De sleutels zijn terecht

Het probleem dat we geen sleutel van de garage hadden is opgelost. Ik kon de verhuurder toch niet bereiken omdat ze weigerden om terug te bellen? Nou, het was intussen een week of 5 later en nog steeds geen sleutel van de garage. Weer maar eens gebeld, maar onze agent was weer in gesprek, ik kon als ik dat wilde wel een voicemail achterlaten. Om weer niet teruggebeld te worden zeker? Laat maar. Ik zat er aan te denken om ze maar eens een gepeperde brief te schrijven, maar dat moet je hier alleen maar doen als laatste redmiddel want i.h.a. is het de relatie goed houden hier nog belangrijker dan in NL. Ik ben dus voor dat ik dat deed er nog maar even heen gegaan.

Ik werd super vriendelijk ontvangen. En? Hoe gaat het? Bevalt het huis een beetje? Leuke plek he, ja inderdaad. Oh ja, je had nog sleutels van de garage nodig he? Ja, die liggen hier al een paar weken. Alsjeblieft. We hebben ook nog wat extra sleutels van de voordeur (tja, die hadden we al bij laten maken). Voicemail? Eeeh... nee, niet dat ik me kan herinneren... ?????!!!!! Goed, laten we er dan maar vanuit gaan dat er iets serieus mis is met hun telefooncentrale :-)

Kiwi’s zijn duidelijk niet van die bellers. Emma merkt het op werk ook, als er een klant belt met een vraag die uitgezocht moet worden en na uitzoeken hebben ze geen antwoord gevonden, dan zegt haar baas doodleuk “die hoef je niet terug te bellen”. Ze vergeten het dus niet eens, ze doen het gewoon bewust. Onder klantvriendelijkheid verstaan ze blijkbaar wat anders. Als je hier iets gedaan wilt krijgen moet je zelf blijven bellen, en als dat niet werkt er desnoods meerdere keren heen gaan. Om een of andere reden doen ze een hoop voor je als je er bent, en anders niet. Maar goed, we hebben onze sleutel nou, en daar ging het allemaal om :-)

Classic car parade

Vandaag had een autodealer een oldtimer-optocht georganiseerd. Prachtige reclame natuurlijk, maar ook een leuk idee. Iedereen die een klassieke auto had, kon meerijden. En dat deden ze dan ook, ik denk dat het in totaal wel een stuk of 150 auto’s waren. De route was een grote ronde door de buitenwijken van Christchurch, en lieten ze nou net ook door onze straat kwamen! Tegen de tijd dat ze verwacht werden begon het bij ons al redelijk vol te lopen met mensen die naar onze straat waren toegekomen om het spektakel te zien. Wij konden het hele gebeuren gewoon vanaf de veranda bekijken, lekker luxe. Het weer zat ook mee, dus het was weer een gezellig middagje.

Blub blub

Tja, hoe moet ik dit nu weer uitleggen. Iedereen overkomt toch wel eens iets stoms, toch? TOCH??? Goed, de afgelopen week is mijn mobieltje dus in de toiletpot gevallen. Ja lach maar, dat deed Emma ook al ;-) Veel medeleven hoef ik van haar niet te verwachten met dit soort dingen :-) Mijn collega stelde me tenminste nog gerust met de mededeling dat dat wel meer mensen is overkomen. Niet dat ik ook maar iemand daarvan ken, trouwens :-)

Maar goed, hoe ik het nou weer voor elkaar krijg om mijn mobiel in de WC te dumpen? Wel, dat is simpel zat. Ik heb mijn mobiel meestal aan mijn riem hangen. Toen ik op mijn werk de WC in liep en me soepeltjes omdraaide hoorde ik plotseling “plons”. Toen ik daarna in de pot keek zag ik mijn mobieltje liggen, hevig bubbelend en om hulp roepend. Een snelle toiletpotgraaiactie kon niet voorkomen dat het display al halfvol water stond.

Ik had daarna in ieder geval wat te doen tijdens het toiletteren, droog-uw-mobiel-af-terwijl-u-leegloopt, zeg maar. Ik had ook de gelegenheid om te mijmeren over wat er zou zijn gebeurd als hij er in was gevallen nadat.... ach laat ook maar :-)

Helaas, ook de droge verdronken mobiel gaf weinig tekenen van leven. Ik maakte me al helemaal klaar om op zoek te gaan naar een nieuwe, maar voor de zekerheid heb ik hem eerst nog een paar dagen laten drogen. En wat denk je? Na een paar dagen doet hij het weer als vanouds! Zelfs van het display verdwijnen de vlekken langzaam. Ongelooflijk! Mensuh... als je een waterbestendige mobiel wil hebben: Siemens! :-)

Zo heerlijk rustig

We wonen hier lekker rustig aan de rivier, maar we wonen ook nog eens maar 5 minuten rijden van het strand vandaan. Daar hadden we tot nog toe nog niet veel gebruik van gemaakt (het moet gewoon nog even doordringen denk ik), maar vandaag zijn we toch even lekker naar het strand gegaan om te wandelen.

In NZ ga je niet naar het strand om lekker de hele dag in de zon te liggen bakken. Door het gat in de ozonlaag is dat echt niet aan te raden. In tegenstelling tot in NL is iedereen hier zich daar wel van bewust, en houdt zich er ook aan. Je ziet Kiwi’s vrijwel nooit in de zon zitten, en als ze er al in zitten is het nooit lang. Je voelt de zon ook echt hard branden waardoor je het snel merkt als je er te lang in zit. Het strand ligt dus ook niet bezaaid met zonaanbidders. Er zijn wel mensen aan het zwemmen, surfen, strandzeilen, kitesurfen, etc. Bedrijvigheid genoeg, alhoewel je het geen “drukte” kunt noemen: er is aan alle kanten minstens 20m tussen jou en de volgende wandelaar, als het niet meer is. En dan is dit nog een druk strand voor NZ’se begrippen, bij Ashburton heb je geluk als je op het strand überhaupt iemand tegenkomt.

Christchurch heeft ook een heuse pier, en onder de pier was een lokale kunstenaar bezig om een kunstwerk in het zand te maken. Zag er wel leuk uit, voor zo lang het duurde. De vloed maakte zich meester van het kunstwerk nog voor het helemaal af was... :-)

Ik denk dat we hier de komende tijd wel vaker te vinden zijn.

Waitangi Day

6 Februari is in NZ een nationale feestdag: de dag dat het ontstaan van NZ in zijn huidige vorm gevierd wordt. Op 6 februari 1840 is nl. het Treaty of Waitangi getekend. Rond die tijd waren Engeland en Frankrijk alletwee van plan om NZ te koloniseren. De originele bewoners, de Maori, waren banger voor de Fransen dan voor de Engelsen, en vroegen daarom de Engelsen om bescherming, in ruil voor onderwerping aan de soevereine macht van Engeland. Engeland heeft dat geaccepteerd, waarmee NZ het enige land in het Commonwealth is waarmee Engeland een verdrag getekend heeft; alle overige landen zijn gewoonweg ingenomen. NZ heeft ook geen grondwet; het verdrag is het document waarop de staat NZ is gebaseerd.

Van het verdrag bestaan twee versies: de Maori versie en de Engelse versie. Probleem is: die zijn niet helemaal hetzelfde. Sinds het tekenen van het verdrag is er dus al gesteggel over. En ik moet zeggen, in het verleden hebben de Engelsen zich ook niet echt gedragen alsof er een verdrag was. Er zijn echt flinke misdaden tegen de Maori gepleegd. Maar intussen is er veel verbeterd, de NZ’se regering probeert echt tot goede oplossingen te komen, en dingen uit het verleden recht te zetten.

Dan blijven er natuurlijk altijd Maori die vinden dat er nooit genoeg compensatie is, terwijl andere Maori juist vinden dat het zo wel een keer genoeg geweest is en dat je naar de toekomst moet kijken en er samen het beste van moet maken; we zitten hier nu eenmaal met zijn allen en daar verander je toch niets meer aan. En dan zijn er ook nog sommige Europese Kiwis die vinden dat de Maori al veel te veel worden gecompenseerd en voorgetrokken.

Zo blijft Waitangi Day een beetje een feestdag met gemengde gevoelens. De ene viert het ontstaan van NZ, de ander ziet het juist als de dag bij uitstek om te protesteren tegen de regering. Dit jaar was het voor het eerst toch vooral een feestelijke dag, waarin de meeste Kiwis zijn gaan vieren dat ze met zijn allen Nieuw-Zeelander zijn. Hopelijk blijft het zo.

Hoe het ook zij, het is ook een dag vrij en die gaat er altijd wel in :-)

48

Mijn kiezen hebben de leuke eigenschap om als ze eenmaal gevuld zijn langzaam dood te gaan en vervolgens te gaan ontsteken. Dat was nu gebeurd met een van mijn verstandskiezen. En toen moest-ie er dus uit. Gewoon even naar de tandarts om hem te laten trekken, toch? Nou, ik was natuurlijk weer eens een speciaal geval.

Het bleek dat mijn kaakzenuw vlak langs de wortelpunten liep. Als de kies zou breken en de tandarts de punten eruit zou moeten boren was er kans dat de zenuw beschadigd zou raken. En als dat gebeurt dan heb je permanente verdoving in je kaak. Dad iw bied wo hambib :-)

Dus ondanks een fiks prijskaartje (minstens NZ$700, en tandartskosten en kaakchirurgie zijn hier praktisch niet verzekerd) dan toch maar een verwijzing naar de kaakchirurg. Kaakchirug gebeld. Geen plek tot 1 Maart. Hmmm... ik zat al onder de antibiotica om de ontsteking onder de knie te krijgen, maar om nou een maand lang antibiotica te slikken was ook niet zo'n leuk vooruitzicht. Ook niet omdat de ontsteking toch best behoorlijk zeer deed, en bleef doen, antibiotica of niet.

Toen ik vrijdag de tandarts belde voor de derde kuur antibiotica was hij het zat, en heeft hij maar wat vriendjes opgebeld. Bleek een van zijn vriendjes een Indiase tandarts van een jaar of 40 te zijn die volwaardig kaakchirurg was, maar wiens opleiding en ervaring in NZ niet erkend werd (dat is echt idioot hier, ze lopen te roepen dat ze dat soort mensen nodig hebben en vervolgens moeten ze hun opleiding vrijwel helemaal overdoen als ze hierheen komen). Hij had de tandartsopleiding al afgerond, dus nu werkt hij als tandarts. Die was dus volledig in staat om mijn kies er op een goede manier uit te krijgen. Ik kon er maandag al terecht.

Hele aardige vent, en erg vakkundig! Hij kreeg de kies eruit zonder te hoeven snijden (in NL is mijn andere verstandskies door een kaakchirurg eruit gehaald en dat werd een bloedbad omdat de kies zo bros was. Betere kies nu... of betere kaakchirurg??). In 10 minuten was alles gepiept... En ipv. $700 was het maar $250.

En hier is-ie dan: