Twee zeeblauwe ogen...

In het huis van Emma's ouders slapen wij op de zolderkamer, en Tobin slaapt bij ons in een campingbedje. Nou ja, slaapt... het kan af en toe even duren voordat hij in slaap wil vallen, want slapen is maar tijdverspilling. Er zijn nog zo veel interessante dingen te doen en leuke mensen om mee te spelen, dan wil je toch niet naar bed???!! Maar ja, mama's wil is wet, dus als Duimelot "naar bed" zegt dan heeft Tobin pech.

Van de week lagen we 's avonds in de zolderkamer op bed te lezen nadat we Tobin in zijn bedje hadden gelegd. Tobin was het daar niet mee eens en lag druk te keten in bed, alles om maar niet slaperig te worden want stel je voor dat je in slaap valt. Hij lag door het gaas van het bedje ons druk aan te kijken om aandacht te trekken, en wij lagen druk ons lachen in te houden.

Het was natuurlijk wel nog een beetje licht zo, dus legden we een slaapzak over het bedje om het een beetje donkerder te maken. We hadden een klein gleufje aan de onderkant overgelaten als luchtgaatje. Op een gegeven moment horen we een hoop geritsel en toen werd het stil. Kijken ons twee glinsteroogjes precies door dat gleufje aan.

Tja, slapen duurde dus nog wel even, maar uiteindelijk lukte het na 83 omzwervingen door het bed heen, in alle posities behalve de normale:

Dus... hoe bevalt Nederland nou?

Intussen zijn we al een paar weken in Nederland. Hoe bevalt het hier nou na 2 jaar weg te zijn geweest?

Eigenlijk voelt het best vertrouwd, net of we nooit weggeweest zijn. Het weer terug zien van familie en vrienden is natuurlijk erg leuk, en we merken nu dat goede vriendschappen gewoon weer doorgaan waar je gebleven was al zit er 2 jaar tussen.

Emma heeft al druk gebruik gemaakt van de fiets. Fietsen vindt ze heerlijk, maar in Christchurch is dat levensgevaarlijk (aparte fietspaden hebben ze nog nooit van gehoord) en ze hebben in NZ alleen maar van die mountain-bike achtige fietsen, niet van die stadsfietsen waarop je rechtop zit. Ook hebben we al flink gewinkeld. Vooral kleren voor Tobin zijn hier erg goedkoop vergeleken met NZ - als je de kosten van de vlucht niet meetelt :-)

We doen ons ook tegoed aan alle lekkernijen die we de afgelopen 2 jaar hebben moeten missen. Zo heb ik intussen zo veel Fou Yong Hai, Babi Pangang etc. gehad dat ik voor de komende 2 jaar wel weer genezen ben van Chinees-Indisch eten. De stroopwafels en visjes van de markt smaken uitstekend (niet door elkaar overigens), en ook de goulash- en satékroketten gaan er goed in.

Er zijn wel een paar dingetjes, maar die zijn niet zo wereldschokkend. Emma viel het meteen weer op dat de huizen hier zo hutje mutje op elkaar staan. In NZ is bijna alles vrijstaand en dat vinden we toch wel wat prettiger.

Ik had zelf verwacht me te ergeren aan de drukte, maar dat valt wat mij betreft heel erg mee. Ook het continue in de file te moeten staan gaat door de financiële crisis niet door. Zelfs het eeuwige Nederlandse gemekker op van alles en nog wat vind ik momenteel wel meevallen. Maar misschien komt dat omdat Wilders en Verdonk intussen goed genoeg geïntegreerd zijn dat ze niet alle praatprogramma's meer beheersen.

Het internet doet het hier tenminste een beetje snel, uitzendinggemist streamen lukt gewoon! Emma's ouders hebben nu digitale TV, dat is allemaal erg leuk en interessant, maar ik merk dat we voor een hoop programma's toch gewoon de analoge kanalen gebruiken. Dat is een stuk sneller, en ik hoef echt niet alle poriën op de neus van Jeroen Pauw te kunnen tellen in HD. Bij films is het natuurlijk wat anders, maar ja, films kunnen we ook in NZ bekijken dus dat doen we niet hier.

Nee, we genieten lekker van de kinderboerderij achter het huis, de lampjes van de kerstboom in het donker 's ochtends, de lichtjes in de stad, de schaatsbaan op het plein, de kerstmarkt, al het kneuterige dat ons zo lekker Nederlands maakt.

Een auto met gebruiksaanwijzing

In Nederland hebben we een auto nodig om iedereen te kunnen bezoeken. En krenten als we zijn, hebben we die natuurlijk gehuurd bij een tweedehands autoverhuurbedrijf. Dat scheelt, want nu betalen we 450 ipv. 1300 Euro voor 4 weken.

