Christchurch vanaf de Port Hills

Vandaag zijn we tijdens alweer ons 4e open home naar een ontmoeting van de Nederlanders in Christchurch geweest. De meet was bij het Taylors Mistake-strand (hier dus) en op de terugweg zag ik vanuit mijn ooghoeken een wel erg mooi plaatje. Even op de rem getrapt, uit de auto gesprongen en een fotootje gemaakt.

En het open home is helaas weer niks geworden :-)

Herfst!

In NL gaat het nu volop naar de zomer toe, maar hier zijn de dagen al weer flink aan het korten.

 

  En dat levert een hoop lol op!

Wonen in een huis waar je niet mag wonen

Tja, zoals jullie wel weten staat ons huis te koop, maar tot nu toe is er nog niet al te veel belangstelling. En dat is behoorlijk frustrerend, want we hebben flink ons best gedaan om het er zo mooi mogelijk te laten uitzien voor de open homes die de makelaar zoals hier gebruikelijk is elke week houdt.

We hebben onder andere de helft van onze meubels in de opslag gedaan, de computer in de gang gezet en alle andere dingen die je dagelijks nodig hebt in de overgebleven ruimtes gepropt. Dat is dus niet echt handig.

Vroeger hadden we bijvoorbeeld een plankje in de douche waar de deo en het scheerapparaat op stonden. Tegenwoordig mag dat niet meer, want nee, kaarsen staan natuurlijk veel mooier (zo lang je ze niet aansteekt tenminste want dan komen er vlekken op het plafond). Ik buk me dus een hernia om de deo of het scheerapparaat achter uit een kastje te halen. Verder staan in de keuken nu alle borden en kopjes op een andere plaats dan ze stonden, en telkens als ik iets wil pakken dat je niet elke dag nodig hebt krijg ik "dat is al ingepakt" te horen.

Emma's zus reageerde op de foto's van ons huis "wat netjes... woont daar eigenlijk wel iemand?" En het antwoord is wat mij betreft een hartgrondig "Nee!". Tenminste, we slapen er wel, maar wonen? Eeeeh... tja :-)

We hopen dus maar op een snelle verkoop... :-)

Misschien toch maar weer eens op dieet...

 Da's wel even schrikken, zo'n schotelspiegel :-)

Kom! Tein!

De laatste dag alweer van het lange Paasweekend...

Vandaag zijn we vanwege de carbon footprint opnieuw naar een toeristenattractie in Christchurch geweest: het Ferrymead Heritage Park, een museum over die goede oude tijd toen alles beter was.

In NZ heb je behoorlijk wat van dat soort museums, want ondanks dat de westerse historie hier maar zo'n 200 jaar terug gaat, zijn ze hier toch erg aan hun verleden gehecht. Je komt dus om in de historische gebouwen die "wel 150 jaar" oud zijn, en dat vindt iedereen hier erg bijzonder. Als Nederlander moet ik daar toch een beetje om grinniken, want een gemiddeld Amsterdams grachtenpand is al minstens 3x zo oud.

Desalniettemin is het leuk dat de mensen hier geïnteresseerd blijven in de tijd van voor sms-en en mp3 spelers. En het is ook wel apart om te bedenken dat het nog maar zo'n 200 jaar geleden was dat een groepje mensen een paar maanden onderweg was om een heel nieuw land te gaan herbevolken. Ze waren er niet eens zeker van of ze hier wel aan zouden komen. Brieven waren ook maanden onderweg, en als je ze las wist je niet eens of de schrijver nog wel in leven was. En dan zitten wij te zeuren over de lange vliegreis van 24 uur, de papierwinkel waar de NZ'se immigratiedienst ons mee opzadelt, of de blokjes in het beeld bij Skype als de verbinding met de webcam weer eens slecht is.

Maar goed, het Ferrymead Heritage Park is dus een voorbeeld van zo'n groepje mensen dat het verleden in stand wil houden en dat ook nog met veel succes doet. Het is begonnen met een stelletje stoomtrein- en tramfanaten die graag treintje wilden spelen met het echte werk. Vervolgens sloten zich nog een hoop andere verenigingen aan en het resultaat is een park dat een oud dorpje nabootst met werkende stoomtreinen en elektrische trams, waar je zo vaak en zo lang in mag als je wil. In de huisjes, winkels en hallen van dat dorpje bevindt zich met medewerking van al die verschillende verenigingen een ratjetoe aan tentoonstellinkjes, die allemaal erg leuk zijn en het park behoorlijk veelzijdig maken. Alsof je zó de NZ versie van het kleine huis op de prairie binnenloopt.

