Lentekriebels

Het mag dan momenteel volgens Nederlandse maatstaven hier pas 29 Februari zijn, het weer doet net alsof het gek is en gaat lekker richting lente. Het was vandaag al een graad of 20 met bijna geen wind en een warm zonnetje. De bomen hebben er ook helemaal zin in, onze pruimenbomen en perzikboom in de tuin staan al mooi in bloei.

Om dus lekker te kunnen genieten van alles wat groeit en bloeit in de vroege lente, zijn we op deze zaterdagmiddag naar het grote centrale park van Christchurch gegaan. Kon Tobin tenminste ook even rondhuppelen op de grote grasvelden, dan slaapt hij weer goed! Hij vond het geweldig.

En wat kwam hij daar zo maar tegen tijdens het huppelen? Een meisje!!! Wauwieeeee heee! Zeg lief meisje, wil jij mijn speciaal voorgekloven stokje misschien hebben?

Onze Tobin is altijd al een charmeur geweest... als hij meegaat met boodschappen doen verschijnt er als we bij de kassajuffrouw aankomen een ondeugende glimlach van oor tot oor op zijn gezicht. Ze vallen allemaal ogenblikkelijk in katzwijm voor hem. Maar ja, kassameisjes zijn wel een beetje oud nog he... Dus nu hij een meisje van zijn eigen leeftijd in het zonnige park tegen het lijf huppelde sloeg de vonk wel even vet over.

Helaas kon het geluk niet eeuwig duren en moesten we op een gegeven moment weer naar huis. Met een wazige blik zat hij in het autostoeltje te dromen over zijn liefje. Totdat we bij de KFC gingen eten en hij een paar kleine stukjes kip-popcorn en wat frietjes kreeg. Toen was de liefde snel over. Want als je moet kiezen tussen liefde en frietjes, tja, dan ligt de keuze natuurlijk voor de hand he...

Put it on the barbie

Nieuw Zeeland is een echt vleesetersland. De barbecue is hier heilig. Onderdeel van de New Zealand Dream is toch wel een huis te hebben met grote tuin en een groot "deck" (houten terras), en op dit deck staat dan een 2 meter brede barbecue waarop je elke zomeravond een berg vlees gooit zodat je dat samen met vrienden onder het genot van een hoop biertjes kunt verorberen.

Nu denken wij bij barbecuen aan een met houtskool gevulde bak met een rooster erover, waar je het vlees op legt, wat je als het klaar is meteen opeet met een sausje erbij. Maar daar heeft de Nieuw Zeelander toch hele andere ideeën over. Zo is in Christchurch bijvoorbeeld het stoken van een open vuurtje verboden ivm. de luchtvervuiling. En daar horen vuurkorven en barbecues helaas ook bij.

Dus hier werken de barbecues allemaal op een stuk of 6 LPG branders met over de ene helft een rooster, en over de andere helft een bakplaat. Om te zorgen dat iedereen op hetzelfde moment zijn bord helemaal vol met vlees kan laden, wordt alle vlees vantevoren op de barbecue klaargemaakt, waarna ze de hele handel in een lauwwarme oven gooien om het uit te laten drogen warm te houden. Lekker sappig zijn de boutjes dus niet, maar het zijn er wel veel. Tja, ieder zijn meug zullen we maar zeggen. :-)

Wat voor vlees ligt er hier zoal op de barbecue? Kip en lam zijn erg populair. Vis en rund ook wel, dat laatste vooral in gehaktburgers. Varkensvlees af en toe (het is in tegenstelling tot in Nederland een stuk duurder dan rundvlees). En hond. Watte? Hond.

Nou ja, niet bij de standaard Nieuw Zeelander, maar in Nieuw Zeeland wonen ook een hoop mensen van de Pacific Islands, waaronder het eiland Tonga. Nu is het in Tonga doodnormaal om als je hond je irriteert hem maar op te eten, en dat heeft Tonganees in NZ dan recentelijk ook gedaan. Slachten en hoplakee, op de barbie.

Tja, dat was toch wel even tegen het zere been van een hoop Nieuw Zeelanders, want honden, die eet je niet op. Ze hebben er geen enkele moeite mee om lieve kleine aaibare lammetjes en masse op te eten, en boerderijdieren hoef je ook niet vriendelijk te behandelen want het zijn maar "units" (eenheden). Maar je eigen hond opeten? Hoe haal je het in je hoofd.