Maar, dan moet je ook niet zeuren over wat je meekrijgt. De eerste auto die Emma had opgehaald was zo'n Bassie-en-Adriaan auto, zo groot als een tank maar zo oud dat hij niet eens gordels achterin had. Dat was niet echt handig want wij hadden een kinderzitje, en het is niet zo leuk als die de hele tijd voorin moet als je met zijn drieën door NL aan het crossen bent.

Dus toen ik terug kwam uit Engeland heb ik even met het verhuurbedrijf gebeld of we die niet konden ruilen voor een iets recenter model. Dat kon. Hij had nog wel een andere staan met wel gordels achterin. Het verhuurbedrijf is blijkbaar wild van auto's met opklappende koplampen, want nu hebben we een Mazda 323, met ook nog een brulpijp eronder gemonteerd. Daar rijden we dan als keurig nette truttige burgerlijke mensjes in deze aandachttrekker.... VROOOOAAAAAA!!!!!

Er is op deze auto trouwens ook nog wel het een en ander triviaals aan te merken, zo werkt de blower niet hard genoeg zodat we op koude vochtige dagen elke 5 minuten met een doekje de beslagen voorruit moeten schoonvegen. Ook leidt de snelheidsmeter een compleet eigen leven. Soms maakt hij een heel eigenaardig geluid en geeft dan 120 aan, terwijl we gewoon in de stad 50 aan het rijden zijn. Op andere momenten geeft hij standaard zo'n 15 km/u te veel aan. Op een 80 km weg reden we keurig 80 en kregen ondanks dat een hele sliert achter ons aan. Op een gegeven moment kwamen we langs zo'n "u rijdt nu" bordje, en dat gaf 65 aan. Aaaahhh....

Maar goed, een kniesoor die daarop let. Al deze ongemakjes doen ons weer denken aan onze goede oude Peugeot waar elke 100 km ook weer iets vanaf viel. Nostalgie alom. En nu maar hopen dat we geen bon krijgen omdat we geen idee hebben hoe hard we gaan...

Een warm welkom

Toen we eenmaal in het vliegtuig zaten ging alles weer voorspoedig. Na het in ontvangst nemen van de 3de handpop en het opstijgen zijn we ons maar in het toilet een beetje gaan wassen en opfrissen, en dat hielp een hoop. We hebben helaas het palmboom-eiland niet kunnen zien vanuit de lucht, waarschijnlijk zaten we aan de verkeerde kant van het vliegtuig. Of misschien was het eiland niet zo goed gebouwd en is het inmiddels in zee verdwenen ;-)

Maar goed, de vlucht zelf ging goed, 6 uur valt ook wel weer mee, en al redelijk snel zaten we boven de bewolking, dus boven Europa. Ik zweer het je, dit is de 4e keer dat ik naar NZ heen en weer vlieg, en ik heb nog NOOIT Europa vanuit de lucht gezien, altijd wolken. Maar goed, de kaart gaf aan dat we de goede richting opgingen dus daar vertrouwden we dan maar op :-)

Om 19:00 kwamen we aan in Düsseldorf en daar werden we opgewacht door Emma's vader. Tobin's zag zijn opa en strekte meteen zijn armpjes naar hem uit! En dat doet hij echt niet zo maar naar iedereen. Blijkbaar had het toch meteen al iets vertrouwds. Dus dat was leuk.

Onderweg naar Wijchen (waar Emma's ouders wonen) was Tobin al het gesjouw, slapen in vreemde wiegjes en stilzitten in vreemde buggy's en autostoeltjes eindelijk zat. Het laatste kwartier heeft hij de hele tijd keihard zitten brullen. Nou jongen, als je je de hele reis voor-beel-dig gedragen hebt dan mag dat. Huil het er maar even lekker uit.

In Wijchen aangekomen werd hij natuurlijk platgeknuffeld door oma, zijn we meteen onder de douche gesprongen (yes!) en hebben we nog even een broodje gegeten voor het slapen gaan. Een broodje met oude kaas. Op dat moment besloot ik dat we naar Nederland terug gaan verhuizen. Weg van de wel 4 smaken supermarkt kaas van NZ, terug naar de lekkere Gouda kaas. Wat een hemel, dat broodje kaas. Waar een mens al niet gelukkig van kan worden :-)

Nu eerst even een weekendje bijkomen, en dan ga ik een weekje naar Engeland en Duitsland klanten bezoeken voor mijn werk, en Emma kan een weekje lekker met de familie keutelen. En daarna hebben we nog 4 volle weken en vertrekken we op 2 januari weer terug naar NZ.

Sinterklaas, Kerst, vrienden en familie bezoeken, we hebben er zin in!

Douchen in Dubai

Na 14 uur vliegen kwamen we 's ochtends vroeg aan in Dubai. We hadden speciaal 8 uur ipv. 3 uur overstaptijd geregeld zodat we even lekker konden douchen en uitrusten in de quiet lounge op het vliegveld.

Eerst maar eens op zoek naar een buggy. Emirates (de luchtvaartmaatschappij) had rekken met buggy's op een hoop plaatsen, maar die waren allemaal leeg. Na heen en weer gesjouw tussen verschillende buggy-rekken maar eens iemand van het vliegveld gevraagd. Jaaaaa... een buggy had hij wel ergens gezien, maar waar ook weer. Oh ja, achterin een baggagewagentje. Hij plukte de buggy uit het wagentje, maar de buggy zat opgevouwen. Hoe vouw je zo'n ding nou uit he...

Ik had al verwacht dat in een Arabisch land zoals de emiraten een hoop mannen zich niet zo heel veel bemoeien met de verzorging van kleine kinderen, en de heren lukte het wat dat betreft niet echt dat vooroordeel te ontzenuwen. De beste man slaagde er maar niet in om enige beweging in het mechaniek te krijgen. Een tweede werd erbij gehaald, en een derde. Samen stonden ze druk te delibereren hoe de buggy nou opengevouwen moest worden. Toen kwam er een steward van Emirates langs en die werd gretig in zijn kraag gevat. En ja, die gaf met één soepele beweging uitkomst. Hoe veel Arabieren heb je dus nodig om een buggy open te vouwen? Juist :-)

Met Tobin in de buggy wij op zoek naar de douches. Er waren publieke douches, want dat had Emma al uitgevonden op de web site van Dubai Airport. Alleen.. de douches waren buiten gebruik. Dan maar naar de volgende douches. Ook buiten gebruik. En de volgende? Precies. Er begon een patroon zichtbaar te worden. Dat kan toch niet? Er moeten toch douches open zijn op zo'n groot vliegveld als dit?

En ja hoor, na wat gezoek en gevraag bleek er een soort fitnessclub te zijn waar je voor zo'n 10 Euro p.p. kon douchen. Niet goedkoop, maar je moet toch wat na 17 uur zweten in een stoeltje.

Er was alleen een klein probleempje... er waren damesdouches en herendouches, maar geen gemengde douchehokjes. Normaalgesproken zou dat niet zo'n punt zijn, maar we wilden Tobin ook graag douchen en normaalgesproken houd ik hem vast onder de douche en Emma neemt hem aan om af te drogen en aan te kleden etc. Nu zou het dus mijn taak worden om mezelf en Tobin tegelijk te douchen en af te drogen.

Maar goed, meneer had intussen ook honger gekregen dus Emma zou eerst gaan douchen terwijl ik op de baggage lette en Tobin eten gaf, en daarna zou ik met Tobin in de herendouche gaan.

Na zo'n 10 minuten kwam Emma terug met een rood hoofd. Het bleek dat de douche na een minuut of 2 eerst steenkoud werd, en daarna kokend heet, onafhankelijk van de stand van de kraan. Emma had net haar hoofd in de shampoo gezet en heeft dus onder het kokend hete water het haar uit moeten spoelen. Maar verder douchen ging natuurlijk niet. En dat voor 10 Euro. Als zuinige hollanders wilden we natuurlijk ons geld terug, maar de receptioniste geloofde het verhaal niet echt en deed daarom maar alsof we lucht waren, dan zouden we vanzelf wel weggaan.

Ik wilde nog wel even uitproberen of het in de herendouches beter was, maar dan wel eerst zonder Tobin. Toen ik de doucheruimte binnenkwam stapte net een Britse man uit een van de douches, vuurrood. Die had wel gedouched maar zei dat het inderdaad kokend heet was en dat het levensgevaarlijk was. Ik zei toen dat hij zich maar bij Emma aan moest sluiten en dat deed hij dan ook.

Ik wilde zelf toch nog even proberen om te zien wat nu echt het probleem was. Na 2 minuten de kraan aan op warm met alleen mijn hand eronder gebeurde weer hetzelfde: eerst koud en toen kokend heet. Toen ik terugkwam bij de receptioniste stond er intussen een groepje van 5 mensen die allemaal hun geld terug wilden. Het groepje werd zo groot dat het toch niet meer te negeren was, dus zouden we het geld teruggestort krijgen. Waarschijnlijk was hetzelfde probleem er debet aan dat de andere douches buiten werking waren, maar ja we konden dus op het hele vliegveld niet douchen. Balen!

Nou ja, dan maar op zoek naar de quiet lounges zodat we de resterende tijd nog konden slapen. Toen we bij de lounge aankwamen werd me duidelijk hoe ze het daar stil houden: de lounge was namelijk dicht. Achter glas stonden allemaal mooie lege ligstoelen, maar geen manier om erbij te komen. We zijn nog even naar het luchthavenhotel gegaan om te vragen wat een dagkamer kostte, maar voor 45 Amerikaanse dollars PER UUR slaap ik niet zo lekker. Uiteindelijk zijn we dus maar naar de gate gegaan en hebben daar zo goed en zo kwaad als het ging wat proberen te slapen.

Na een paar uur dommelen vertrok het vliegtuig met een nog steeds slaperige en zweterige ons. We waren nou niet echt heftig onder de indruk van Dubai Airport...