Tobin wilde niets liever dan naar de treinen en de trams kijken en erin rijden. Steeds als we het in ons hoofd haalden om ook maar even iets anders te gaan doen riep hij continu "Kom! Tein! Kom! Tein!". Een goede tweede was de plaatselijke modeltreinenclub die in een gebouwtje een behoorlijk netwerk had opgebouwd ("Ammaal tein!!!").

De hal met oude brandweerwagens was aardig slaapverwekkend want daar viel meneer pardoes in slaap. Dat was mooi want toen konden Emma en ik op ons gemak even de telefoon/telegraaftentoonstelling en de wasmachine/fornuizententoonstelling bekijken. Verder hebben we nog wat oude auto's en koetsen gezien, en een oud huisje dat ze helemaal hadden ingericht en waar vrijwilligers de bewoners speelden.

De hobby van de lokale tabaksverkoper was fotografie en hij had in zijn winkeltje dan ook een eigen fotostudio en een donkere kamer. "In die donkere kamer moesten de foto's ontwikkeld worden", hoorde ik een vrouw aan haar 10-jarige dochter uitleggen. "Wat achterlijk!", was de reactie. Want ja, foto's staan toch gewoon meteen op je LCD schermpje, wat valt daar nou aan te ontwikkelen???!! Dat was dus even een generatiekloofje, geloof ik :-)

Er was nog wel meer te zien, maar onze Tobin begon moe te worden en dat betekent voor ons: naar huis. Maar ach, nu blijft er nog wat te zien over voor een volgende keer. En dat kan wat Tobin betreft niet gauw genoeg zijn. we krijgen nu elke keer als we hem in het autostoeltje zetten weer de smeekbede "Kom! Tein! Kom! Tein!" over ons uitgestort...

What a difference a day makes

Het gaat weer eens lekker op zijn Nieuw Zeelands. De ene dag is het 27 graden en prachtig weer, de volgende dag is het 12 graden met een gure wind. Het is herfst en dat zullen we weten ook. Gelukkig hadden ze dit al twee dagen geleden voorspeld, dus hadden we voor vandaag een persoonlijke toeristische attraktie ingepland: een gezellig dagje naar Opa & Oma in Ashburton.

Eeeehh... Ashburton?? Dat ligt toch op 100 km afstand? Hoe zat het ook al weer met dat "carbon footprint"-voornemen? Ja hallo, als ze hier gaan valsspelen met rotweer, dan hoeven wij ons natuurlijk ook niet meer te houden aan onze goede milieu-voornemens. Het waait sowieso wel hard genoeg nu dat de uitlaatgassen gewoon wegwaaien. Is dat probleem ook weer opgelost.

Het was bij O&O weer eens ouderwets gezellig: binnen is het lekker warm, laat het buiten maar rotweer zijn. Maar ja, Tobin zag door het raam die mooie grote tuin met weiland ernaast, en toen hij door het slopen van de spullen binnen heen was, kreeg hij het toch op zijn heupen en wilde naar buiten. En dat was natuurlijk het perfecte klusje voor Opa. Laat Opa maar lekker met zijn kleinzoon in de kou gaan staan te vernikkelen, kunnen ze mooi samen hun onderlinge band verstevigen. Al was het alleen maar omdat ze los van elkaar wegwaaien.

Eenmaal buiten bleek dat de bomenrij om de tuin toch aardig de wind tegenhield, dus het was nog wel te doen. Tobin wilde meteen naar de wei van de buren, want daar stonden een paar koeien. En beesten, dat is het natuurlijk nog steeds helemaal.

Keik!! Koe!!

 Haaaaaiii

Nadat Opa aan Tobin nog uitgebreid alle bomen in hun tuin had laten zien, was het buitenavontuur afgelopen en kwamen ze weer naar binnen in de knusse warmte. Totdat Tobin een kwartiertje later weer voor de deur ging staan... "Kom! Koe! Kom! Koe!".

Veel plezier Opa...

Mona Vale

Aangezien we gisteren een voor Tobin nogal lange dag hadden gehad, hebben we het vandaag maar wat rustig aangedaan en zijn we alleen even een uurtje naar Mona Vale geweest. Mona Vale is een landhuis midden in Christchurch met een grote tuin eromheen. En niet zo maar een tuin, een echt heel mooi en gezellig aangelegde tuin. Het is natuurlijk een stuk kleiner dan Hagley Park, maar ik vind het eigenlijk wel net zo leuk..

In Hagley Park heb je ook alles, maar is het erg uitgestrekt. Hier is het allemaal knus bij elkaar, en de punters komen ook nog langs. Ik vind het jammer dat we dit niet eerder ontdekt hebben, anders waren we hier al wel vaker te vinden geweest. Het weer zat ook mee, zonnig en 27 graden. En dat in de herfst!

Tobin vond het uiteraard ook weer geweldig. Als er eenden of meeuwen zijn is het altijd goed, daar kun je namelijk hard gillend van plezier tussendoor rennen. En eenden waren er in overvloed. "Ammaal duck!! Iiiiiiiiiiiieeeeeeeeehhhhhh!!!!"

Beeheheestjes, Bééhehééstjes

In het kader van "lekker weg in eigen stad" zijn we vandaag naar het Willowbank Wildlife Reserve geweest.


Willowbank is volgens henzelf "een van de topattracties in Nieuw Zeeland". Nu vindt elke andere onbenullige toeristenattractie in NZ dat ook, dus die bewering kun je gerust met een korreltje zout nemen... Ze gebruiken waarschijnlijk allemaal hetzelfde marketingbureau :-)

Wat is het dan wel? Een flink vogelpark met grote volières waar je doorheen kunt lopen, en nog wat extra's zoals een grote eenden + regenboogforel + alenvijver (je kunt de alen zelf voeren), een capucijnaapjesrots, een hertenwei met maar één hert dat zich continu verstopt, walibi's, een struisvogel, nog wat meer beesten in kooien en een kinderboerderij met ezelritjes voor de kinderen. Bij de ingang kun je allemaal voer kopen zodat je de beesten en vooral de kinderen een beetje bezig kunt houden tijdens het bezoek.

Tobin is een echte dierenliefhebber en die vond het - afgezien van het incidentje waar hij niet onder de touwen door mocht om de Walibi's van dichtbij te bekijken - allemaal reuze interessant. Hoogtepunten waren toch wel het voeren van de struisvogel ("Vogel! Hoog vogel!"), de kinderboerderij met een paard, geiten, schapen, hongerige hangbuikzwijntjes ("Fak-ke", ik denk steeds dat hij een vies Engels woord zegt), konijnen en lama's en nog veel meer.

Bij de kinderboerderij was een grasveldje en daar hebben we onze lunch opgegeten. Ik had al de nodige beesten van de boerderij geaaid en kwam erachter dat het aflikken van een vinger met door Tobin gedropte en door mij opgeveegde appelmoes niet bepaald lekker smaakte - appelmoes met geitenzweet is geen goede combinatie.

Op het grasveldje was het absolute hoogtepunt van de dag: een ritje op de ezel. Tobin mocht erop en Emma liep mee. Tobin vond het geweldig. Ik ook, want Tobin's eerste ezelritje levert natuurlijk tal van mooie fotomomentjes op. Na het ritje liep hij steeds weer naar de geparkeerde ezels toe en keek ze vol verwachting aan. "Wil je nog een keer, Tobin?" "Jaaaaaaaaaaa!!!!". Ik geloof dat ik hem nog nooit zo hartgrondig ja heb horen zeggen. Dus nog maar een tweede ritje en nog meer fotomomentjes, nu met mij naast de ezel en Tobin erop.

Die fotomomentjes hebben we trouwens geweten. Nu Tobin weet dat er foto's van het hele gebeuren zijn, neemt hij ons steeds mee naar de computer en zegt dan met zijn liefste lach "Eesel! Keer*! Ja? Ja?" Zie dat maar eens te weerstaan :-)

Was dit nu inderdaad de toeristenattractie van het jaar? Nou nee. Maar als je toch in de buurt woont, beslist de moeite waard om eens een keer langs te gaan, zeker als je kinderen hebt.

*"Keer" betekent "nog een keer"