Tripje met het huis

Afgelopen zaterdag zijn we met onze Japanse huisgenote wezen wandelen bij de Rakaia Gorge. We waren daar al eens eerder geweest, maar we hebben nu een wandeling gemaakt langs de rand, erg mooi! Volgens een wandelingenboekje zou het een makkelijke wandeling van 3 uur zijn. Nou, het was best te doen, maar makkelijk is toch iets anders, helemaal als je de verkeerde route neemt ;-). Een aantal stukken waren redelijk steil en als je daar uitglijdt beland je 15 meter naar beneden, als je geluk hebt. Halverwege kwamen we op een steil stuk een afgeknapte boom tegen waar we overheen moesten klauteren om onze weg te vervolgen. Maar goed, we hebben het overleefd :-)

Enorm mooie uitzichten gehad en lekker geluncht in een klein weitje met een schitterend uitzicht op Mount Hutt. We komen hier vast nog wel eens terug om gewoon een boek te lezen of zo. Heerlijk relaxen. Na een uur of 5 kwamen we moe maar voldaan weer bij de auto terug. Oh ja, kijk nog maar even goed naar het petje dat Emma opheeft, want dit zijn de laatste foto's van dat petje...

De container is er!

Na twee maanden is het schip met onze spulletjes eindelijk in de haven van Christchurch aangekomen. Ik zal blij zijn als ik onze eigen desktop-computer weer onder mijn handen heb, want onze laptop van 300 MHz doet het wel, maar daar is ook alles mee gezegd. Het opstarten duurt –ik zweer het je- 8 minuten. Maar goed, iets is beter dan niets, en we hebben er de afgelopen 2 maanden dan ook zeer dankbaar gebruik van gemaakt.

De verhuizing was all-in, behalve de havenkosten. Om de container uit het schip te tillen wil de haven nog even doodleuk $455 hebben. Tja, dat was nog wel even een tegenvaller en in mijn ogen afzetterij, maar goed, dat kan er ook nog wel bij. Veel keus hebben we natuurlijk ook niet, anders houden ze het spul gewoon. ;-)

De inhoud van de container moet nog wel worden gecontroleerd door de MAF. De MAF is het onderdeel van de douane dat moet voorkomen dat je allerlei zaden, beesten of enge ziektes etc. naar binnen brengt. Omdat NZ een eiland is leven hier nogal gespecialiseerde planten en dieren, en in het verleden is er door import heel veel schade aangericht, omdat de geïmporteerde dieren en planten het zo goed deden dat ze de originele planten gingen verdringen. Bovendien heeft NZ geen dodelijke beesten zoals slangen of dodelijke spinnen en dat houden ze graag zo. Emma en ik hebben bij het inpakken al goed rekening gehouden met de regels, dus ik verwacht weinig problemen.

Uiteindelijk moet de container zo lang we nog geen eigen huisje hebben naar mijn vader in Ashburton, maar het kan nog wel een paar dagen duren voordat dat gaat gebeuren want de container moet eerst naar een verhuisbedrijf hier in Christchurch. Die maken dan weer een afspraak met de MAF en daarna zijn wij aan de beurt. We wachten af.

Akaroa

In deel twee van het kader van “samen de hort op” zijn we op donderdag naar Akaroa geweest. Akaroa is een schiereiland in een mooie baai op een uurtje rijden van Christchurch. Dat wil zeggen, als je de directe route neemt. Bij de touristische heel-erg-omweg waar ik Emma natuurlijk weer in heb meegesleept doe je er twee uur over. Met mijn manier van overal stoppen en foto's maken ongeveer 3 uur. Maar wel drie mooie uurtjes.

Akaroa is de enige plaats in NZ waar de Fransen hebben geprobeerd een NZ’se kolonie te stichten. Ze waren alleen een tikkeltje te laat want de Maori’s hadden net heel NZ aan de Engelsen verkocht. Dat was dus jamère et hélas. Een handjevol Fransen is in Akaroa achtergebleven en dat zie je nu nog steeds aan de straatnamen en de familienamen. Verder merk je er niets meer van, hoewel de toeristeninfo je graag laat geloven dat je zó Frankrijk binnenstapt in Akaroa. Ons is het in ieder geval niet echt opgevallen :-) Maar goed, we kwamen ook niet voor de Fransen, we kwamen voor het mooie landschap, en dat is er volop. We hebben dus gewandeld, nog meer foto’s gemaakt, musjes gevoerd, ijs gegeten, kortom geweldige noten.

De deal van het jaar

Afprijzen kunnen ze hier nog steeds, vooral in Ashburton. We waren al een tijdje op zoek naar een mobiele telefoon voor Emma. Ze had de hare nl. in NL achtergelaten. Een jaar of wat geleden was het nog patserig om een mobiel te hebben, nu kunnen we absoluut niet meer zonder ieder minstens een. Dus we waren al een tijd aan het kijken.

De goedkope mobieltjes verkopen ze hier zonder abonnement, en dus ook mooi zonder sim-lock. We hadden al een Nokia gespot voor €35 en een Motorola voor €45 (beide met zwart wit scherm). Daar zou dan nog een pre-paid abonnement bij komen van 17,50 (10 voor de simkaart en 7,50 beltegoed). Afgelopen dinsdag zijn we in het kader van met zijn tweeën de hort op even op familiebezoek in Ashburton geweest, en in het kader van “ze kunnen hier goed afprijzen” ook daar maar even wezen kijken naar mobieltjes.

In één winkel hadden ze een Panasonic mobiel met kleurenscherm en camera van €100 naar €37,50 afgeprezen, zonder abonnement, dus daar zou nog 17,50 bij komen. Dat was best een goede deal. Emma zit echter bij een mobiel wel te wachten op toeters en bellen maar niet op een camera en dus zijn we toch nog even verder wezen kijken. Bij een andere winkel stond er een Sony Ericsson mobiel van €100 voor €50 in de vitrine, en dan mèt pre-paid abonnement. Dat was dus goedkoper. Bij het uit de vitrine halen van de doos zag ik dat er ook nog een verdekt opgesteld stickertje van 30 Euro op zat. Dat was een fout, maar het zat er wel op… en dan doen ze hier niet moeilijk, gewoon afrekenen voor de laagste prijs. Dus voor 30 Euro hebben we nu een mooie kleuren-mobiel mèt abonnement en 7,50 beltegoed. Eigenlijk hebben we als je de 17,50 van het abonnement er af trekt het losse mobieltje dus voor 12,50, en da’s helemaal niet gek…

Je kunt er zelf een ringtone op inspreken, en dat heb ik intussen gedaan voor Emma… “I am here. I am here. I am here. Are you there?” :-)

BRRRR.....

Koud koud koud koud koud!!!!! We kunnen maar niet zo goed wennen aan de manier waarop huizen hier gebouwd zijn: houten frames met dunne muurtjes er tegenaan, dunne isolatie en enkele beglazing. En dan geen centrale verwarming, want ze hebben hier geen gas. Hier en daar een elektrisch kacheltje, dat in onze “studenten”kamer ook nog op een timer zit van 15 minuten, dan springt hij weer uit. Als het buiten 13 graden is (en dat was het gisteren, en is het vandaag ook) dan is het binnen dus niet veel warmer. En dan hebben we de winter hier nog niet eens meegemaakt. Ik weet het, we zijn gruwelijke watjes, maar wennen is het wel. Misschien zijn we volgend jaar wel super-gehard, tenminste, als we niet steeds in bed kruipen met de elektrische deken aan…

Het is vandaag trouwens labour day. Dat is een nationale vrije dag, behalve voor veel winkelpersoneel. Er zijn allemaal reclames op de radio en TV dat uitgerekend vandaag allemaal afprijzingen zijn, dus kom vooral op je vrije dag lekker winkelen. Misschien dat we dat nog wel even gaan doen, onze elektrische deken is van ellende stuk gegaan gisteravond... Wist je trouwens dat als hier feestdagen in het weekend vallen dat die door de week worden ingehaald?? Nooit meer kerst op za en zo, dan wordt het extra vrij gewoon verzet naar ma en di. Goed he?

We blijven hier verder ook nog bezig met een culinaire ontdekkingstocht. Gepaneerde kipschnitzel van kippepoot?? Zag er wel lekker uit. Nu bakken wij kipschitzel meestal in een anti-aanbakpan zonder boter, dat is lichter. Uit deze schnitzel begon na een tijdje zachtjes bakken redelijk wat vet te lopen. Waar komt dat vet nou weer vandaan?? Wat blijkt tijdens het opeten, het vel zat nog gewoon om het vlees heen en was meegepaneerd, waardoor het niet knapperig was geworden maar lekker slap. Ze zijn hier niet zo op het wegsnijden van vet en zo :-)

Emma heeft een baan!

Zo wil niemand je hebben, zo staan ze voor je in de rij… Emma had gesolliciteerd bij een fondsenbeheerbedrijf. Zou voor 8 maanden zijn. De baan zelf was een soort financiële customer support. De andere baan was voor 12 maanden bij een brandpreventiebedrijf. Daar kon ze office manager worden. Zeg maar degene die iedereen die iets nodig heeft mag lastigvallen. Eigenlijk dus net zoals ik dat thuis doe als ik iets kwijt ben.

Woensdag 16:05 belt het ene bedrijf op dat ze de baan kan hebben. Ze heeft de telefoon nog niet neergelegd of het andere bedrijf belt dat ze de baan mag hebben. Tja, en toen??? Het salaris was exact hetzelfde, dus het was echt een kwestie van welke baan het leukste was. Daar heeft ze dus even een nachtje over geslapen, of liever gezegd, wakker gelegen :-)

Uiteindelijk heeft ze gekozen voor de baan bij het bij het brandpreventiebedrijf. De baan leek wat hectischer en het team is compleet gek, en dat past natuurlijk uitstekend bij haar ;-). 30 oktober begint ze, dus volgende week gaan we nog even met zijn tweeën de hort op, want het zal wel even duren voordat dat weer kan.

Het is wel fijn dat er nu een salaris binnen gaat komen, want dat leven van alleen maar je spaarrekening is ook maar niks… Ik heb zelf intussen 6 verse sollicitaties lopen waarvan eentje heel goed bij me zou passen dus dat is nog even afwachten. Hopelijk is het allemaal duidelijk voor half december want van dan tot half januari ligt heel NZ plat… “silly season” noemen ze dat hier.

Heel lekkel allemaal

Dat hebben wij, of eigenlijk ik, weer. Zondagavond. We hadden niet zo heel veel zin om te koken dus we zijn op strooptocht geweest naar een restaurant waar onze honger redelijk gezellig en niet al te duur kon worden gestild. We kwamen uit bij een restaurant genaamd Denny’s. De kaart leek een beetje op die van een wegrestaurant. Ik had eigenlijk niet zo veel zin in friet met karbonade of vergelijkbaar, dus zijn we nog even wezen kijken naar iets anders.

Tegenover Denny’s zat “Restaurant Oriental” waar het erop leek dat ze een lopend buffet hadden. Toen we aan de ober, een chinees, vroegen wat het precies was en hoe duur het was, konden we er geen touw aan vastknopen. Hij sprak echt bijna geen woord Engels. Alleen dat het ongeveer 10 Euro p.p. was konden we nog begrepen krijgen. Het restaurant zag er niet echt gezellig uit, meer een soort ongezellige bedrijfskantine. Maar goed, het rook wel lekker en ik had wel zin in Chinees lopend buffet. Er zaten allemaal Chinezen te eten, dus dit zou toch wel goed moeten zijn. En het leek mij wel interessant, dus we zijn gaan zitten en hebben het buffet besteld.

De ober vroeg aan ons hoe we de “won” wilden hebben. De wat? De… eh… de… de “won”. Oh. We hadden al snel door dat er een soort communicatieprobleem aan het ontstaan was. Gelukkig had de ober dit ook door dus die sleurde een etende Chinees bij een andere tafel vandaan. In redelijk gebrekkig Engels wist die ons te vertellen dat we een pannetje op tafel zouden krijgen om het eten zelf klaar te maken, en dat we de saus moesten kiezen. Chili of gewoon. Hij raadde ons aan om de gewone saus te nemen want de chili zou voor ons wel veel te heet zijn. Ik vroeg me een beetje af waarom het niet mogelijk zou zijn twee flesjes saus op tafel te zetten en vroeg “both?”. Ja, dat kon ook. Mooi.

Nou, daar kwam onze won aan. Het was dus geen wok met sausjes, maar een smerig gasbrandertje met daarop een gesplitst kookpannetje met melkachtig water aan de ene kant en water met rood vet erop aan de andere kant. Owkeeejjj… Toen we wat dichter naar het lopend buffet toe liepen om de rauwe ingrediënten op te halen werden we niet echt veel blijer. Zo ongeveer alles wat je in NL als slachtafval zou betitelen lag hier keurig in bakjes gesorteerd. Wat dacht je van een lekker stukje long? Of rubberen bolletjes met vissmaak? Gelukkig stond er ook nog een bakje met gefrituurde kippenvleugeltjes. Onze avond is dus een soort KFC-avond met Euroshoppercola geworden, zeg maar. Interessant was het dus wel, maar leuk, of lekker, nee niet echt. Tja, daar heb ik Emma dan weer in meegesleept… altijd lachen met die Erwin!

Les: als ergens alleen maar Chinezen zitten te eten, ren dan zo hard mogelijk weg!

Welkom in de grote stad

Na een week lang spaarzaam op een onbeveiligd netwerk van de buurman te hebben gesurfd, hebben we nu zelf ook breedband internet. Dus nu kunnen we de weblog tenminste weer eens bijwerken :-)

Goed… daar zitten we dan, op onze kamer, in een drukke stad aan een redelijk drukke straat. VROOEEMM…. boem boem boem boem komt er weer een beatbox langsrazen. Waarom waren we ook al weer naar NZ gekomen? Ons huis in Eindhoven was aanzienlijk rustiger dan dat het hier is. Maar goed, dit is ook niet ons eindstation hier… hopelijk :-)

De kamer op zich is best gezellig. Er stond al een bed een bankstelletje, een tafel en een TV. Die stonden volgens Emma natuurlijk niet op de juiste plaats dus we zijn begonnen met alles even te verbouwen. Het resultaat is inderdaad beter dan het was en het ziet er nu best leuk uit. De huisgenoten, een Japanse en een Koreaanse, zijn ook erg aardig en daar beginnen we leuk contact mee te krijgen.

Het enige dat best wel wennen is, is dat we maar één kamer tot onze beschikking hebben. Als je zulke verschillende slaapuren hebt als Emma en ik dan kan dat best onhandig zijn, want de slaper wordt gestoord in zijn slaap, en de wakkere kan niet doen wat hij wil want er slaapt iemand in dezelfde kamer. Dus daar moeten we nog even wat op verzinnen.

Zo’n eerste week is voornamelijk gevuld met het uitvinden waar hier alles zich bevindt, en wanneer het open is. Er is hier namelijk niet zoiets als een winkeltijdenwet, dus winkels kunnen open en dicht zijn wanneer ze dat willen. En dat zijn ze dus ook. De ene winkel sluit al om 16:30, de ander pas om 20:00, en sommigen zijn 24/7 open. Maar we hebben ook al om 17:45 voor een dichte deur gestaan van een MEGA-winkel, waarvan je zou verwachten dat ze tot laat open zouden zijn. Er is dus geen pijl op te trekken hier, maar dat maakt het natuurlijk ook wel weer grappig.

Oh ja, en du muss natuurlijk ook nog sollicitere. Emma heeft al weer twee gesprekken achter de rug (maandag hoort ze meer), ik heb er na een aanvankelijk goede start aanzienlijk meer moeite mee om bedrijven ge-interesseerd te krijgen. Dat kan wel een beetje demotiverend werken, maar aan de andere kant komt het gros van de banen hier niet eens in de krant maar wordt via-via vergeven. Het is dus zaak om een goed netwerk op te bouwen en daarom zitten we nu ook hier.

De afgelopen twee zondagen zijn we naar de Grace Vineyard church geweest. Deze kerk heeft ongeveer 1500 leden, een kei van een muziekband, en is heel erg gefocust op het familie-zijn en als groep goed doen aan andere mensen in de stad, wat ons erg aanspreekt. We werden meteen na de eerste dienst al uitgenodigd om diezelfde dag met een aantal bij iemand thuis te komen lunchen. We hebben intussen dus via de kerk al weer behoorlijk wat mensen ontmoet, waaronder een paar die best wel eens vrienden zouden kunnen worden, en ook een IT-recuiter van een bedrijf. Die vertelde me dat hij nog wel wat IT-vriendjes had die hij eens zou bellen. Dus het netwerk begint al te komen.

Al met al komt er zo van het relaxte NZ leven nog niet zo veel, alhoewel we op de verjaardag van ons nichtje Anne (toevallig ook onze trouwdag) nog wel even lekker gewandeld hebben in een bos buiten Christchurch, en nog wat hebben rondgereden in de omgeving terwijl we een mooi uitzicht hadden op de vers besneeuwde bergen. En dat alles op een paar honderd steenworpen afstand van ons kamertje. Oh ja, en de bieb is hier gratis, wat voor een boekenwurm als Emma natuurlijk helemaal de hemel op aarde is. Voorlopig vermaken we ons dus nog prima!

We hebben een huisje kamer!

Maandag weer naar ChCh geweest en we zijn toen een erg leuk huisje tegengekomen. We moesten een bod doen op het huis. Zo’n bod is bindend, dus zo lang dat bod uitstaat kun je geen bod op een ander huis uitbrengen want als ze dan alletwee ja zeggen dan zit je aan alletwee vast.

Goed, om 11:00 het bod uitgebracht, en er was maar één andere vrouw die ook een bod zou uitbrengen. Dat zou eerst begin van de middag worden. Toen werd het eind van de middag. Toen zou het de volgende dag om 13:00 gebeuren. En om 13:05 werden we gebeld dat de andere vrouw het geworden was. Dat was wel heel erg balen, voornamelijk omdat we er redelijk op gerekend hadden dat het huisje voor ons zou zijn, maar ook omdat de makelaar blijkbaar de hele tijd al in gedachten had dat wij het niet zouden worden, en vervolgens zijn we daar wel ruim een dag wachten mee kwijtgeraakt.

Toen we van de teleurstelling bekomen waren zijn we nog eens gaan nadenken of we als start nou een huis willen of een kamer. De spullen die in de container onderweg zijn kunnen nl. nog wel een tijd bij mijn vader in de schuur staan en dus hoeven ze niet per se in een huis te passen. Een kamer is natuurlijk goedkoper, en huurhuizen hebben hier vaak een minimum huurtermijn van 6 maanden. Dat is best lang als je nog niet weet waar je überhaupt terecht gaat komen met een baan e.d. Een kamer om in te beginnen leek daarom niet eens zo’n slechte optie. In de krant dus gezocht naar aangeboden kamers, en woensdag maar weer opnieuw naar ChCh om ze eens te bekijken.

Bij de eerste kamer stonden de peuken op de stoep, dus die viel af :-) De tweede kamer was ook niet alles, maar de derde was best mooi. In een huis met max. 3 huisgenoten, en de keuken en douche worden 2x per week lekker luxe schoongemaakt door een schoonmaker. Die zagen er dus picobello uit. €100,- p.w. inclusief gas water licht en telefoon! Dat stond ons wel aan en die hebben we dus genomen. Morgen (vrijdag 5 oktober) verhuizen we er al naartoe! Hopelijk krijgen we ook nog een beetje leuk contact met de huisgenoten, dat helpt dan ook weer bij het integreren.

Het huisje is van bovenaf vrij goed te zien mbv. Google Earth. In de foto links heb ik het dak van het betreffende huis fel rood gekleurd. In het volgende stukje meer foto’s vanaf de grond :-)

Huizenjacht!

Het gesprek bij Designline was erg positief. Ze zagen mij wel zitten, maar hadden alleen geen werk om me aan te bieden :-) Dus dat is niets geworden. Ik heb ook nog een gesprek in Christchurch gehad, maar dat heeft ook geen baan opgeleverd. Intussen beginnen we het voor van alles en nog wat even heen en weer rijden naar Christchurch toch wel aardig zat te worden, dus hebben we het huizen zoeken maar eens wat geïntensiveerd.

Afgelopen vrijdag naar een verhuurbedrijf geweest. Die willen eerst weer dat je een uitgebreid formulier invult voordat ze je te woord staan, maar goed, toen kregen we een lijst mee met al hun te huur staande huizen. De rest van de vrijdag hebben we besteed aan het rondkarren in ChCh om de huizen aan de buitenkant te bekijken. Van eentje hadden we de sleutels mee, zodat we het ook van binnen konden zien.

De huizen hier hebben i.h.a. vrij kleine kamers. Een beetje vergelijkbaar met vooroorlogse huizen uit NL. Dat is dus wel even wennen, vooral omdat er een container onderweg is met een aantal meubels. Geen idee waar we die moeten laten… maar goed dat zien we dan wel weer. Je huurt een huis hier gestoffeerd, dwz. met vloerbedekking en gordijnen. Als je geluk hebt zijn die net nieuw opgehangen en neergelegd, maar het huis waar we binnen mochten kijken was zo ongelooflijk ranzig dat je niets durfde aan te raken… een gemiddeld NL studentenhuis zou je er schoon bij noemen. En dàt zie je dan weer niet op de foto’s van de makelaar :-). Niet getreurd, er waren ook huizen bij die erg schoon en netjes waren.

De huur betaal je per week en niet per maand. Voor een rijtjeshuis met 2 kleine slaapkamertjes betaal je hier ongeveer €110 per week. Voor 3 kleine slaapkamertjes betaal je ongeveer €145 per week. Aangezien het om een tijdelijke oplossing gaat en we nog steeds helemaal geen inkomen hebben gaan we denk ik maar voor de twee slaapkamers.

Na een dag door heel Chch te zijn gereden hadden we een aardig idee van de huizen die we nog van binnen wilden zien. Dus zaterdag opnieuw anderhalf uur in de auto gezeten om bij het verhuurbedrijf de sleutels op te halen om te kunnen kijken. Nou, twee van de vier huizen waren al verhuurd, en voor de andere twee moest even een afspraak met de eigenaren voor een bezichtiging gemaakt worden. In de tussentijd hebben we nog maar wat andere huizen bekeken. Toen in de loop van de middag de eigenaren waren opgespoord bleek dat die buiten het verhuurbedrijf om hun huizen ook al hadden verhuurd… We hadden dus eigenlijk de hele vrijdag voor niets rondgereden. Om een beetje moedeloos van te worden, afspraken hier gelden niet echt als afspraken. Maar goed, ook dat is Kiwiland.

Intussen hebben we weer een paar nieuwe huisjes op het oog, en daar gaan we maandag dus achteraan. Hopelijk is de volgende post hier getiteld “We hebben een huisje!”…