De open homes komen onze neus uit

Goed, we hadden dus besloten om een huis te kopen. Alles leuk en aardig, maar als verse emigranten willen we niet meteen een bak van een hypotheek afsluiten. Dus hebben we de lat een beetje laten zakken en zijn op zoek naar een huis met òf 2 slaapkamers en een dubbele garage (waar 2 auto's in kunnen, of, in ons geval, één auto en een hoop zooi), òf 3 slaapkamers en een enkele garage. Dit alles voor liefst niet meer dan $280.000 - 300.000 (€150.000-160.000).
Die prijs is hier, vrekken als we zijn, voor een huis met die specificaties aan de lage kant. Maar ja, de prijzen zijn hier onlangs erg gestegen, en daar proberen we niet aan mee te doen: een huis is nl. waard wat iemand ervoor betalen wil, en als het even kan houden we die prijsopdrijverij nog een beetje tegen.

Hoewel €150.000 voor Nederlandse begrippen misschien een koopje mag lijken, bedenk wel dat de -niet aftrekbare- rente intussen is opgelopen tot 10%, en dat je aanzienlijk minder huis hebt voor je geld hier. Houten frame met aan de buitenkant een enkelsteens muurtje of houten planken, en aan de binnenkant een gipswandje. Golfplaten dak, geen centrale verwarming, enkel glas, en vaak nog niet eens geïsoleerd. In ons huidige huurhuis ondervinden we aan den lijve wat dat betekent, want het is in de winter gewoon barstenskoud en vochtig binnen. Het is gewoon NIET warm te krijgen. We zitten regelmatig in onze slaapzakken TV te kijken!! Mooi uitzicht op de rivier hoor... bibberdebibberdebibber. :-)

Aan de andere kant zijn de tuinen hier wel 3x tot 5x zo groot als in NL. Maar zulke vlijtige tuiniers zijn wij nou weer niet bepaald. Wij zijn meer van het natuurtuin type, en in NZ houden ze juist heel erg van mooi strak bijgehouden tuinen. Dus hoe kleiner hoe beter wat dat aangaat.

Maar goed, wij gaan dus voor een goede prijs/kwaliteitverhouding. Dan is het wel zoeken, want je moet natuurlijk geluk hebben als je een goede deal wilt tegenkomen. Met een 3-slaapkamerhuis voor €150.000 is namelijk altijd wel wàt aan de hand, anders was het niet zo goedkoop. Òf het huis ligt in een verschrikkelijke buurt, òf het is in een verschrikkelijke staat (bij eentje waarschuwde de makelaar om niet op een bepaalde plek te gaan staan omdat we anders door de vloer zouden zakken), òf het huis is ontzettend onhandig ingedeeld, of er staat een grote dubbele garage midden in je achtertuin waardoor je bijna helemaal geen achtertuin of uitzicht meer hebt.

De foto's van de web site of het krantje van de makelaar zeggen nagenoeg niets, want de slechte buurt of de rottende douche worden zorgvuldig weggelaten. Je staat er soms echt versteld van hoe ze een wrak als een paleis kunnen fotograferen. :-) Het werkelijk bezoeken van de open homes is dus de enige oplossing. We hebben intussen al zo'n 2 maanden elk weekend aan de open homes opgeofferd (die zijn nl. bijna altijd op zaterdagmiddag en zondagmiddag) en hebben er nu al zo'n 40 open homes opzitten.

Aan de ene kant is het wel leuk, want je leert zo de omgeving hier toch wel aardig kennen, en je leert ook behoorlijk goed wat de mensen hier zoal met hun huis uitspoken, tot donkerpaarse muren met schilderijen van tovenaars aan de muur aan toe (succes met verkopen... denk je dan op zo'n moment). Aan de andere kant begint het ons nu toch wel een beetje onze neus uit te komen.

De makelaars die je vriendelijk gedag zeggen bij binnenkomst proberen meestal even een praatje met je te maken om zo achter zo veel mogelijk informatie van je te komen (die ze dan later weer tegen je kunnen gebruiken). Ze proberen je ook van alles op de mouw te spelden, vooral hoe geweldig het huis is en hoe laag de prijs voor dit alles wel niet is. Wanneer ze belangstellend informeren hoe veel open homes we onlangs bezocht hebben, en we zeggen dan "40" wordt het plotseling behoorlijk stil en laten ze ons de boel maar gewoon zelf inspecteren zonder verkooppraatjes :-)

Vooralsnog dus geen succes maar we blijven stug volhouden... de aanhouder wint.

