Hiep Hiep Hoera!

Vandaag hebben we samen met Opa&Oma NL èn Opa&Oma NZ Tobin's verjaardag gevierd. Ik denk niet dat hij helemaal snapte wat er aan de hand was, maar leuk vond hij het in ieder geval wel :-)

Het is POKKEN-WEEEEEER!!!!!

Sinds we terug zijn in Christchurch heeft het bijna aan één stuk door geregend. In de krant staan er allemaal leuke verhandelingen over hoe speciaal dit is, dat er wel 3 lagedrukgebieden boven NZ om elkaar heen aan het dansen zijn, en dat het sinds 36 jaar niet meer zo veel achter elkaar geregend heeft in Christchurch.

Leuk allemaal hoor, dat we hier een stukje historie mogen meemaken waar de meteorologen en masse een brok van in hun keel krijgen. Maar geef ons portie maar aan Fikkie. Ik, Emma en Emma's ouders vinden het gewoon POKKENWEER.

Vandaag bekeek ik toevallig samen met Tobin foto's van dat hij in de zomer in een badje in de tuin aan het spelen was. In een vlaag van nostalgie zei ik tegen hem "weet je nog Tobin, VROEGER, toen het nog niet regende..."

Pa en Ma Spreeuwers hebben afgezien van het museum, dat gelukkig een DAK heeft, de afgelopen week dus ook niet zo heel veel van Christchurch kunnen zien. We hebben met de auto nog een parken-route gevolgd, waarbij we steeds langs parkjes kwamen waar we eruit konden gaan om ze wat beter te bekijken. Ja amehoela, in de stromende regen zeker. Zulke hard core toeristen zijn we nou ook weer niet.

Maar goed, ze waren hier voornamelijk gekomen om Tobin te zien en dat is wel gelukt, ze zitten nu dagenlang met hem op schoot. :-)

Terug de regen in

We kunnen niet eeuwig aan de West Coast blijven bivakkeren, want ik moet ook weer eens aan het werk :-) Gisteren zijn we daarom al een stuk op weg terug gegaan en via de mooise Lindis Pass van Greymouth naar Hanmer Springs gereden. Ja, daar waren we vorige week ook al eens geweest :-)

Zoals je aan de foto kunt zien was het weer gisteren nog heel aardig, zelfs aan de andere kant van de bergen. Toen we in Hanmer aankwamen ben ik nog even met Tobin stenen in de rivier wezen gooien op dezelfde plek als dat we dat een jaar geleden ook al gedaan hadden. We sliepen weer, net als vorige week, in hostel Le Gîte dat door Brenda en Geert (een collega) gerund wordt, en het was weer opnieuw erg leuk.

Tobin heeft net zo lang achter de huiskat aangezeten totdat hij in de bosjes wegvluchtte ("Poes wèèèg??"), we zijn bijna vergeten te betalen en vandaag bij het wegrijden kwam Brenda ons nog even lachend tegemoetgerend om te vragen of ik de sleutel van de kamer toevallig nog in mijn zak had zitten. En ja hoor... toevallig wel. We mogen vast nog eens terugkomen heheh...:-)

Vandaag dus weer teruggereden naar Christchurch en hoe dichterbij we kwamen, hoe meer het begon te plenzen. Weten we in ieder geval waarom we ook al weer naar de West Coast waren gegaan, om de regen te ontlopen :-) Ook achteraf gezien, de juiste keuze!
.

Naar het strand

Na Shantytown ben ik op eigen houtje nog even teruggegaan naar Punakaiki om foto's te maken. Daar is namelijk een klein strandje met een enorm wilde branding, heel indrukwekkend. Gisteren had ik daar al heen gewild, maar toen konden we het niet vinden. Nu wel :-)

  

 

 

Shantytown

In NZ wordt al sinds jaar en dag goud in de grond gevonden. Er is zo'n 150 jaar geleden hier op een aantal plaatsen zelfs een heuse gold rush geweest, tot vanuit China toe kwamen er gastarbeiders om hun geluk te beproeven. Soms met veel, maar meestal toch met zeer weinig succes.

