Een pijp op het dak

In NZ is het heel normaal dat mensen een smal pijpje op het dak hebben. Dat pijpje is erg belangrijk, want het regelt de waterdruk van het hete water in je huis. Hoebedoelu?

Dat zit zo. In NZ is gas nog niet zo ingeburgerd, dus bijna alle huizen hebben een boiler. Deze boilers hebben een overdrukbeveiliging, dat wil zeggen dat als de druk te hoog wordt, ze gaan overstromen. En dat pijpje op het dak, dat is dus de uitlaat van de boiler. En hoe regelen ze nou bij welke druk de boiler gaat overstromen? Met de lengte van het pijpje! Hoe hoger het pijpje, hoe hoger de waterdruk in de kolom, en hoe hoger de druk moet zijn voordat het water eruit komt stromen.

Dit lijkt logisch, maar is in de praktijk erg onhandig. Onze boiler bijvoorbeeld, is geschikt voor 7 meter waterdruk. Maar ons pijpje is maar zo'n 2 1/2 meter hoog, dus kunnen we de waterdruk niet hoger instellen dan 2 meter, anders spuit het water eruit. Met gevolg dat wij dus maar een klein miezerig douchestraaltje hebben. We kunnen natuurlijk een 7m hoge pijp op het dak gaan zetten met een soortement van Euromast constructie (met touwen e.d.), maar zo'n gevaarte op je dak ziet er natuurlijk ook niet echt uit.

Ja maar, hoor ik de technici onder u zeggen, waarom zet je dan niet gewoon een overdrukventiel op het pijpje? Overdrukventiel? Daar hebben ze hier nog noooit van gehoord... Ze hebben het altijd met pijpjes gedaan en dat werkte altijd prima ja! Die buitenlanders ook altijd met hun achterlijke ideeën :-)

Goed, we houden het dus maar bij ons pijpje met 2 meter waterdruk. De waterdruk in de boiler wordt ingesteld met een drukreduceerventiel (die kennen ze dus wel hier) aan de ingang van de boiler. Als je de druk te hoog instelt dan hoor je het water stromen op het dak, en vervolgens verlaag je de druk totdat het water niet meer stroomt.

Alleen, die drukreduceerventielen gaan nog wel eens stuk. Vooral bij ons, natuurlijk. Als zo'n ventiel stuk gaat dan staat de volle leidingdruk in de boiler, en begint het water op het dak te stromen als een gek. Daar moet je snel bij zijn want in principe staat dan dus de hete kraan continu op je dak te spuiten, met alle gevolgen voor de elektriciteitsrekening van dien. Er zijn gevallen bekend waar mensen in één maand zo'n 100 Euro extra moesten betalen aan elektriciteit... Gelukkig hadden wij het snel door en hebben de loodgieter erbij gehaald, die het vervolgens voor zo'n 100 Euro gefikst heeft. De wet van behoud van uitgaven... :-)

Lekker weer thuis!

Kommer en kwel!

Nou, de kommer en kwel is dus een dag later gekomen want gisteren was het de hele dag waardeloos weer. We hebben een uitje gemaakt naar de supermarkt en terug, maar dat was het wel zo'n beetje. Maar goed, zo erg was dat niet want we konden wel weer een rustig aan dagje gebruiken. Tobin met jas aan in de regen buitengezet (doeiiiii) en wij lekker lezen. