Het wereld straattheater festival

Eén van de leuke dingen hier in NZ, of in ieder geval in Christchurch, is dat er zo veel gratis evenementen zijn, zoals Christmas In The Park in november. Een ander jaarlijks terugkerend fenomeen is het world buskers festival. Tien dagen waarin het centrum van Christchurch overspoeld wordt door straatartiesten van wereldklasse. Ze komen echt vanuit de hele wereld, er waren er zelfs een paar uit Nederland.

Afgelopen zaterdag was het heerlijk weer, perfect voor straattheater. Dus zijn we maar eens een kijkje wezen nemen in de stad. Wij hebben het standbeeld Lord Livingstone gezien, de degenslikker Space Cowboy (oef!), Nederlandse acrobaten (op een gegeven moment smeerde eentje zijn handen in met wit magnesiumpoeder en merkte op “Don’t worry, this stuff is perfectly legal… in Holland”), in een klein parkje midden in het centrum was er een trapeze-act, en ook nog een andere Nederlander met zijn Groen! voorstelling stond daar.

Ik heb later nog even met die Nederlander gesproken hoe hij het vond om hier op te treden, en hij zei dat hij weer een paar jaar terug was qua ervaring. Alle technieken die hij zich had aangeleerd om Nederlanders uit hun schulp te laten kruipen werkten hier niet. Dus dat was aan de ene kant frustrerend voor hem maar ook leerzaam.

Tja, dat hadden wij ook al gemerkt… NZ is NL niet :-)

We hebben ons dus weer uitstekend vermaakt!

Sir Ed is dood

De nationale held van NZ , Sir Edmund Hillary, is op vrijdag 11 januari overleden. Hillary was een oorlogsheld, alsmede de eerste man die de top van mount Everest bereikte, en vervolgens nog veel liefdadigheidswerk gedaan heeft en zich heeft ingezet voor de natuur. Hij is zelfs de enige die tijdens zijn leven al op een NZ bankbiljet verschenen is (lijkt me ook vreemd, betalen met geld waar je zelf op staat).

En ondanks dat alles bleef hij de nederigheid zelve. Telkens als hij de hemel in geprezen werd zei hij “ja maar ik ben maar een gewone Nieuw Zeelander hoor”.

NZ heeft in hem dus een groot man verloren. En dat vinden ze heel erg, want al twee weken lang is er vrijwel geen ander nieuws op TV dan alles over zijn leven, zijn sterven, zijn vrienden, zijn familie, eerbetoon van de regering, de staatsbegrafenis op 22 januari, boosheid over dat koningin Elizabeth niet alles liet vallen waar ze mee bezig was en ook naar die begrafenis kwam, en wat ze allemaal nog niet meer kunnen verzinnen. Het overlijden van Prins Claus, André Hazes en Jos Brink bij elkaar was er niets bij.

En dat allemaal voor een man die er helemaal niet van hield om in de belangstelling te staan of beter genoemd te worden dan iemand anders. Maar ja, dit circus is natuurlijk meer voor de gemiddelde Nieuw Zeelander bedoeld dan voor Sir Ed zelf. We laten het dus allemaal maar rustig over ons heen komen… Gelukkig kunnen we via internet gewoon het NOS journaal bekijken, blijven we tenminste ook nog een beetje op de hoogte van de rest van de wereld :-)

Meeuwendiarree

Patat… de Nieuw Zeelanders denken volgens mij dat ze het zo ongeveer hebben uitgevonden. Ze zijn in ieder geval erg trots op hun “Fish and Chips” zaken, waar je vaak ook de NZ’se specialiteit kunt krijgen: een witbroodje met een halve centimeter roomboter, belegd met… friet!!! Die friet is dan vaak ook nog in varkensvet gebakken. De verzadigde vetten spetteren van je bord af... En dan vragen ze zich af waarom het percentage hartklachten en darmkanker hier zo hoog is.

Maar goed, er zijn hier ook veel frietzaken die gerund worden door Aziaten, en die zijn vaak erg goed want Aziaten weten hoe ze moeten frituren. Dus daar halen we meestal onze maandelijkse portie friet.

Nou krijg je de friet hier niet in bakjes, maar in opgevouwen kranten. Een beetje net alsof je een visje bij de markt haalt, alleen dan met friet erin ipv. vis. Ook de portie was even wennen. De kleinste hoeveelheid die je hier kunt krijgen is 1 Scoop (één schep). Zo’n schep kost ongeveer 85 Eurocent. Kan nooit veel zijn, denk je dan. Laat je daar nou toevallig met drie personen ruim van kunnen eten… Ongelooflijk!

Een paar dagen terug was het mooi weer, en toen zijn we friet gaan halen om op het strand op te gaan eten. Tot nu toe was ik altijd degene die de friet haalde. Emma bestelde in de frietzaak in haar onwetendheid dus TWEE SCHEPPEN friet. Gelukkig hebben we een stationwagon anders paste het er niet in, man man wat een hoeveelheid.

Op het strand aangekomen wisten de meeuwen al hoe laat het was want ze kwamen met z’n allen dicht om ons heen staan. We voelden tijdens het eten ons een beetje als in de film “the birds”… wel erg bekeken. Maar ze hebben hun trekken nog wel thuis gekregen want nadat we onze porties ophadden hebben we ze de rest he-le-maal opgevoerd, het equivalent van zo’n 6 Nederlandse grote porties friet.

Die meeuwen zullen de volgende dag wel aan de dunne gegaan zijn. Dat terwijl vogelpoep toch al zo vloeibaar is. Hoe zou meeuwendiarree er eigenlijk uitzien?

Ashvegas

Voor de jaarwisseling zijn we natuurlijk naar de familie gegaan, in Ashburton. Ashburton is een stadje op ongeveer een uur rijden van Christchurch af. Ashburton heeft ongeveer 17.000 inwoners, en dat is, voor Nieuw Zeelandse begrippen, al best veel. In Christchurch noemen ze Ashburton zelfs Ashvegas, want Ashburton is hip, in Ashburton daar gebeurt het!

Zo ook met de jaarwisseling. In het stadscentum was een groot feest opgezet en dat was uitgebreid geadverteerd. Het was nog lekker weer ook, lang niet zo koud als vorig jaar, dus om ongeveer 21:00 besloten we het ouderlijk huis even te verlaten om een kijkje te kunnen nemen bij het evenement. Misschien zou er ook wel een groots vuurwerk zijn zoals in Christchurch vorig jaar.

En nu kwamen we erachter waarom Ashburton Ashvegas wordt genoemd. Het evenement bestond nl. uit een podium van 10 meter breed waar een lokaal bandje op stond te spelen, een frietkar, een ijskar, een snoepkar, een superklein draaimolentje uit een speeltuin, en… en… en… ??? Dat was het.

Zo ongeveer 200 mensen stonden verspreid over de hoofdstraat die voor dit wereldgebeuren helemaal was afgesloten. We zijn wel twee keer heen en weer gelopen om ons te verzekeren dat dit echt alles was. Het leek wel op het nieuw-jaarwisselingsfeest van de keizer… net zo onzichtbaar als zijn kleren.

Net toen ik me afvroeg of we toevallig in een programma met de verborgen camera waren terechtgekomen kwam er een razende reportster op ons af van de Ashburton Guardian, de kwaliteitskrant van Ashburton. Vol verwachting vroeg ze aan ons wat we van dit geweldige feest vonden.

Toen bleef het even stil, want hoe zeg je nou zonder uit de hoogte over te komen dat je eigenlijk vindt dat dit feest nergens op slaat? Mijn politiek correcte antwoord was vervolgens “I think it is a bit minimalistic”. Gelukkig begreep de reportster precies waar ik het over had, want ze kwam zelf uit Sydney. Pfoeh. Toen ze vroeg of we bleven tot na twaalven zeiden we dat we het wel gezien hadden zo. Na wat expat-ervaringen over NZ te hebben uitgewisseld wilde ze nog een foto van ons.

En ja hoor, in de eerste krant van het nieuwe jaar staan wij natuurlijk uitgebreid met foto als die bekakte mensen uit de grote stad die voor het dorpsfeest hun neus ophalen. Ach ja, hebben we ook weer onze 15 minutes of fame gehad… wereldberoemd in heel Ashburton.

Gelukkig nieuwjaar.