Als je heel goed kijkt kun je wat kruimeltjes goud zien liggen

Hoe het ook zij, deze goudkoorts is onderdeel van de nog zeer jonge historie van Nieuw Zeeland, en wordt daarom gekoesterd en in stand gehouden, al was het alleen maar om toeristen uit te kunnen melken :-) Eén van die in-stand-houd-projecten is het vlakbij Greymouth gelegen Shantytown, een nagebouwd goudzoekersdorpje.

 De hoofdstraat van Shantytown met winkeltjes, een kerkje, en de brandweer

  ...en een station met een stoomTREIN!!

 Tobin vond de trein natuurlijk weer geweldig

 Papa & Mama beproeven hun geluk... helaas geen fortuin deze keer

Punakaiki

Vandaag was het precies 2 jaar geleden dat Tobin geboren is. Maar dat vieren we pas echt op 29 Mei, zodat Opa & Oma NZ er ook bij kunnen zijn. Vandaag hebben we dus gewoon even gedaan net alsof we gek zijn (de ad remme lezer zal zich nu terecht afvragen of dit voor Emma en mij überhaupt wel mogelijk is) en we bewaren de cadeautjes voor volgende week.

We zijn vandaag naar Punakaiki geweest, een dorpje op zo'n 40 km afstand van Greymouth. Punakaiki is bekend om zijn pancake rocks en blow holes. De pancake rocks zijn hele grappige gelaagde rotsen. Blow holes zijn onderaardse grotjes die aan de ene kant uitkomen op zee, en aan de andere kant een tunnel omhoog hebben. Telkens als er een golf naar binnen stroomt bouwt zich een druk op en komt het naar boven spuiten.

Als het rotweer is dan spuiten ze vaak heel hoog. Maar dat was het nu niet, rotweer. Daar waren we voor weggevlucht, weet u nog wel? En dus spoten ze niet zo hard. Hebben wij weer. Goed, ze spoten nog wel een beetje en dus was het idee wel duidelijk. Ik zei nog tegen mijn schoonouders "Ja maar normaalgesproken spuiten ze veel hoger hoor". Ze knikten met een begrijpend maar ongelovig lachje en dat was dan dat. Ik heb het idee dat ik bij mijn schoonouders een beetje in een geloofwaardigheidscrisis begin te geraken als het op NZ aankomt.

Na het spuitfestijn hebben we geluncht in het eethuisje van Punakaiki. Mijn schoonvader zag dat ze Steak&Mushroom pies verkochten en denkend aan het heerlijke baksel van gisteren kreeg hij meteen zo'n wilde blik in zijn ogen van een leeuw die wil toehappen. En dus terwijl Emma, Tobin, Mama en ik zaten te smullen van heerlijke pompoensoep en wedges, zat Pa een lekkere slappe pie weg te werken die nu een keer wèl precies zo smaakte als alle andere pies in NZ: niet naar meer. "Nou, deze smaakt toch wel een stuk minder lekker dan die van gisteren" zei hij nog. Ik knikte met een begrijpend maar gniffelend "zie je wel" lachje en dat was dan dat... eindelijk gerechtigheid.

Toen we klaar waren met smullen en wegwerken zijn we nog lekker aan een strandje gaan zitten om te kijken naar de zee, de sandflies en de springbeestjes op het zand. Heel grappig... ze leken een beetje op springende made-poppen met pootjes. En ver springen man, die kleine opdonders. Je zou er een vlooiencirkus mee beginnen: Tobin and the Jumping Maggots.

Terug in Greymouth hebben Opa&Oma Tobin's verjaardag toch nog een beetje gevierd door hem op McDonalds te trakteren, wat hij uiteraard erg lekker vond. Als je aan Tobin zou vragen wat hij zich nog van deze dag kan herinneren, is het waarschijnlijk het antwoord volmondig: FRIET!

Mannendag

Vandaag wilden de dames een rustig dagje tutten met Tobin aan zee, dus de heren (ik en m'n schoonvader) zijn er maar alleen op uit getrokken op zoek naar het avontuur. We zijn begonnen met het plaatsje Hokitika te bekijken. Hokitika ligt op zo'n 15 km afstand van Greymouth en is het wereldcentrum van Jade. Voor Nieuw Zeeland dan tenminste :-)

In de bergen van het Zuid Eiland wordt namelijk veel jade gevonden, en dat slijpen de Maori's dan in allerlei mooie vormen. Vroeger maakten ze er niet alleen sierraden van, maar ook wapens zoals een soort afgeplat knuppeltje van jade waarmee je iemand z'n hersens kon inslaan. Als je het mij vraagt zijn er toch wel goedkopere manieren te verzinnen om iemand om zeep te helpen :-) Tegenwoordig gaat het natuurlijk vooral om het grote geld en worden er allerhande attributen van jade aan de toeristen gesleten. Het sieraad op de foto links is een zgn. "twist", die de verbintenis tussen 2 mensen uitbeeldt.

In Hokitika zijn dus allerhande jade-winkeltjes, en wij hebben de jade factory bezocht. Niet alleen voor de mooie uitstalling van alle jade-brouwsels, of om de slijperij waar je van dichtbij kunt zien hoe de jade bewerkt wordt. Dat is allemaal erg interessant hoor, maar de hoofdreden om naar deze winkel te gaan was natuurlijk omdat er een eethuisje bijzat. Wat heb je aan een mooi gezicht als je daarbij niet de inwendige mens een beetje aan kunt dikken.

Zo gezegd zo gedaan, en in het eethuisje heb ik mijn schoonvader getrakteerd op het in NZ meest gegeten junkfood: de hartige "pie". Dit is een rondje van bladerdeeg waar een soortement van ragout in wordt gegoten en dan in de oven gebakken. Afhankelijk van de ragout en hoe lang de pie al op de warmhoudplaat staat voor je 'm koopt, is het resultaat zeer matig tot redelijk aardig, maar meestal toch niet echt om over naar huis te schrijven. En dat is natuurlijk het leukste, je schoonouders kennis laten maken met de rariteiten die hier zo lekker worden gevonden zoals bijvoorbeeld voorgekookte worstjes die smaken als half vloeibare frikandellen, of chips met kipsmaak. En nu dus de pie.

Wij een steak&mushroom pie besteld. Was het toch de lekkerste pie die ik ooit gehad heb! In tegenstelling tot de standaard pie was deze heerlijk sappig, met echte stukken vlees en grote stukken champignon. We hebben heerlijk zitten smikkelen en mijn schoonvader kon helemaal begrijpen dat dit hier heel vaak gegeten werd. "Ja, maar zo lekker smaken ze normaal niet hoor". Hij knikte met een begrijpend maar ongelovig lachje en dat was dan dat. Nou ja, in ieder geval een lekkere hap eraan overgehouden :-)

Nadat de pie op was wilden we ook nog wel even stoer de ruige natuur in - het was tenslotte wel een mannendag - dus zijn we doorgereden naar Lake Kaniere, een mooi meertje waar je ook nog kunt wandelen in het dichte regenwoud.

En ondanks dat het een schitterende dag was kon je in dat woud heel goed het vocht om je heen voelen. Dit is een stuk bos waar de begroeiing zo dicht is dat de zon er bijna niet doorheen komt, en waar het vocht ook nu van de bomen afdrupt. Veel bomen zijn volledig met mos begroeid en ook de paddestoelen welen er tierig.

Maar het is wel lekker fris zo in de schaduw, en zo heel af en toe kunnen we door het dichte gebladerte een glimp van het meer opvangen. Vanaf de berghelling komen kleine stroompjes naar beneden waar we zo af en toe overheen moeten klimmen.

Weer terug bij de auto zijn we nog wezen kijken bij een paradijselijk watervalletje en hebben we in het gezelschap van horden sandflies aan de oever van het meer gestaan. Wij genoten van het meer, zij genoten van ons. Maar het uitzicht was er niet minder mooi om :-)

Toen we weer terug op de camping kwamen hoorden we dat Tobin & Mama & Oma samen naar het vliegveldje van Greymouth waren geweest, waar ze allemaal helikopters hadden zien opstijgen. Dat was natuurlijk errug spannend. En Tobin weet nu wat hij worden wil: piloot!

Wegvluchten voor de regen

Nou, naar het zich laat aanzien wordt het in zo ongeveer heel NZ de HELE week één grote plensbui. Het mooie weer van de afgelopen paar maanden is duidelijk afgelopen. We zitten midden in de Wrede Wraak der Wassende Wolken. Tja, wat doe je dan als je ouders over zijn uit Nederland en je wilt ze wat van NZ laten zien?

Vluchten voor de regen naar... de West Coast, of all places. De West Coast is namelijk de plek waar het normaalgesproken het meeste regent in heel NZ. Behalve nu. In de plaats waar een dicht regenwoud staat omdat het er tot 7 METER per jaar regent is het nu het mooiste weer van de wereld. Ze weten niet wat ze overkomt man. Dus ipv. naar Wanaka gaan we dus maar naar de andere kant van dezelfde bergen, naar Greymouth aan de West Coast.

Om naar de West Coast te komen moeten we wel eerst even de bergen oversteken, en dat gaat via de Arthur's pass. Onderweg zagen we bomen in de mooiste herfstkleuren staan, en ook een paar paddestoelen rood met witte stippen lieten zien hoe mooi de herfst kan zijn. Al is het dan vaak pokkenweer. Zoals nu.

In de Arthur's Pass zelf zagen we de Kea weer aan het werk, en nu een keer goed! Er was iemand zo slim geweest om zijn auto op een plek te parkeren waar er altijd wel een stuk of wat rondhuppelen. En daar maakten de Kea's dankbaar gebruik van, dus dat leverde weer een paar leuke fotomomentjes op. Voor de mensen die zich afvragen waarom ik liever foto's maakte dan de Kea's weg te jagen, die auto was toch niet meer te redden :-)

In Greymouth aangekomen was het inderdaad schitterend weer. Eindelijk weer eens wat zonnestralen op ons gezicht, we waren al bijna vergeten hoe dat ook alweer was :-) We waren na het inchecken bij de camping-aan-zee nog nèt op tijd om de zon in de zee te zien zakken, want dat gebeurde al om 5 uur... we zijn hier namelijk al aardig op weg naar de kortste dag he :-)

Long will she live in the glory

Vandaag was Emma jarig. Ze wilde o.a. graag een slow cooker hebben. Dat is een apparaat waar je 's ochtends je eten in kiepert en als je thuiskomt is het klaar. Makkelijk en erg lekker bovendien. Dus die keuze was snel gemaakt, want niets is natuurlijk zo leuk als een cadeautje geven waarvan je weet dat je daar zelf ook heerlijk van gaat genieten! Emma is intussen helemaal de slow cooker boeken ingedoken en nu krijg ik elke 5 minuten te horen wat je allemaal wel niet klaar kunt maken in 8 uur. :-)

Weekendje naar Hanmer en Kaikoura

Als je ouders/schoonouders je in NZ op komen zoeken, wil je natuurlijk ook wel een beetje van al het moois laten zien dat NZ te bieden heeft. We hadden dus gepland om een weekje naar Wanaka te gaan, dat vinden we zelf een van de mooiste plekjes van NZ. Alleen het weer wil nog niet zo erg meezitten. De eerste paar dagen dat ze hier waren was het schitterend weer, maar het komend weekend wordt het een beetje kwakkelen.

We hebben daarom besloten om eerst maar eens een weekendje naar Hanmer Springs te gaan, een plaatsje met natuurlijke thermische baden dat ook nog eens heel mooi in de bergen ligt. Bij mooi weer kun je bergjes kijken, bij slecht weer ga je gewoon lekker in het zwembad liggen. Wat wil je nog meer. Een Nederlandse collega van me runt daar toevallig ook nog een luxe jeugdherberg, dus de accommodatie was ook snel gevonden.

Zaterdag op de heenweg was het weer nog heel aardig, maar zondag was het zwaar bewolkt en regenachtig. Dus zaterdag hebben we gezwommen, en zondag zijn we eropuit getrokken richting het kustplaatsje Kaikoura. Snap u het, snap ik het, maar zo ging het :-) Het was ondanks het regenachtige weer toch nog best mooi met wolkenflarden tegen de bergen, en in Kaikoura zelf hebben we genoten van de zeehonden en de mooie kustlijn.

We hebben daar ook nog in een visrestaurantje gegeten. En toen maakten Emma's ouders kennis met de NZ'se horeca. Erg lekker, maar ook ER-RUG relaxt. We hebben ongeveer een uur moeten wachten op ons simpele eten (gebakken vis met frietjes en een vispizza), terwijl we op een ander stel na de enigen in het restaurant waren. En dat terwijl Tobin barstte van de honger. Daar ben ik dus buiten maar achteraan gaan rennen terwijl ik af en toe door het raam naar Emma keek of ze al iets zag komen. Maar het bleef steeds nee, dus ik heb vandaag mijn fitness wel gehad. Tja, als je in NZ in een bistrootje een bordje friet bestelt word je niet na een half uur weer buitengeschopt, je bent wel een paar uur onder de pannen. En dat is ook wat waard, toch? :-)

Na het eten zijn we weer naar huis gereden om een dagje thuis te zijn en vervolgens de hort op te gaan. Hopelijk naar Wanaka als het meezit, hoewel de weersvoorspellingen nog steeds weinig goeds beloven. We zullen het zien.

Lekker spelen

Dat Opa en Oma er zijn dat zal Tobin weten ook! "Oma" en "snoep" zijn nu al synoniemen geworden. Ze hebben ook allemaal verschillende soorten lekkere "a-slagge" (hagelslag) uit NL meegenomen die hij nu elke morgen op zijn brood krijgt. En zo ongeveer elke dag krijgt hij wel weer een nieuw cadeautje.
Als ze straks weer weg zijn is het dus een verwend nest geworden, maar dat zien we dan wel. Laat hem eerst maar eens lekker genieten van ze en spelen met ze. Zoals vandaag in Hagley Park, het grote park van Christchurch.

Emma's ouders in NZ

Na meer dan 3 jaar in NZ zonder enig bezoek van familie en vrienden uit NL was Emma het zat. Ze belde haar ouders op en heeft net zo lang zitten zeuren en op het opa&omagevoel zitten spelen totdat ze overstag gingen. Tickets geboekt, en vandaag zijn ze aangekomen voor een bezoek van 3 weken. Kunnen ze mooi zien hoe we hier leven en kunnen we hun een beetje NZ laten zien. Het weer de afgelopen paar maanden is boven verwachting mooi geweest dus dat belooft hopelijk wat goeds voor deze vakantie.

Nadat ze waren aangekomen op het vliegveld zijn we doorgereden naar Sumner, een strandje op 10 minuten afstand van ons huis waar we tijdens een verloren uurtje vaak te vinden zijn. Daarna naar huis gereden en Tobin van het kinderdagverblijf opgehaald.


Tobin vond het erg leuk dat "Opa" & "Andere Opa" er waren. Het was in het begin wel even wennen dat de Opa & Oma van de computer nu ook in het echt in huis rondliepen, maar toen Opa ging spelen met de trein had hij het meteen helemaal gemaakt. Zó 'n peer, die Opa!!!