ANZAC day

Tijdens de eerste wereldoorlog landde op 25 april 1915 een gecombineerde Australisch-Nieuw Zeelandse legermacht (Australia New Zealand Army Corps, of ANZAC) in Gallipolli, Turkije, met de bedoeling om de Turken uit te schakelen. De Turken waren alleen een beetje sterker dan dat ze hadden verwacht, en na bijna een jaar lang loopgravengevechten te hebben gevoerd waarin aan beide zijden behoorlijke verliezen waren geleden, hebben ze zich maar weer teruggetrokken.

Ondanks dat de hele operatie militair gezien eigenlijk een fiasco was, is deze strijd zowel in Australië als NZ een symbool geworden van de toewijding van hun militairen, en de offers die ze hebben gebracht voor hun vaderland. Om dit te herdenken vieren ze op de dag van de landing ANZAC day.

ANZAC day is een landelijke vrije dag, met een beetje dezelfde sfeer als de dodenherdenking in NL. Herdenken we in NL alleen de tweede wereldoorlog, in NZ is het dus vooral de gesneuvelden van de eerste wereldoorlog, maar ook alle NZ veteranen van alle oorlogen in het algemeen (ze hebben bv. ook in Vietnam met de Amerikanen meegevochten). Er worden dan net zoals in NL kransen gelegd bij monumenten door het hele land heen, zo ook in Christchurch.

Kun je in NL op de handige tijd van 20:00 naar de dodenherdenking, in NZ moet je vroeg je bed uit als je dit wilt meemaken, want het is een dageraad-herdenking om 6:00 's morgens!! Rond die tijd zijn de soldaten destijds geland. Bovendien is het ook wel een mooie symboliek: "as the sun rises, we will remember them" (bij het opgaan van de zon zullen we hen herdenken). Dus ja, het is wel een herdenking voor vroege vogels, maar het heeft zo ook wel iets aparts. In het kader van de integratie zijn wij dus ook maar om 5:00 ons bed uitgerold.

In Christchurch begon het met een veteranen-parade om 6:00. De veteranen marcheerden naar Cathedral Square, waar om 6:30 een herdenkingsdienst werd gehouden. Wij waren zo gaan staan dat we het begin van de veteranen-parade goed konden zien. Dat was achteraf geen goede keuze, want de veteranen begonnen twee straten van Cathedral Square af. Tegen de tijd dat wij zelf naar het plein konden lopen, was dit tot de rand toe gevuld. En de geluidsinstallatie stond alleen in het midden van het plein!! Het enige dat wij van de hele herdenking hebben meegekregen is dus wat muziek uit de verte en wat ver weg gemompel. Tja...

Maar goed, onze integratie zit er weer op voor vandaag... welterusten! :-)

Hoe koop ik een huis in NZ

Emma en ik willen binnenkort gaan kijken of we een huis kunnen kopen hier, maar dat is net zoals in NL niet zo'n eenvoudige zaak. De huizenprijzen zijn hier dan welliswaar nog steeds een stuk lager dan in NL, maar de salarissen zijn dat ook, de rente die je voor een hypotheek betaalt is bijna 9%, en die is niet aftrekbaar. De kromligfactor is dus niet zo heel veel lager dan in NL. Maar ja, de prijzen stijgen nog steeds erg hard dus hoe eerder je instapt hoe beter het is als je nog een redelijke overwaarde wilt opbouwen.

Alleen, voordat je het grootste bedrag van je leven gaat uitgeven is het toch wel handig om eerst eens even te weten hoe je dat nou aanpakt. In NL hadden we nog nooit een huis gekocht, laat staan dat we een idee hadden hoe dat in NZ ging. We hebben daarom ondanks dat we al redelijk wat huizen bezocht hadden op een zgn. "open home" (een half uur waarin iedereen die dat wil je huis mag komen bekijken terwijl je zelf niet thuis bent) nog op geen enkel huis een bod uitgebracht.

Is er plotseling op de radio dat er een gratis cursus "huis kopen" van een hele dag georganiseerd wordt! Op die dag zouden we een lezing krijgen van een advocaat, een makelaar, een budget adviseur, een hypotheekagent, een bankvertegenwoordiger en een bouwopzichter. Allemaal gratis! Dat klonk goed, dus daar hebben we ons maar voor ingeschreven.

