Niet storen...

...want er is iemand diep in een verhaal verzonken...

De NZ manier van een epidemie bestrijden

Toen de Mexicaanse griep (hier in NZ heet het trouwens nog gewoon varkensgriep) nog maar net was uitgebroken in Mexico, was een van de eerste landen waar het daarna ook opdook Nieuw Zeeland. Dat is op zich opmerkelijk, want NZ is een eiland, met minstens 4000 km zee in alle richtingen. Als het dus ergens makkelijk is om ziektes buiten de deur te houden is het wel hier. In principe. Alleen, dan ken je de Nieuw Zeelander nog niet.

Nieuw Zeelanders zijn erg relaxte en vriendelijke mensen die zich nergens druk over maken, en nergens echt hun best voor doen, het zal wel loslopen allemaal (zie bijvoorbeeld ons raam met stopverfhanden en verfspatten). In de tussentijd proberen ze wel serieus genomen te worden en bedenken een berg regels die van alles moeten regelen zodat het allemaal goedkomt. In principe.

Zo bedachten ze een dag of 2 nadat de eerste gevallen hier bekend waren dat het misschien wel handig was om mensen met Mexicaanse griep 7 dagen in quarantaine te zetten. En dan ook maar meteen de hele familie. En om aan de grens mensen op griepverschijnselen te controleren. Leuk, maar nu hebben we het al binnen... Maar goed, vanaf nu wordt het serieus genomen, toch? Toch?

Het leek er wel op. Een telefoonlijn werd opgericht waar mensen met griepverschijnselen heen konden bellen zodat ze niet iedereen in de wachtkamer ziek hoefden te maken. Een apart centrum werd opgericht waar mensen zich vlot konden laten besmetten met testen op Mexicaanse griep om te bepalen of ze in quarantaine moesten. Kinderdagverblijven en scholen waar de ziekte geconstateerd was moesten een week sluiten, zelfs hele bedrijven gingen dicht. En toch bleef de ziekte zich maar verder verspreiden.

En toen begon Tobin te hoesten en te snotteren toen hij terugkwam van het kinderdagverblijf. Dezelfde avond kwam zijn hele lunch eruit en hij had flinke koorts. Dat leek dus behoorlijk op griep. En als het Mexicaanse griep zou zijn, dan zou het kinderdagverblijf de volgende dag dichtmoeten want dan had hij waarschijnlijk wel de leidsters besmet. Dus haast was geboden en we belden de hulplijn.

"Oh, dat klinkt wel als griepverschijnselen ja. Geef hem maar paracetamol en bel morgenochtend maar even jullie huisarts." Huh? Onze huisarts is om 8:00 open en om 7:30 gaat het kinderdagverblijf al open. Maar dat was geen probleem. Owkeeej... Wij de huisarts gebeld om 8:00. Ze hadden het druk en zouden ons binnen 2 uur terugbellen. Maar we moesten vooral niet langskomen met iemand die griepverschijnselen had, stel je voor dat we de Mexicaanse griep zouden verspreiden.

Uiteindelijk belden ze exact na 2 uur terug, en was na een aantal vragen de uitkomst dat het waarschijnlijk geen Mexicaanse griep was. Dat was dus mooi, maar het was intussen al wel 10:00. Als het wel Mexicaanse griep was geweest waren dus een hoop kinderen van Tobin's kinderdagverblijf ook onnodig besmet geraakt.

Intussen is het hier nu sinds gisteren zo ver dat ze niet eens meer proberen om de ziekte in te dammen, er is geen houden meer aan. Goh, wat een verrassing...

David Bain is vrij

In NZ is onlangs een mega-proces afgesloten dat je een beetje kan vergelijken met een mix tussen de Puttense moordzaak (qua gerechtelijke dwaling) en het proces van OJ Simpson (qua media aandacht). De uitkomst is dat de verdachte, David Bain, 13 jaar ten onrechte in de gevangenis heeft gezeten, en geheel naar NZ'se "no worries" traditie waarin aangedaan onrecht niet wordt rechtgezet, waarschijnlijk geen recht heeft op compensatie.

Het begon allemaal al in 1994 (voor een idee hoe lang geleden dat was: toen stond "dromen zijn bedrog" van Marco Borsato op 1). Bain, 22 jaar oud, komt terug van zijn krantenwijk en belt ongeveer een kwartier nadat hij thuis is gekomen naar de hulpdiensten met de mededeling dat zijn hele gezin (vader, moeder, broer (14) en twee zussen (18 en 19) dood is. Als de hulpdiensten en de politie arriveren vinden ze een gruwelijk tafereel. De zussen en ouders zijn in hun slaap doodgeschoten door een geweer met demper, en de broer die blijkbaar wakker werd heeft gevochten voor zijn leven voordat hij door zijn hoofd werd geschoten.

De politie vond David in de foetushouding op de grond, terwijl hij een "gespeelde" angstaanval had. Het geweer lag naast de vader, maar er zaten bloederige vingerafdrukken van David op. Ook was het erg verdacht dat David pas een kwartier na thuiskomst de hulpdiensten belde. Het werd dus al snel duidelijk dat David de dader was. Zo duidelijk, dat de politie maar halfgebakken bewijs heeft verzameld. Ook getuigen die zich meldden met feiten die de vader een goed motief zouden geven werden niet eens gehoord, want ze zouden die rotzak van een David krijgen en alles wat daarbij in de weg stond werd gemakshalve maar genegeerd. Ze hebben bijvoorbeeld niet David's en de vader's handen op schotresten gecontroleerd, terwijl dat door een rekruut wel werd voorgesteld maar dat was niet nodig, zeker niet als het voorstel van een rekruut komt natuurlijk. Na 2 weken hebben ze op verzoek van de rest van de familie het huis in brand gestoken waardoor elk verder bewijs vernietigd is.

Een paar maanden later wees de jury van een spraakmakend proces David als de schuldige aan. David werd veroordeeld tot levenslang en mocht niet vrijkomen binnen 16 jaar. Dat zou hem leren, heel Nieuw Zeeland tevreden.

Heel Nieuw Zeeland? Nee, een klein aantal medestanders (waaronder een ex-lid van het nationale rugby team, zeg maar de NZ'se Frank Rijkaard) is voor zijn onschuld blijven vechten. Er waren namelijk te veel vraagtekens bij het originele proces.

Zo heeft de jury nooit gehoord dat de 18-jarige zus als prostituee werkte, en volgens haar collega's precies dat weekend haar familie zou confronteren met dat ze vanaf haar 11de misbruikt was door haar vader. Of dat de vader de weken voorafgaand aan het drama steeds depressiever werd en een leerling op school (hij was leraar) geslagen had. En dat David de weken voorafgaand aan het proces goedgeluimd was en het goed met zijn familie kon vinden.

Met andere woorden: de vader had een dijk van een motief, en David niet echt. Maar doordat al het bewijs naar David wees, en David zelf alle charisma ontbrak en daardoor een mooie slechterik was, had de politie niet echt bewijs verzameld dat de vader als dader zou uitsluiten.

Jaren en jaren zijn zijn supporters keer op keer in hoger beroep gegaan bij het hooggerechtshof van NZ, zelfs tot aan het hooggerechtshof in Londen aan toe, maar of ze wilden de zaak niet eens horen, of ze concludeerden dat er met het politieonderzoek niets mis was. Tot in 2007. Toen heeft het hooggerechtshof in Londen het politieonderzoek verpletterd, bevolen dat Bain vrij zou komen en dat het proces over moest. En meteen het OM van NZ geadviseerd zich af te vragen of, gezien de staat van de bewijzen (heel veel monsters e.d. zijn na het eerste proces vernietigd), ze überhaupt nog wel het proces wilden voeren.

Het OM was natuurlijk niet van plan om de eigen blunders toe te geven en hebben dus de arme David weer opnieuw vervolgd en alles weer opgerakeld. De zaak heeft in totaal 3 maanden geduurd, bijna het hele journaal in beslag genomen, en vele miljoenen aan belastinggeld gekost, waarna de jury tot de enige mogelijke conclusie kwam: er was "reasonable doubt", dus David werd vrijgesproken bij gebrek aan bewijs.

Wil dat zeggen dat hij inderdaad onschuldig is? Geen idee. Maar de politie is met deze zaak zo onzorgvuldig omgegaan, dat er geen ander oordeel mogelijk was. Half NZ denkt nog steeds dat hij schuldig was en vindt het een schandaal dat hij nu de dans vroegtijdig ontsprongen is, en de andere helft vindt dat er eindelijk gerechtigheid is. De ingezonden brieven in de krant gaan over bijna niets anders.

Intussen kan David compensatie aanvragen voor de tijd die hij onterecht in de gevangenis heeft gezeten. Alleen, er is een klein probleempje. In NZ is het namelijk zo dat je in strafzaken onschuldig bent totdat je schuld bewezen is, maar als het om compensatie gaat ben je schuldig totdat je onschuld bewezen is (bv. door DNA testen e.d.) . Nu is bijna al het bewijs door de politie vernietigd dus David kan nooit meer zijn onschuld bewijzen. Komt dat de staat even goed uit!

Was David inderdaad de berekenende jongeman die zijn familie vermoord heeft, of was de incest plegende vader de dader die daarna de hand aan zichzelf sloeg? We zullen het nooit weten...

Oh-oh.....

Tobin is al een tijdje aan het brabbelen en je kan echt horen dat hij probeert om je na te zeggen. Maar of hij echt weet wat het betekent? Hij zegt regelmatig "mam-mam-mam" en "da-da-da", maar ik heb nou niet het idee dat hij daar ons mee bedoelt.

Waar we wel zeker van weten dat hij weet wat het betekent is het woordje "oh-oh". Hij is al een paar maanden in het stadium dat hij het leuk vindt om dingen op de grond te gooien, en steeds als hij dat deed zeiden we "oh-oh, nou ligt het op de grond...".

Hij heeft nu door dat "oh-oh" hoort bij dingen op de grond gooien, want tegenwoordig zegt hij heel langzaam "oh-oh" voordat hij iets op de grond gooit. En als het dan op de grond ligt zegt hij het 5x snel achter elkaar.

Zo ook in het kinderdagverblijf. Twee weken terug was daar een middag voor de ouders, en heb ik gezien hoe ze om 3 uur wat fruit en een koekje op een bordje kregen. Het fruit werd door Tobin heel discreet op de grond gegooid (oh-oh, oh-oh) en het koekje werd lekker verorberd. "Hij heeft weer goed gegeten vandaag" schrijven ze dan op zijn formuliertje. En 's avonds bij het schoonmaken vragen ze zich waarschijnlijk af waar al dat fruit op de grond vandaan komt. :-)

Vandaag wilde Tobin illegaal buiten op onderzoek uitgaan. Toen Mama hem achterna ging en in de deuropening stond te kijken met een blik van "wat ben jij daar aan het doen?", keek hij heel beteuterd en zei langzaam: "Oh-oh..."

Lekkerrrr

Toen we hier in 2002 op vakantie waren hadden we het al ontdekt... ze kunnen hier dingen er erg lekker uit laten zien en erg smerig laten smaken. Zo hadden we een pak "mixed slices" gekocht.

