volledige borg weer terug.

Nog de laatste spullen uit onze oude kamer opgehaald, het bed (nou ja, de matras op de grond) opgemaakt en lekker neergeploft en in slaap gevallen. Onze eerste nacht in het rustieke huisje aan de rivier.

Gelukkig Nieuwjaar!

Om het oude jaar uit te luiden was er een groot feest op het centrale plein van Christchurch, met daarna een groot vuurwerk vanaf het dak van een bankgebouw. Aangezien we “Christmas in the park” (CITP) zo leuk hadden gevonden, waren we min of meer van plan dit feest mee te gaan maken. Maar het weer zat nou niet bepaald mee.. koud en guur. Het wil hier maar niet vlotten met de zomer. We krijgen zelfs excuses van Kiwi’s als ze horen dat we geëmigreerd zijn, met de verzekering dat dit “de slechtste zomer ooit” is en dat “dit nog nooit is voorgekomen”. Laten we het er maar op houden dat de ijsbergen de schuld zijn van de koude zomer :-)

Maar goed, door het gure weer hadden we nou niet zo heel veel trek om een hele avond buiten op een plein te staan dus besloten we om tot 23:30 te wachten zodat we nog van het vuurwerk konden genieten. Je mag hier nl. zelf geen vuurwerk afsteken tijdens de jaarwisseling, dat mag alleen op 5 november tijdens tijdens Guy Fawke’s day, een dag waarop ze vieren dat Guy Fawke in 1605 geprobeerd heeft de “houses of parliament” op te blazen. Nu zou het onder terrorisme vallen, maar toen was het blijkbaar een heldendaad. In november heeft het daarom de halve week geknald hier, maar tijdens oud en nieuw mag het dus niet. Dan maar naar het plein :-)

Op het plein aangekomen was het nog niet zo druk, er stonden wel al redelijk wat mensen maar het was niet echt volgepakt. Toen we zagen wat er op het podium te doen was waren we blij dat we niet eerder waren gekomen: er stond een band stevige rockmuziek uit de speakers te pompen. Prima voor de liefhebbers, maar voor een feest voor jong en oud nou niet echt geschikt. Er stond wel wat publiek voor het podium, maar de overgrote meerderheid was er duidelijk alleen voor het vuurwerk. Dat maakte de sfeer wel een beetje raar en niet zo heel erg gezellig. Maar goed, we hadden een leuke plaats weten te bemachtigen, en het vuurwerk was weer erg mooi, alhoewel ik het vuurwerk tijdens CITP net iets mooier vond. Na het vuurwerk gingen we weer lekker terug naar huis, en zo dachten er meer over; het plein stróómde echt leeg :-)

Na thuis de nodige SMSjes gestuurd te hebben (voor NL mooi een halve dag te vroeg heheh) zijn we lekker gaan slapen.