Op de dag zelf kregen we een flink cursusboek als naslagwerk, en de praatjes van de verschillende vakmensen. Die deden dat dus allemaal gratis, maar ze hopen natuurlijk wel dat wanneer je een huis gaat kopen dat je dan met hun in zee gaat. Dat is niet erg hoor, dat bepalen we natuurlijk zelf wel :-) Je hoeft hier nl. helemaal geen makelaar te hebben, je kunt zelfs een huis via handjeklap kopen/verkopen als je dat wilt. Maar dat kun je beter alleen doen als je ERG goed weet waar je mee bezig bent :-)

Het was in ieder geval erg verhelderend om te horen wat de verschillende vakmensen zouden kunnen inbrengen in het koop-proces. Het was ook erg grappig om te zien dat ze het soms niet met elkaar eens waren, zo waarschuwde de advocaat voor gewiekste makelaars, de makelaar zei dat hij heel makkelijk een advocaat voor je kon regelen en de hypotheekagent zei weer dat je dat vooral niet moest laten doen omdat de advocaat en de makelaar dan onder één hoedje spelen. Vervolgens zei de man van de bank weer dat je hypotheekagenten niet kunt vertrouwen. Ook de foto's van de bouwopzichter spraken boekdelen... waag het niet om een huis te kopen dat je niet hebt laten inspecteren want het valt in elkaar waar je bijstaat.

Maar goed, het was toch een erg interessante dag. Een advocaat en een bouwinspectie zijn niet goedkoop, maar als je kijkt wat voor een enorme bak geld je betaalt voor een huis is het niet onverstandig om een klein gedeelte daarvan te besteden aan de garantie dat je geen miskoop doet. Ook de manier waarop het gepresenteerd werd was niet opdringerig, het wordt helemaal aan jezelf overgelaten om conclusies te trekken en hoe veel waarde je wilt hechten aan wat er gezegd is.

Deze cursus wordt vaker gegeven en ik kan hem elke emigrant die hier een huis wil kopen van harte aanraden. Ik zou zeggen: het is bijna verplicht als je van plan bent om een huis te kopen. En het is nog gratis ook! Mocht je interesse hebben mail me dan even, dan kan ik je de adresgegevens doorgeven.

De blow holes

Na de Arthur's pass zijn we op zaterdagmiddag doorgereden naar de westkust van het zuideiland. Hemelsbreed maar zo'n 110 km van de oostkust vandaan maar het verschil zou niet groter kunnen zijn. Er zit namelijk een bergrug tussen die twee kusten in, en net zoals in NL komt hier de wind meestal uit het westen. Alle regenwolken komen dus tegen de bergen tot stilstand en regenen daar leeg voordat ze bij de oostkust aankomen. Gevolg is dat het aan de westkust erg veel regent (op sommige plaatsen zelfs 7 METER per jaar) en aan de oostkust erg droog is. Daardoor is er aan de westkust ook heel andere begroeiing, het is daar letterlijk een regenwoud.

Aan de westkust ligt ook het dorpje waar we naartoe zijn gereden en hebben geslapen: Punakaiki. Een dorpje van een paar honderd inwoners dat waarschijnlijk niet eens op de kaart voor zou komen ware het niet dat in Punakaiki een van de beroemdste toeristenattracties ligt van het hele zuid-eiland: de pancake rocks met de blow holes (pannenkoekenrotsen met de blaasgaten). De pancake rocks zijn hele grappige gelaagde rotsen. Blow holes zijn onderaardse grotjes die aan de ene kant uitkomen op zee, en aan de andere kant een tunnel omhoog hebben. Telkens als er een golf naar binnen stroomt bouwt zich een druk op en komt het naar boven spuiten.

Alleen, dan moeten er wel golven zijn :-) Toen wij er waren was het dan wel vloed (dan werken ze het beste), maar het was ook het mooiste weer van de wereld en de zee was dus erg kalm. De opbrengst aan blows was dus een beetje magertjes, zie op de foto het resultaat van een half uur wachten... Als je op mijn foto-site kijkt kun je zien waar ze toe in staat zijn als het weer meezit (wat in dit geval betekent: als het rotweer is ;-)

We hebben in Punakaiki geslapen en hebben op zondag nog een grot bezocht en welgeteld één glowworm gezien :-), en daarna zijn we weer teruggereden naar Christchurch via de mooie Lewis-pass. Wij hebben ons dus prima vermaakt deze pasen!

Lorre

Vrijdag nacht hebben we geslapen in de buurt van de Arthur's pass, de hoogste en de mooiste bergpas van NZ, vooral als er sneeuw ligt. Dat lag er alleen bijna niet, want het is hier nu herfst en nog net iets te vroeg voor sneeuw. Het weer was een beetje bewolkt en miezerig, maar het zag er toch wel apart uit met de laaghangende bewolking tegen de bergen aan. Op zaterdagochtend hebben we een wandeling gemaakt naar een waterval, via een trap waar geen einde aan leek te komen, stelletje watjes dat we zijn ;-). Onze fitnessoefening hadden we die ochtend in ieder geval dus wel gehad :-) De waterval zelf was echt mooi, je kon nog net de top zien voordat die in de mist verdween.

De Arthurs' pass is het thuis van een heuse NZ'se papegaaiensoort: de Kea. Kea's zijn super-intelligente vogels (video), erg grappig, maar daardoor ook erg lastig. Ze zijn nl. zo nieuwsgierig, dat ze graag alles uit elkaar halen om te zien hoe het in elkaar zit. Vooral rubber vinden ze erg interessant, en laat dat nou net in overvloed op auto's aanwezig zijn! Het NZ'se staatsbosbeheer waarschuwt helemaal in folders dat je alle rubber van je auto moet afhalen, dat je zelfs het rubber uit je zonnedak moet halen. Ik vond dat wel een beetje overdreven, totdat ik de Kea's in levenden lijve aan het werk zag (gelukkig op een andere auto dan de onze ;-) Ze slopen echt je auto waar je bij staat. Rubber proberen ze van je auto te trekken, als je pech hebt bijten ze zo je ruitenwissers door en steken ze je banden lek. En als je ze zo bezig ziet kun je niet eens kwaad worden, want het zijn best grappige beestjes.

Het was in ieder geval erg leerzaam: wij gaan nooit een overnachting boeken in de Arhur's pass zelf want tegen de vernielzucht van deze vogels is geen auto bestand :-)

Eindelijk een beetje gesetteld

Aangezien ze in NZ maar 15 vrije dagen per jaar hebben, maar ook een hele berg feestdagen (zoals bv. goede vrijdag is de hele dag vrij voor iedereen, het paasweekend is dus standaard vier dagen vrij), gaat er bijna geen lang weekend voorbij waarop de gemiddelde Kiwi er niet op uit trekt. En daarvoor hoef je hier helemaal niet erg ver weg te gaan: het voordeel van in NZ wonen is namelijk dat je naar NZ op vakantie kunt in eigen land :-)

Het paasweekend gaan wij dus ook maar eens gebruiken om de hort op te gaan, want afgezien van een paar dagtripjes en familiebezoek naar Ashburton hebben we het afgelopen half jaar eigenlijk niet eens zo heel veel gebruik gemaakt van het voorrecht om in dit land te wonen. Het was toch vooral huizen zoeken, werk zoeken, werken, boodschappen doen, eten, slapen, etc. Omdat we allebei full-time werken (Emma zelfs 42,5 uur) blijft er niet zo heel veel vrije tijd over. Ik vroeg me op een gegeven moment zelfs af of het hier nou zo anders was dan in NL, en of we hier nou echt gelukkiger waren. In NL hadden we het namelijk ook best naar onze zin, en woonden we in een rustige groene straat etc.

Maar het begint nou toch te komen. Emma heeft het erg naar haar zin op het werk en ook ik begin mijn draai te vinden. De stress van het baan zoeken is weggeëbd en de komende paar maanden zitten we hier prima in ons huurhuisje aan de rivier. Christchurch begint ook te wennen en langzaamaan ons thuis te worden. Nu alles een beetje gesetteld is wordt het tijd om maar eens een lang weekend onze biezen te pakken. We gaan naar de westkust, daar is Emma nog niet geweest, en voor mij is het ook al weer 10 jaar geleden. Dus dat wordt vast leuk. Nu nog hopen dat het niet de hele tijd regent, want dat doet het daar best veel :-)