Een slice is een soort roze koek, maar dan met steviger deeg, niet rond maar vierkant, en de topping is niet roze en vaak veel zachter. Eigenlijk lijkt een slice dus helemaal niet op een roze koek, maar goed :-)

In ieder geval, we hadden een pak met allemaal verschillende smaken want dat vonden we leuk om uit te proberen. Eén van de slices had een mooie bruine topping. Caramel, denk je dan in je onschuld. Bleek het een hot ginger slice te zijn, een hartig-heet naar gember smakend gebeuren. Ik kan je verzekeren, als je caramel verwacht, smaakt dat dus erg vreemd.

Sinds we hier wonen hebben we al regelmatig opnieuw dit soort verrassingen meegemaakt. Tja, de smaak van de Kiwi is gewoon anders dan die van de Nederlander (probeer een Kiwi maar eens drop te voeren), en soms is dat een leuke verrassing, maar soms valt het ook tegen. Maar ja, dat is het risico - en het leuke - van in een ander land gaan wonen.

Zo kwam Emma van de week een pak "Custard Squares" (custard blokken) tegen. Custard is een soortement van stevige vanillevla. Deze blokken hadden wat deeg van onderen en van boven, met een witte topping er bovenop. Ze hadden dus een hoop weg van tompoezen, en Emma is helemaal wild van tompoezen. Dus met een bonzend hart van verwachting nam ze een hap... yuck.

De custard in dit gebakje is niet lekker smeuïg, nee het is hartstikke stijf zoals in een drilpudding. Je kunt het gewoon met je vingers vastpakken en dan duw je er niet eens een deuk in. Laat maar...

Mond- en Klauwzeer

Drie dagen na zijn verjaardag begon Tobin plotseling heel vervelend te doen met eten, hij at nog maar heel weinig en was plotseling super kieskeurig. Ik vroeg me af of hij, nu hij al een grote jongen van een jaar oud was, maar had besloten dat het niet normaal meer willen eten nu was begonnen, van het ene op het andere moment.

Ik vond het toch een beetje vreemd want Tobin is echt een lekkere eter, hij neemt flinke happen, knijpt in zijn handjes en gromt dan "Hmmmmm!" als hij het lekker vindt. En hij lust normaalgesproken bijna alles. Opa Nederland noemt hem zelfs een gastronoom.

Na twee dagen kwamen we erachter wat er aan de hand was. Hij kreeg allemaal puistjes om zijn mond, en blaren op zijn tong en in zijn wangen. Dat is natuurlijk behoorlijk pijnlijk dus kan ik me voorstellen dat je dan bijna niet wilt eten. De dokter vertelde ons dat het hand, voet en mondziekte was, een ziekte die verwant is aan mond- en klauwzeer bij vee, maar verder bij mensen vrij onschuldig, afgezien dan van dat de symptomen erg vervelend zijn. Ik had er in Nederland nog nooit van gehoord, misschien heerst het meer in NZ.

Het is een virale ziekte dus was er weinig anders aan te doen dan uitzieken en kinderparacetamol geven tegen de pijn, en alleen maar flesje en dungemalen voedsel geven.

Uiteindelijk heeft het nog zo'n 10 dagen geduurd, waarin Tobin steeds erg huilerig was, enorm kwijlde, vaak wakker werd 's nachts en zich gewoon erg vervelend voelde. Hij had zelfs een enorme blaar midden op zijn tandvlees in zijn kaak, het was allemaal erg zielig. We hebben hem dus maar de meeste nachten bij ons in bed genomen, was voor hem lekker veilig en als hij dan weer brullend wakker werd hoefden we er zelf ook niet uit. Maar ja, ondanks dat waren het toch wel 10 dagen met flink slaaptekort.

Toen het allemaal weer voorbij was zat de grote blaar in zijn kaak er nog steeds... bleek het een kies te zijn! Twee nog wel (aan de andere kant ook)!

Arm joch, ziek zijn èn tegelijkertijd nog eens twee kiezen doorkrijgen. Gelukkig is het nu allemaal voorbij en eet hij weer als een slootgraver. "Hmmmmm!"