Wat een ellende dat borstvoeden!!

Ongeveer 95% van de aanstaande ouders is voor de geboorte van plan was om borstvoeding te geven, maar in de eerste paar weken haakt een groot aantal ouders af, gewoonweg omdat ze niet weten hoe ze het moeten doen, en het dus niet lukt. Daarom geven ze in NZ aan aanstaande ouders borstvoedings-lessen, zodat ze beter voorbereid zijn. Was erg interessant, en wij hadden verwacht dat het dan ook wel helemaal goed zou komen met het borstvoeden. Maar de extra kennis heeft ons voorlopig niet zo heel erg veel verder geholpen. Emma doet het prima volgens de lactatiedeskundige (we hebben dus wel goed opgelet :-) ), maar Tobin is gewoon te ongeduldig en huilt zichzelf helemaal overstuur en Emma erbij.

Voor het voeden

Na het voeden

Ik kan me nu dus helemaal voorstellen waarom zo’n groot percentage afhaakt, want is het dat wel waard? Natuurlijk, het is goed voor de baby. Maar het is toch ook wel gezond voor de baby als zijn moeder niet volledig uitgeput met een zenuwinzinking rondloopt, lijkt me.

Het is misschien extra zwaar omdat Emma een keizersnee gehad heeft, maar alles is nu zo gericht op het borstvoeden dat het hele leuke eraf gaat. Er worden geen banden gesmeed maar eerder verbroken tijdens het voeden, en dat kan toch ook niet de bedoeling zijn.

Voorlopig is Emma maar het meeste aan het afkolven en geven we dat dan via een heel klein slangetje, of gewoon vanuit de fles. Maar als het niet verbetert binnenkort stappen we over op flesvoeding. Hele generaties zijn daarmee grootgebracht en die zijn er ook niet dood aan gegaan :-)

Eindelijk thuis

Afgelopen nacht in het ziekenhuis is weer net zo'n drama geweest als de vorige nacht. En iedere keer komen er de vroedvrouwen die dan dienst hebben omheen te staan en allemaal houden ze er een andere mening op na wat nou het beste is. Dus wat Emma de vorige dag heeft aangeleerd wordt doodleuk weer overboord gegooid door de nieuwe. En intussen zitten ze maar met zijn allen Tobin aan de borst te duwen waardoor het arme ventje steeds meer overstuur raakt.

Toen ze hem 's nachts ook nog eens veel te veel nep-melk hadden gegeven en onze eigen vroedvrouw daar 's ochtends terecht erg kwaad over was, was de maat vol. Emma heeft besloten ze allemaal in hun sop gaar te laten koken en lekker naar huis te gaan, een dag eerder dan gepland.

De enige reden om nog langer in het ziekenhuis te blijven zou ook alleen zijn om er zeker van te zijn dat de borstvoeding goed op gang kwam, maar de onrustige omgeving van het ziekenhuis was nou waarschijnlijk ook juist wat dat nog in de weg stond. Dus heeft ze samen met onze eigen vroedvrouw besloten lekker naar huis te gaan.

Ik werd op pad gestuurd om nog wat medicatie en een borstpomp te halen, en Emma maakte alles klaar om te vertrekken.

Aangezien het hier nu bijna winter is moest Tobin lekker warm ingepakt worden in het autostoeltje, alleen zijn mutsje is nog een beetje aan de grote kant :-)

Toen we thuiskwamen heeft Emma Tobin meteen weer gevoed en het blijft een beetje aanmodderen, maar het is nou in ieder geval lekker rustig aanmodderen. Intussen komt onze eigen vroedvrouw voorlopig dagelijks langs om een oogje in het zeil te houden. En Tobin slaapt vanaf nu lekker in zijn eigen wiegje.

De melkfabriek

Vandaag was een beetje een hectische dag voor Emma. Het borstvoeden gaat nog steeds niet zo geweldig. Tobin weet onderhand wel redelijk hoe het werkt, maar Emma heeft n.a.v. de keizersnee nog niet zo veel melk als dat normaal is (het duurt dan meestal een paar dagen langer voordat alles echt op gang komt), terwijl Tobin natuurlijk wel net zo veel honger heeft als normaal is.

Van 7:00 tot 13:00 is het daarom zo ongeveer een non-stop borstvoeding- en krijs-sessie geweest met vroedvrouwen van het ziekenhuis, onze eigen vroedvrouw, een borstvoedingsconsulente, en weet ik veel wie allemaal nog niet meer.

Ik heb vanochtend 4 uur gewerkt en toen ik vanmiddag in het ziekenhuis binnenkwam zat Emma in bed. De borstvoedingsconsulente was Tobin aan de ene borst aan het duwen, Tobin was aan het krijsen omdat daar toch niets meer uitkwam, een vroedvrouw was Emma handmatig aan het melken aan de andere borst, en Emma stond het huilen nader dan het lachen omdat ze na 5 uur zuigen natuurlijk al flink beurs was. Maar omdat Tobin de kans had uit te drogen wegens te weinig melk moest hij elke druppel krijgen die er nog uitkwam en daarom gingen ze maar door en door.

Onze eigen vroedvrouw had al lang donormelk geregeld voor Emma maar dat wilde het ziekenhuis niet geven want dat hadden ze niet zelf gecontroleerd. Zucht. Ze wilden wel van hun eigen nep-melk geven maar dat willen we als het niet per se nodig is toch wel proberen te vermijden. Om 15:00 trad de volgende ploeg vroedvrouwen aan. De vroedvrouw die Emma toen kreeg zag ook wel dat het zo geen doen was en heeft toen onze eigen vroedvrouw gebeld hoe het zat met die donormelk. Uiteindelijk hebben ze besloten dat als ik of Emma het zelf geven, zij niet verantwoordelijk zijn dus dan kan het wel. Hadden ze dat niet even een paar uur eerder kunnen verzinnen...

Maar goed, ik kreeg toen een flesje met donormelk en heb Tobin lekker gevoed. Hij vond het geweldig en viel na het drinken meteen in slaap en heeft een paar uur doorgeslapen. Emma dook ook meteen haar bed in en zo heb ik al boek lezend de wacht zitten houden voor het geval Tobin weer wakker zou worden of zou spugen, zodat Emma tenminste een beetje rust kreeg.

Na de aanvankelijke indruk dat onze baby best een makkelijke baby zou zijn hebben we vandaag dus een beetje gemerkt wat ons nog te wachten staat. We kunnen onze borst (of borsten, in Emma's geval) dus nat maken :-)

De hielprik

Tobin heeft zich echt ongelooflijk voorbeeldig gedragen. Hij heeft vandaag z'n hielprik gehad en lag niet eens te krijsen! Zoals je kunt zien ligt hij gewoon rustig af te wachten wat er allemaal met hem gebeurt. Alhoewel dat ook toegeschreven kan worden aan dat hij nog wat weinig voedsel binnengekregen had, want daar worden ze futloos van.

Vanmiddag heeft hij voor het eerst ontdekt hoe de borst werkte en vanaf dat moment kon hij er niet meer genoeg van krijgen. Toen hij losschoot heeft hij zelfs Emma gebeten... kom hier met dat ding!! Maar hij heeft dus flink gedronken vandaag. Emma voelt zich een beetje een melkfabriek.

Dat hij na al die melk wat meer energie heeft nu heb ik gemerkt tijdens het badderen. Die eer viel mij te beurt maar hij heeft liggen schreeuwen alsof hij vermoord werd :-) (nee het water was niet te heet) Ik kreeg hem wel even rustig tot grote verbazing van de vroedvrouw van het ziekenhuis, maar dat duurde helaas niet lang.

Gelukkig voor mij en jammergenoeg voor hem kan ik babygehuil gewoon wegdrukken als achtergrondruis, dus daar heeft hij weinig aan, en ik des te meer :-)

Toen kreeg hij weer de borst maar hij had zich al zo druk gemaakt tijdens het badderen dat hij nog voordat hij echt gedronken had aan de borst in slaap viel. Tja...

Toen hebben Emma en ik nog even onze eerste beschuit met muisjes gegeten en ben ik weer naar huis gegaan.

Oh ja, ik heb vandaag ook op werk beschuit met muisjes uitgedeeld. Ik heb ongeveer 100x moeten uitleggen dat het een NL gewoonte is etc. Maar de meesten vonden het best lekker. Of ze durfden niet te zeggen dat ze het niet lekker vonden. In dat geval hadden ze zichzelf ermee want iedereen die het lekker vond mocht nog een stukje :-)

De tweede dag

Het gaat al een stuk beter met Emma. Ze is al uit bed geweest (de zuster dacht dat ze een spookverschijning zag op de gang want dat kon gewoon niet Emma zijn, nu al) en heeft lekker gedouched. Ze heeft geen computer daar maar ik print alle mailtjes uit zodat ze die op haar gemak kan lezen.

Tobin wil nog niet zo drinken maar ziet er al wel een stuk beter uit want hij is al een beetje opgedroogd :-) Ook begint hij een beetje bij te komen van de bevalling en de te lange tijd in de buik. Omdat hij helemaal onder de poep zat was die hoge hartslag dus waarschijnlijk omdat hij er wel uit wilde maar niet kon.

Het is helemaal geen huilbaby, je moet hem zelfs wakker maken om te eten. Ook als hij wakker is ligt hij gewoon om zich heen te kijken en alles in zich op te nemen.

Ik zelf heb vandaag voor het eerst in mijn leven een luier verschoond. Hij heeft nu nog zwarte en erg plakkerige poep, maar dat schijnt na een paar dagen beter te worden. Zo niet dan leg ik naast de babydoekjes een velletje schuurpapier :-)

Tobin Nathaniel

Een zoon is ons geboren! Is het geen plaatje?

Naam: Tobin Nathaniel
Geboren: 20 mei 2008, 11:57 's middags
Gewicht: 3,7 kg
Lengte: 52 cm.

Het was nog een hele toer om een leuke naam te vinden:

• te gebruiken èn leuk in NL en Engels (dan valt 90% al af)
• niet te standaard maar ook niet te exotisch (dan valt 50% van wat er over is af)
• Emma en ik moesten hem alleTWEE leuk vinden (dan valt 99.9% van wat er dan nog over is af heheh)

Maar het is uiteindelijk, toen hij al een week over tijd was, gelukt met de naam en we zijn er blij mee. En met het kind zelf natuurlijk ook ;-)

Een zware bevalling

Toen ik weer terug was in het ziekenhuis waren de weeën goed begonnen dus het leek erop dat Emma gisteravond nog een baby zou krijgen. Haar weeën werden langzaam maar zeker steeds erger maar de ontsluiting schoot niet zo op. We hielden op een blocnootje bij hoe ver de weeën uit elkaar lagen en het was steeds maar een minuut of 3, terwijl dat bij normale bevallingen in dat stadium eerder een minuut of 10 is. Ze kreeg dus ook niet echt de kans om bij te komen van een wee. Op een gegeven moment was ze na anderhalf uur verschrikkelijke pijn (Emma zei dat het een stuk erger was dan migraine) nog maar van 3 naar 4 cm gegaan, en je moet er 10!!

Ze was er onderhand zo uitgeput van dat het wel duidelijk was dat het haar niet ging lukken dus ze heeft toen een ruggenprik gekregen (epiduraal). Zo'n prik is ongeveer een cm of 8 lang, en bij Emma moest er natuurlijk weer 3x geprikt worden want de opening zat weer eens op een andere plaats dan verwacht (gek mens). Door al dat gedoe met dat de prik niet werkte duurde het ongeveer een kwartier en gedurende dat kwartier moest ze steeds doodstil blijven liggen ook tijdens de weeën en dat was echt heel erg vervelend. Maar goed, uiteindelijk zat de prik en werkte hij. Emma heeft toen nog ongeveer een uurtje geslapen (ik niet) en daarna begonnen na een tijdje de persweeën.

Emma heeft ongeveer 2 uur lang zitten persen maar het hoofdje kwam niet verder. Toen hebben ze nog allerlei interne onderzoeken gedaan, besloten om hem op de operatietafel te halen met een tang, en als dat niet lukte werd het een keizersnee. Het werd dus een keizersnee... best wel frustrerend, hadden we ons die moeite ook kunnen besparen. :-)

De chirurg zei later dat het hoofdje prima in positie zat, dat het hoofd niet te groot was en het bekken niet te klein, maar dat het hoofdje er toch met geen mogelijkheid door wilde. Ook zat er al allemaal poep in het water omdat hij te laat geboren was, het kind kan dan z'n poep niet meer inhouden. Gelukkig bestaan er dus keizersnedes, 200 jaar geleden was eerst de baby doodgegaan en daarna Emma, omdat de dode baby er nog steeds niet uit zou kunnen (Emma's zus die voor Mercy Ships in Afrika werkt zei daarop trouwens dat dit voor ons misschien 200 jaar geleden is, maar in Afrika gaat het nog steeds zo).

Maar goed, hij is er nu. Zoonlief maakt het goed, en Emma probeert zich er doorheen te slaan, ze heeft wel nog steeds veel pijn.

