Een nieuwe oude auto

Emma's ouders zijn zo lief geweest om ons hun oude auto te geven ipv. hem in te ruilen. Dus een auto uitzoeken en kopen hoefden we gelukkig niet. Alleen nog even overschrijven en verzekeren, toch? Je raadt het al, ook dit ging niet "even" :-)

Ten eerste moet je ingeschreven zijn op een adres in NL om überhaupt een auto op je naam te kunnen zetten, en dat duurde dus wat langer ivm. Tobin. Maar dat was gelukt. Nu verzekeren.

Wat blijkt, ze hebben een nieuw landelijk systeem opgezet waarin alle bonus/malus in is opgeslagen. Dat is mooi, want als je nu van verzekering verandert hoef je niet die bonus/malus formulieren weer op te sturen en je hoeft ook niet bang te zijn om ze kwijt te raken, het is allemaal centraal geregistreerd.

Alleen, het systeem is niet helemaal ingericht op mensen die er even tussenuit piepen naar het buitenland. Wat blijkt, na anderhalf jaar vervallen de opgebouwde jaren automatisch, en die kunnen ook niet worden ingeruild voor jaren uit het buitenland. Dus wèg zijn mijn 12 schadevrije jaren die ik had staan toen we hier vertrokken. Ik begin gewoon weer op 0. Leuk...

Rij je rot

Aangezien mijn vak van technisch auteur niet zo veel gevraagd is als bijvoorbeeld software-schrijver - ter vergelijking: het bedrijf waar ik in NZ voor werkte had zo'n 50 ingenieurs in dienst en één technisch auteur, ikke dus - is het geen kwestie van ergens gaan wonen en daar een baan zoeken. Het is meer daar gaan wonen waar je een baan kunt vinden.

Ik heb daarom 4 sollicitatiegesprekken vlak achter elkaar door het hele land heen gehad, en allemaal even ver van Wijchen af. Bij alle 4 was het òf in de spits heen, òf in de spits terug. Ik ben dus weer helemaal ingeburgerd wat betreft de files.

De sollicitatiegesprekken zelf gingen best goed, maar ook wel weer apart. Eén bedrijf zag mij wel zitten maar had op het moment geen concrete vacature (?!). Een ander bedrijf bleek importeur van wapens voor defensie te zijn, maar had dit niet in de vacature gezet omdat ze dan anders allemaal louche figuren aan de deur krijgen. Kan ik inkomen, maar om dit pas te horen na zo'n 2 uur rijden (en dan ook nog weer 2 uur terug moeten) was toch niet zo heel erg handig, want wapens, nee, dat ben ik niet echt. Maar goed, het gesprek zelf was best interessant dus op zich geen verspilde moeite.

Het derde bedrijf was een bedrijf in Rijswijk dat zich specialiseert in het schrijven van documenten voor andere bedrijven, met gevolg dat het erg afwisselend is, je leert zo veel bedrijven (de klanten) kennen. Het vierde bedrijf uit Almelo maakt natuurkundige analyse-apparatuur, en dat gesprek ging ook erg goed.

Ik denk dat ik bij de laatste twee de grootste kans maak. Dus het blijft nog steeds de vraag: wordt het Twente of randstad?? Wordt vervolgd...

(Voor de jongeren onder ons: de titel verwijst naar het programma ren je rot, dat erg populair was toen ik op de lagere school zat. Zie hier een youtube-clip)

Erwin en Stroopwafels

...of de ware reden van de terugtocht naar Nederland.

Door Eddie Moll, namens de voltallige familie in Nederland.

4 jaar geleden richting Nieuw Zeeland:
Hé Emma, het is maar een idee,
Maar hoeveel stroopwafels nemen we eigenlijk mee?
Een koffer vol, dat zou wel toereikend zijn!
Want elke dag een stroopwafeltje, dat is pas fijn!

Maar ach na wat al snel bleek,
De stroopwafels waren zo op, al na een week.
Dan maar inslaan bij de Hollandshop,
Maar ja daar waren ze nou ook niet bepaalt voor nop!

Drie jaar later…gelukkig redding uit een onverwachte hoek!
Stroopwafels, want er komt familiebezoek!
Zeg Emma, hoeveel stroopwafels nemen Pa en Ma eigenlijk mee?
Toch wel een koffertje vol, dan ben ik heel tevree!

Pa en Ma hadden er best veel mee gebracht,
Maar het was niet het koffertje vol wat Erwin had verwacht!
Al snel bleek, daar halen we de winter niet mee,
En onze stroopwafel verslaafde zat in een hoekje te kniezen van
och jee, och jee, och jee.

Tja als erkend stroopwafel verslaafde bepaald geen genot,
Want elke dag zonder een stroopwafeltje dan voel je je pas rot!
Dus niet langer gedraald of nagedacht!
We komen weer naar Nederland, misschien iets sneller dan verwacht!

Zo en hier weer in stroopwafelland aangekomen beste vent,
Word je gelijk door je familie verwend.
Maar pas wel op! Stroopwafel verslaving heeft volgens Yola [Erwin's zus] een nadelig effect, je buikje wordt er behoorlijk van uitgerekt!

Ik zou zeggen geniet van elke hap en bedenk:

Wat een geweldig familiegeschenk!

Dit gedicht kregen we vandaag samen met de bovenstaande stapel stroopwafels op onze "welkom terug" surprise-party, waarin we verwend werden met allemaal zelfgemaakte Nederlandse gerechten. Ook moesten we een inburgeringscursus doen met vragen zoals "hoe lang duurt de kabinetsformatie nu al" die we met de hakken over de sloot gelukkig toch gehaald hebben.

Erg leuk; bedankt allemaal!

Een allochtoon importeren

Vandaag hebben wij geprobeerd ons in the schrijven in Wijchen. Paspoorten en geboortebewijs van Tobin mee en dan doen we dat effe, toch? Nou, niet effe.

De vrouw achter de balie fronste al even haar wenkbrauwen toen ze las dat ik in Duitsland geboren was. Toen Tobin ook nog eens in Nieuw-Zeeland geboren bleek te zijn zuchtte ze eens heel diep. Gelukkig was Emma gewoon normaal hier in Herwen en Aerdt geboren, hoewel die gemeente nu niet meer bestaat. Maar dat mocht de pret niet drukken.

Om ons hier in te kunnen schrijven moesten we een formulier invullen dat in zo'n 15 talen was opgesteld (waaronder Engels, Duits, Frans, Turks, Arabisch, Chinees en Japans, oh en in het Nederlands ook nog). Ze zagen ons gewoon als buitenlanders die in Nederland kwamen wonen. Welkom terug, zullen we maar zeggen.

Toen we 4 jaar geleden om formulieren vroegen die we in NZ nodig hadden moest het altijd per se in het Nederlands. De huurverklaring, het bonus/malusformulier van de autoverzekering, alles niet verkrijgbaar in het Engels. Ik heb menige collega in Nieuw-Zeeland moeten helpen met Nederlandstalige brieven van de belastingdienst omdat de arme zielen een paar jaar geleden wat maanden in Nederland gedetacheerd waren geweest. Nee dan had u in die paar maanden maar Nederlands moeten leren meneer. En als je als Nederlander dan zelf in NL terugkomt blijkt dat het best kan, al die talen. Tja. Ach, ze moeten toch ergens beginnen nietwaar :-)

Goed, Tobin en ik waren dus alletwee een speciaal geval omdat we beide in het buitenland zijn geboren. Uiteindelijk bleek ik niet zo'n probleem omdat ik al in Eindhoven gewoond had dus konden ze daar mijn gegevens opvragen. Maar onze "Kiwi Tobin" moest ondanks zijn gewoon Nederlandse paspoort hier officieel gevestigd worden. Ja, het invoeren van een Nederlandse buitenlander doe je niet even ongemerkt.

We moesten naast zijn paspoort een gewaarmerkt origineel van zijn geboortebewijs overhandigen. Dat moest ook al toen we zijn Nederlandse paspoort aanvroegen (zie hier), maar je kunt dingen in ambtenarenland natuurlijk nooit te vaak doen. Ook het inschrijven zou wat langer gaan duren omdat ze nog van alles en nog wat moesten gaan controleren. Dus als Tobin officieel niet bestaat omdat hij maar een hologram is, zullen we daar nu achter komen. We wachten dus af...

Welkom terug in NL

Zo trots!

We hebben er net een 12 uur durende vlucht op zitten, en Tobin heeft geen kik gegeven! Geen enkele huilbui! Hij heeft eerst een paar uur geslapen, en voor de rest TV gekeken, rondgewandeld, gespeeld, stickers geplakt, met de stewardessen gesjanst, op mijn schoot nog meer geslapen, en dat was het wel zo'n beetje. We zijn apetrots op ons kleine mannetje, hij heeft zich zo ontzettend goed gedragen tijdens een vlucht die voor ons als volwassenen al vervelend is, zo lang.

Op Schiphol werden we opgehaald door een zus (Imke) en een vriendin (Debora) van Emma. We kwamen al om 7:00 's ochtends aan dus het was een vroege vogel gebeuren voor die twee. Om in de Nederlandse stemming te komen kreeg Tobin een koe-ballon van Debora. Daar was hij erg mee in zijn nopjes, totdat hij de tros zag waar die ballon uitkwam. Hij rende er meteen opaf en ik heb hem nog nooit zo hartgrondig "DEZE!!!!" horen roepen. Hij wilde de hele tros wel :-) Maar helaas voor hem, we vonden dat hij aan één ballon wel genoeg had. Rijdt ook wat makkelijker.

We hebben totdat ik werk gevonden heb en de container gearriveerd is een bungalowtje gehuurd vlak bij Emma's ouders op de Wighenerhorst in Wijchen, en daar gaan we nu naartoe.

Er zijn intussen 4 sollicitatiegesprekken gepland, in Hengelo, Rijswijk, Zoetermeer en Almelo. Het kan wat dat betreft dus nog letterlijk alle kanten op :-) Het eerste gesprek is al over 2 dagen, de andere 3 op maandag t/m woensdag volgende week.

Bijna weer onderweg

Het is hier in Singapore  nu 21:15. Over en paar uur vertrekken we weer voor 12 uur vliegen met een kleuter. Oh joy... :-)

We zijn vandaag Singapore ingeweest. Eerst een rondrit per bus.

Toen een ritje in het grootste reuzenrad ter wereld.

Daarna zijn we nog een vriendin van Emma wezen opzoeken die toevallig net kortgeleden in Singapore is komen wonen, in een appartementencomplex met zwembad... heerlijk even zwemmen in zo'n warm land!!! We hadden geen zwembroekjes voor Tobin bij ons, dus hebben we hem maar zindelijkheidstrainingbroekjes aangedaan. En wat kunnen die dingen als ze eenmaal een half uur in het water hangen een vocht opnemen zeg! Het zag er erg koddig uit ;-)

Nu ligt hij lekker te slapen in de buggy. Hopenlijk slaapt hij lekker door in het vliegtuig.

Halverwege

Zo, we zijn nu in Singapore na 10 uur vliegen. Emma en Tobin liggen nog te slapen in het transit hotel, maar ik was al wakker en ben dus maar even op zoek gegaan naar een internet-terminal, die hier gratis te gebruiken zijn. Uiteraard moet de weblog even bijgewerkt worden voordat ik hier in den vreemde ontwenningsverschijnselen ga vertonen. :-)

In Christchurch werden we keurig op tijd om een uur of 6 gewekt door een kleine naschok van de grote aardbeving van vorige week (dat voelde een beetje wiebelig alsof je in een trein zit die van baan wisselt). Om 8 uur werden we door vrienden opgehaald en naar het vliegveld gebracht. Het weer was heel aardig. Op de foto kun je rechts ons vliegtuig zien staan.

Na het inchecken hebben we met elkaar koffie gedronken en Tobin heeft nog lekker in de speeltuin op het vliegveld gespeeld om even zijn energie kwijt te raken voor de lange vlucht die voor ons lag. Om een uur of 10 gingen we uiteindelijk door de douane.

Om 10 voor 11 vertrok het vliegtuig. We hadden Tobin van tevoren voorbereid door te zeggen dat het vliegtuig eerst heel hard zou gaan rijden, en dan "hoepla, de lucht in" zou gaan. We hebben dit geoefend met vliegtuigen die we zagen opstijgen, maar toch vond Tobin het best eng toen we er eenmaal in zaten, vooral omdat de motoren zo'n hard lawaai maken. Gelukkig mocht hij tijdens het opstijgen op mijn schoot zitten, dat hielp een hoop.

Van de Alpen hebben we helaas weinig kunnen zien want tegen de tijd dat we vertrokken was het grotendeels bewolkt. Dus het laatste afscheid van NZ was een beetje een non-event. Boven Australië hebben we nog wel wat woestijn kunnen zien en boven Indonesië kwamen we een paar mooie onweerswolken tegen. De foto is genomen op 12 km hoogte en de wolk keken we nog tegenop dus die was wel zo'n 14 km hoog denk ik.

De vlucht zelf ging heel aardig. Tobin heeft zich voorbeeldig gedragen. Goed, hij heeft wel de nodige huilbuien e.d. gehad als hij zijn zin niet kreeg maar eigenlijk niet meer dan thuis. Het was niet EEN groot drama zoals ik eigenlijk wel een beetje verwacht had. Hij heeft de gangen van het vliegtuig zo'n 100x op en neer gelopen, alle stewardessen uitgebreid geknuffeld en kon het met iedereen goed vinden, behalve de mensen die achter ons zaten. Die keken hem vanaf het begin meteen heel chagrijnig aan als hij even zijn hoofd boven de stoel uitstak.


Ach ja, als er mensen met een kind bij je in de buurt zitten kun je je daar de hele tijd aan ergeren of proberen er het beste van te maken. Het maakt Tobin niets uit, die blijft toch wel lief naar je lachen ;-)

Toen we aankwamen zijn we eerst op aandringen van Tobin 10x de roltrap op en neer gegaan. Daarna zijn we naar het transit hotel gelopen om te slapen. Over een paar uurtjes gaan we eruit en hebben dan nog een hele dag in Singapore voordat we weer verder moeten. Wordt vervolgd...

De laatste dagen in Ashburton

En toen begon de klok echt af te tikken. Morgen zitten we alweer in het vliegtuig. De laatste dagen in NZ zitten erop.

Tobin heeft deze dagen goed besteed door lekker met Opa & Oma te spelen, thuis en in de speeltuin. Hij heeft een zoekspel bedacht, waarbij hij iets verstopt en dan samen met O&O expres op allerlei plaatsen gaat zoeken ("zoeken, zoeken, zoeken") behalve de goeie. Uiteindelijk vinden ze het en dan volgt het enthousiast "Aaaah DAAR is het!". Waarna het hele gebeuren weer van voren af aan begint. Tja, het houdt ze van de straat he.

Ook tijdens het eten werd Opa ingeschakeld om bij elk hapje voor vliegtuig te spelen. En alle koeien en schapen in de wei van de buren zijn uitgebreid meerdere malen bezocht. Ja, die Tobin weet al goed hoe hij Opa achter zijn karretje moet spannen.

We zullen ze erg missen.

Vandaag zijn we naar Christchurch vertrokken en slapen vannacht op een camping vlakbij het vliegveld. En morgen om 11:00 is het gedaan.

Toch wel een vreemd gevoel, verdrietig om thuis weg te gaan (en de mensen die daarbij horen) en uitkijken naar thuis aan te komen (en de mensen die dààrbij horen) tegelijk. Het is een kleine wereld, maar soms zou ik willen dat hij toch minder groot was.

Rond Dunedin

Gisteren hebben we het een beetje rustig aan gedaan. Ik heb met Tobin het dammetje nog wat verder afgebouwd (op de laatste TomTom updates te zien als de Timmerman Dam), we zijn even naar het station gegaan om de trein naar de Taieri Gorge uit te zwaaien en Emma heeft de chocoladefabriek van Cadbury bezocht.

Vandaag zijn we eerst naar het aquarium van de universiteit van Dunedin geweest. In NZ vindt veel onderzoek naar de zee plaats en in dit aquarium kun je van dichtbij kennis maken met een aantal lokale soorten, zoals the giant squid:

Helaas geen levende versie, maar een afgietsel van eentje die gevangen is door een vissersboot. Toen ze een gevangen vis omhoog haalden zat dit 6m lange gevaarte eraan te knagen en wilde niet loslaten. Wat hij uiteindelijk dus niet overleefd heeft.

Dit was nog maar een jonkie, een volwassen exemplaar kan maar liefst 3x zo lang worden. Denken ze. Want er is nog niet zo heel veel bekend over deze beesten. Ze hebben in ieder geval de grootste ogen die ooit ter wereld gezien zijn, van ongeveer een meter doorsnede!

Er was ook een aanraakvijver, waarin je allemaal zeesterren e.d. kon aanraken. Eigenlijk was die vijver een van de hoofdredenen om naar dit aquarium te komen, want we dachten dat Tobin dat wel allemaal geweldig zou vinden. nou mooi niet, onze held op sokken vond het "een beetje eng"...

Goed, dan maar naar het "kolonistenmuseum". Dit museum vertelt het verhaal van de pioniers die vanuit Schotland naar Dunedin kwamen om daar hun leven op te bouwen. Ze kwamen per schip, en waren een paar maanden hutje mutje onderweg op zee in erbarmelijke omstandigheden, met alle gevaren en ergernissen die daar bij horen.

Wij hebben een hele container met spullen overgestuurd, zij moesten alles wat ze mee wilden nemen in een kleine scheepskist stoppen, de grootte ongeveer vergelijkbaar met de maximale toegestane handbagage bij een internationale vlucht. Wij hebben nu geskyped dat het een aard heeft, zij zagen hun familie nooit meer terug. En als ze eens tegenslag hadden, er was niemand die ze kon helpen. Best wel indrukwekkend.

 Midden in het museum is een hal met portretten van een paar honderd kolonisten uit de allereerste jaren, rond 1850. En voor die mensen kan ik gezien wat ze allemaal moesten doorstaan om hier in NZ een leven op te bouwen alleen maar heel veel respect hebben.

Ook de speeltjes uit de oude doos waren aanwezig.

Op zondag mochten deze streng gelovige mensen helemaal niets uitvoeren, en ook spelletjes waren taboe. Om toch nog iets leuks te doen te hebben werden er daarom bijbelspelletjes gemaakt, want dat mocht natuurlijk wel, bijbelspelletjes op zondag.

Toen we klaar waren in het museum was het alweer tijd om terug te gaan naar Ashburton. Onderweg terug kwamen we langs de wereldberoemde Moeraki Boulders. Een mooie gelegenheid om nog even met Tobin ons oude brood aan de meeuwen op te voeren en hem deze beroemde stenen te laten zien voordat we definitief uit Nieuw Zeeland vertrekken.

Tja, om een lang verhaalkort te maken: de meeuwen hebben niets gehad, en ik denk dat Tobin zich van deze trip niet de boulders kan herinneren, maar het brood :-)

Het laatste vakantieTJE

Origineel waren we dus van plan om voordat we terug naar NL zouden gaan nog even een week of 4 tot 6 door NZ te gaan reizen om er nog even goed van te genieten. Totdat we ons huis met 15% verlies hebben verkocht, toen werd het 2 weken. En doordat de plain English awards er even tussendoor kwamen werd het bekort tot een week. Nu na de aardbeving waardoor we langer in Wellington vast zaten krap een week. Zeg maar 4 dagen. Naar Lake tekapo en dan de Mount Cook vlucht doen, in ieder geval nog even iets onvergetelijks om mee af te sluiten. Als het weer meezit tenminste. Voorspellen ze voor de hele week regen en laaghangende bewolking bij de Alpen. Dag Mount Cook vlucht.

Tja. Wat een tegenslag toch allemaal.

Maar goed, waar hebben we het over. Er is net een 7.1 aardbeving geweest in Christchurch waar we toevallig net niet bij waren en we hebben een week voor diezelfde aardbeving ons huis verkocht, dus geen enkele materiële schade.

Een paar honderd mensen in Christchurch zitten in de opvang omdat hun huis niet meer veilig is om in te wonen. Dat plaatst onze vakantie die in het water valt toch wel zwaar in de categorie luxeprobleem.

Daarom niet getreurd, ze hebben voor de komende dagen redelijk weer in Dunedin voorspeld dus zijn we vandaag lekker naar Dunedin gegaan. Naar dezelfde camping als de vorige keer, met het stroompje dat erlangs loopt. Tobin wist het zelfs nog en kon haast niet wachten om weer stenen in het water te gooien.

Mijn vader vertelde me al eens dat het dammetjes-in-riviertjes-bouwen in de familie zit, nou met Tobin zit het wel goed wat dat betreft.

En met zijn vader ook trouwens ;-)

Terug in Christchurch

Vandaag op goed geluk naar het vliegveld in Wellington gegaan. Het vliegveld van Christchurch is wel al weer geopend maar er vinden nog steeds flinke naschokken plaats die zomaar weer opnieuw roet in het eten kunnen gooien. Gelukkig was alles goed en ging de vlucht gewoon door.

Het is intussen wel aardig gaan stormen dus het was een beetje een "bumpy ride". Tobin vond het best eng en wilde de hele tijd op mijn schoot zitten. Ik ben toen maar grappig mee gaan bewegen en we zeiden steeds "Shaky, shakyyyy!" en dat hielp. Toch waren we blij dat we weer op de grond stonden, Emma had de kotszakken al klaar liggen :-)

De auto stond nog gewoon op zijn plek bij het vliegveld en was voor zover we konden zien geen centimeter verschoven. Dus geen schade gelukkig. Daarna zijn we een beetje door de stad gereden om te zien hoe groot de schade nou werkelijk was. De binnenstad was afgesloten omdat daar de gebouwen niet veilig waren. Maar buiten de binnenstad viel alles heel erg mee, en kon je eigenlijk nauwelijks zien dat er een aardbeving geweest was. Ons oude huisje stond nog gewoon overeind zonder noemenswaardige schade. Ook bij de voormalige buren viel alles erg mee, maar de schrik zat er wel goed in. Onze buurman had al eerder een overstroming en een tornado meegemaakt, en hij zou dat nog liever 10x meemaken dan nog 1x zo'n aardbeving. Dus dat geeft wel aan hoe eng het was, en hoe veel geluk we hadden net op dat moment in Wellington te zijn.

De wijk van het huis-met-veranda aan de rivier waar we eerst gewoond hebben was wel behoorlijk getroffen. Veel scheuren in het wegdek en een grote scheur precies vlak voor ons oude huis langs. En dan te bedenken dat we een paar jaar geleden dit huis heel graag hadden willen kopen, maar dat niet konden omdat de eigenaar het niet kwijt wilde. Sommige mensen hebben nu zo'n scheur dwars door hun huis heen, en die zitten momenteel in de opvang omdat hun huis onbewoonbaar is verklaard. Dus de paar mensen die wel getroffen zijn, zijn er soms ook erg slecht aan toe.

Terug in Ashburton vertelde mijn vader hoe het er tijdens de aardbeving aan toeging. Ashburton ligt 100 km van Christchurch af, dus heeft er aanzienlijk minder last van gehad dan Christchurch zelf. Maar het was toch niet misselijk.

Het waren korte felle stoten van zo'n 3 Hz. Mijn vader zag het plafond en de grond in de gang golven. En het lawaai was nog het ergste. Een soort dondergerommel van een ver weg bliksem maar dan heel kort achter elkaar en HEEL ERG HARD. Er waren wat dingen van de kast gevallen en het huis rammelde behoorlijk, alsof het op instorten stond. Dat was dus erg eng. Maar voor zover ze kunnen bekijken is er geen schade. Het water is even roestbruin geweest maar hier in Ashburton doet alles het intussen weer. Onvoorstelbaar!

De WETA cave

Tja, toen we weer terug waren in het hotel met een verplicht extra dagje Wellington was de vraag: wat gaan we nu doen? Emma is met Tobin nog een keer met het treintje naar boven gegaan en heeft met hem in de speeltuin gespeeld. Ik heb de WETA cave bezocht.

Hier in Wellington huist WETA, een van de grootste special effects bedrijven ter wereld, vooral bekend geworden door Lord Of The Rings. Aangezien er vaak mensen kwamen kijken maar er vanwege de geheimhouding van hun lopende filmprojecten eigenlijk niets te zien was, hebben ze maar een expositie neergezet waar je een video van ze kan bekijken wat ze zoal doen, en waar een hoop attributen hangen die in verschillende films gebruikt zijn.

Best grappig om te zien, en zo sta je plotseling zo maar oog in oog met een levensgrote Gollum... :-)

GROTE AARDBEVING IN CHRISTCHURCH

Krijg nou wat. Je kunt ze ook geen weekendje alleen laten in Christchurch of ze krijgen er de bibbers van. Zetten we toevallig hier in Wellington het nieuws even aan vanochtend voordat we naar het vliegveld vertrekken, zien we dat we waarschijnlijk echt niet naar Christchurch gaan vliegen vandaag.

Er is daar namelijk een grote aardbeving geweest met een kracht van 7.1 op de schaal van Richter. Dat is net zo zwaar als de beving die in Haïti de hoofdstad bijna met de grond gelijk maakte. Dus da's best heftig.

Ze laten op het journaal wel een paar beelden zien van steeds dezelfde ingestorte gevels, maar daar blijft het bij. Het is dus nog een beetje onduidelijk hoeveel schade er is, maar het lijkt op het eerste gezicht aanzienlijk. We hebben snel alle vrienden in Christchurch ge-SMSt en iedereen is gelukkig OK en heeft weinig schade. Maar is wel erg geschrokken.

We zijn toch naar het vliegveld van Wellington gegaan omdat officieel onze vlucht nog niet geannuleerd was. Pas op het vliegveld kregen we bevestigd wat we al vermoedden, dat de vlucht niet door zou gaan. we zijn gelukkig wel meteen overgeboekt naar een vlucht van morgenmiddag, mits die wel gaat natuurlijk.

We zijn een beetje bang wat we daar in Christchurch aan gaan treffen als we er eenmaal heen kunnen, en vragen ons af of we volgende week überhaupt vanuit Christchurch wel kunnen vertrekken naar NL. Maar dat zien we dan wel weer.

Voorlopig even een nachtje bijgeboekt in ons hotel hier in Wellington. Morgen zien we verder. Intussen iedereen in Christchurch heel veel sterkte, en we leven met jullie mee.

De Plain English Awards

Vanavond was de ceremonie van de Plain English Awards. Die awards worden blijkbaar behoorlijk serieus genomen want de uitreiking was in de feestzaal van de parlementsgebouwen, en de minister van cultuur was de gastheer. Omdat de Nederlandse vrienden die toevallig ook dit weekend in Wellington waren wel een avondje op Tobin wilden passen (waarvoor hartelijk bedankt!) kon ik er samen met Emma heen.

We moesten ons van tevoren registreren voor deelname, anders kwam je niet door de security. Voor de gelegenheid had ik me dus ook maar in pak gestoken, in een T-shirtje naast zo'n minister staan is ook weer zoiets :-) Het pak is dus niet mee in de container, maar in de koffer. Komt vast nog wel van pas in NL bij alle geplande sollicitatiegesprekken.

De avond werd gepresenteerd door Kevin Milne, een beroemdheid in NZ, want hij is de presentator van het populaire TV-programma Fair Go (een soort Radar, maar dan veel gezelliger gepresenteerd). Hij is als een soort vaderfiguur ongeveer net zo bekend als Aad van den Heuvel, de hoofdpresentator van "Ook dat nog", destijds was.

Er was ook een grappig stuk cabaret, verzorgd door "Te Radar" (zeg maar de NZ'se Dolf Jansen), met uiteraard Plain English als onderwerp. Als je geen simpele taal gebruikt dan kan dat leiden tot misverstanden, en nu blijkt het dat de NZ'se geschiedenis en vooral de veldslagen in Te Radar's versie van misverstanden aan elkaar hangen. Als die awards er dus wat eerder waren geweest had dat heel wat bloedvergieten kunnen besparen...

Grappig detail hierbij is dat het Treaty of Waitangi (het verdrag tussen de Maori en de Engelsen, de NZ'se grondwet dus) dit jaar door iemand was genomineerd als hersenkraker-document :-).

Ook de minister van cultuur nam nog even het woord en drukte ons op het hart dat ze hard bezig waren om alle documenten van de NZ'se overheid zo simpel mogelijk te maken.

Maar goed, waar het uiteindelijk voor mij om ging, zou ik er nou met de award voor "Best Technical Communicator" vandoor gaan of niet? Helaas niet, ik ben tweede geworden. Alhoewel de jury me achteraf wel vertelde dat het een dubbeltje op zijn kant was. Hun commentaar: "Erwin demonstrates a very good command of plain language. His writing is consistently appropriate to the audience. His instructions are clear and well formatted. And he makes excellent use of visual graphics, particularly when writing for readers whose first language is not English. The structure of the documents is logical and easy to navigate." 

Toch best een behoorlijke eer om in een niet-moedertaal tweede te worden bij deze awards, en hopelijk helpt het ook bij het solliciteren naar een technisch auteurbaan in NL. Al met al een geslaagde avond, en zeer de moeite waard!

Dagje Wellington

Ik was dus genomineerd voor de Plain English Awards en moest daarom naar Wellington om bij de ceremonie aanwezig te zijn. Van de nood maar even een deugd gemaakt en er samen met Emma en Tobin opuit getrokken in Wellington. Eerst met de Cable Car omhoog tegen Mount Victoria op.

Die cable car is een soort omgekeerde kabelbaan. In plaats van dat de cabine onder de kabel hangt, hangt de kabel nu onder de cabine en rijdt de cabine als een soort treintje over de rails. Er zijn twee cabines die aan dezelfde kabel hangen: een die daalt en een die stijgt, en die passeren elkaar halverwege.

De stops onderweg zijn dus ook precies op eenzelfde afstand, anders zou een van de twee cabines in het niets stoppen. Tobin vond dat passeren natuurlijk erg spannend (Train coming! Train coming!).

 
Boven aangekomen heb je een mooi uitzicht, en, nog belangrijker, een leuke speeltuin!

Toen we terug beneden waren ben ik samen met een Nederlandse vriend die dit weekend toevallig ook in Wellington was nog naar een rondleiding in de parlementsgebouwen geweest. Het gebouw op de foto noemen ze "de bijenkorf" en daar zetelt de premier en zijn belangrijkste medeplichtigen.

De "House of Commons" (Tweede Kamer) is een exacte replica van die in het Engelse parlementsgebouw, tot en met de scepter en boeken aan toe. Alleen de stoelen staan in NZ een stuk comfortabeler opgesteld, want het aantal parlementsleden is aanzienlijk lager. De regering en oppositie zitten aan weerszijden van een grote tafel. Die tafel is breed genoeg dat je de persoon aan de andere kant van de tafel niet met een zwaard kan bereiken. De ontwerper van de House of Commons had destijds zeker nog nooit van werpsterretjes gehoord :-)

Vanavond gaan we naar de Plain English Awards, in diezelfde "bijenkorf"... spannend!