Het blijkt alleen wel te mogen. Wettelijk gezien mag je Bello opeten als je hem maar op humane wijze om het leven brengt. Heel NZ staat nu op zijn kop, en de dierenbescherming wil een wetswijziging laten doorvoeren dat huisdieren niet geconsumeerd mogen worden. Iedereen denkt er het zijne van, dat kun je wel zien aan dit krantenbericht met eenendertig pagina's reacties!

Waar kun je je allemaal wel niet druk om maken in een land waar nooit iets gebeurt :-)

There goes the neighbourhood

In Christchurch wonen wij zo'n 3 km van het centrum af, in een zijstraat van een redelijk drukke weg. Ondanks dat is onze straat behoorlijk rustig, want er zitten 2 haakse bochten in en dat rijdt niet zo lekker door. In onze straat gebeurt er dus nooit eens wat, afgezien van het oefenen van de lokale toeterclub. GebeurDE, moet ik zeggen. Want de afgelopen maand is het plotseling hommeles.

Eerst staat er plotseling een auto vlak tegen onze huis-uitrit geparkeerd, we konden er bijna zelf niet meer langs. Officieel moet je hier minstens 1 meter van een uitrit af staan, anders kun je een flinke boete krijgen. Ik dacht dus nog "nou, dat is bij lange na geen meter". Maar goed, met een beetje wringen lukte het wel om onze auto zonder schrammen erlangs te krijgen. Staat er diezelfde avond nog politie voor de deur. Of we de afgelopen nacht wat gerace in de straat hadden gehoord, want de auto die daar stond bleek gestolen te zijn...! Zo maar vlak voor ons huis, in onze straat, waar nooit wat gebeurt! Krijg nou wat.

Een week later stond er plotseling een hoop graffiti op de hekken van onze tot dusverre graffiti-vrije straat. Met licht-roze fluoriserende verf ook nog. Ook onze aan de straat geplaatste brievenbus moest het ontgelden. Ik zit nog te broeden op hoe de verf het beste te verwijderen. Onze brievenbus is van staal, dus ik denk dat ik het maar eens met de hogedrukspuit probeer.

En toen, vanmorgen als klap op de vuurpijl, werden we om 6:30 uit ons bed gebonkt door iemand die op de voordeur aan het rammen was. Stomdronken, dacht hij dat ons huis zijn huis was. "Nee, je bent bij het verkeerde huis". "Oh, sorry hoor". Maar het drong toch niet echt door, want toen liep hij naar de achterdeur en probeerde daar binnen te komen. En dan te bedenken dat ik zelf regelmatig vergeet de achterdeur (en de autodeuren, en de garagedeur) op slot te doen, je zal toch maar zo iemand binnen hebben staan. Gelukkig was hij nu op slot, dank je wel Emma.

"Je bent bij het verkeerde huis, ga weg". Maar nog steeds geen noemenswaardige reactie. Gelukkig werd hij er niet agressief van, maar ja je weet bij iemand die straalbezopen is nooit wanneer de stemming omslaat. Het was behoorlijk koud vanochtend (het is hier nog steeds winter) en hij stond dan ook een beetje te springen om warm te blijven. Tja, er leek weinig schot in de zaak te zitten dus hebben we de politie uiteindelijk maar gebeld. Binnen een kwartiertje stonden twee hele aardige agenten (toevallig dezelfde als van de gestolen auto) voor de deur en hebben de verwarde man, die zich opnieuw verontschuldigde, meegenomen naar... het bureau? Huis? Geen idee. Maar goed, bij ons vandaan.

De politieagente zei nog "probeer maar weer te gaan slapen." Tja, da's makkelijker gezegd dan gedaan, met een kleintje. Tobin was intussen van de hele heisa ook wakker geworden en die vond dat het nu wel tijd was voor feest. Dus vandaag waren we vanwege slaapgebrek een beetje brakjes met zijn allen.

Intussen blijven bij ons de vragen hangen... Is die man echt 3 km vanuit de stad komen lopen om ons huis uit te kiezen waar hij zgn. woonde? Ik kan me echt geen lokaal buurtcafé verzinnen... Of is hij bij vrienden hier in de buurt geweest? En waarom was hij wel tegenwoordig genoeg van geest om te gaan staan springen, maar niet om te herkennen dat dit toch echt niet zijn huis was, een half uur lang? Helemaal toen er 2 vreemden dat tegen hem zeiden? Gelukkig is het allemaal goed afgelopen maar het moet niet gekker worden. Deur dus maar op slot vanavond... :-)