En nu eruit.

Nou, meneer wil er na twee volle weken overtijd nog steeds niet uitkomen dus gaan we hem maar halen.

Vanochtend (19 mei) moesten we om 7:45 bij het ziekenhuis zijn om de bevalling in te leiden. De vroedvrouw controleerde de hartslag en schrok zich rot want die was 190+ en dat is erg hoog. Emma heeft dus eerst 2 uur aan de hartscan gelegen maar na een tijd werd hij weer wat rustiger.

Toen wilde de kinderdokter nog een echo van het hart laten maken voor de zekerheid, maar dat kon pas om 13:00 (in NZ is urgent <4 uur... ). Om 14:30 kreeg de vroedvrouw het groene licht om toch in te leiden ipv een keizersnee, dus dat is mooi.

Na het inleiden is er nog niet veel gebeurd en Emma blijft vannacht in het ziekenhuis. Dus het is vooralsnog spannend. Tijdens de scan bleek wel dat de baby kleiner was dan we hadden gevreesd (we waren bang voor bijna 5 kilo maar hij is ongeveer 3,7) dus dat valt in ieder geval mee voor de bevalling (past er makkelijker door).

Ik ben nu even thuis om te eten en nog en wat spullen te pakken voor Emma (we hadden verwacht in de loop van vandaag al klaar te zijn omdat ingeleide bevallingen meestal te snel gaan) en daarna ga ik weer terug naar het ziekenhuis.

Ik stelde Emma al voor dat ik wel thuis kon blijven om te passen op het huis en dat ze me zou bellen als ik haar en de baby kon ophalen maar dat vond ze geen goed idee ;-)

Verjaardag in de herfst

We waren er een beetje bang voor dat Huppim had uitgekozen om op Emma's verjaardag geboren te worden (da's nog eens irritant, jarig zijn tegelijk met je moeder!!), maar ja, zo lang de weeën niet beginnen kun je niet de hele dag stil gaan zitten wachten. We hebben dus maar gedaan of er niets aan de hand was en er gezien Emma's fysieke toestand maar de best mogelijke verjaardag van gemaakt.

Het is hier nu herfst (in NL was Emma altijd in de lente jarig, maar nu dus in de herfst), en vandaag was het prachtig weer. We zijn dus vanmiddag even rustig in het park gaan wandelen om te genieten van alle geweldige kleuren. Het viel me ontzettend mee hoe ver Emma nog lopen kon. Ze had natuurlijk wel de hele tijd last van haar rug maar daar liet ze zich de pret niet door bederven en ze liep stug door. Stoere meid is het hoor! :-)

Toen we weer thuis kwamen hebben we gegeten wat Emma had uitgekozen: Kip, patat en appelmoes, met tuinbonen als groente (afgezien van de tuinbonen kun je daar op elk kinderfeestje ook wel mee aankomen heheh... zoals je ziet ze is in al die jaren niet veranderd).

's Avonds hebben we gezellig met elkaar het kaartspel van de kolonisten van Catan zitten spelen. Al met al een goed bestede galge-verjaardag... de laatste verjaardag met zijn tweetjes!

Hartelijk gefelicitaart!

Vandaag is Emma jarig, en omdat onze Huppim nog steeds knus in de buik zit voelde Emma zich niet echt in staat om een lekkere appeltaart te maken. Ze vroeg dus of ik daarmee wilde helpen. Nu had ik nog nooit appeltaart gemaakt maar met de uitgebreide instructies van Emma zou dat helemaal goed komen.

Nou ging het ook uitstekend. Mooi taartje, met gevlochten bovenkant en al. Alleen, toen de taart gebakken was, was ik er niet van overtuigd dat hij aan de onderkant ook gaar was omdat het deeg nog een beetje zacht was. Emma zei dat het wel gaar was maar ik vertrouwde het toch niet helemaal. Niet getreurd, ik heb de taart terwijl hij nog warm was uit de vorm gehaald en los op een rooster gezet en terug in de hetelucht oven gestopt, op maximum.

Tja, en toen kwam de taart er zo uit. Een soort appeltaart-rösti. Geweldig toch? Zoals Jamie Oliver altijd ook al zegt: "it has to look home made"!


PS Emma wil wel even duidelijk stellen dat zij met de taart-uit-de-vorm-op-een-rooster-en-terug-in-de-oven-aktie
niets maar dan ook niets te maken had :-)

Nee, nog steeds niks.

Kijk maar...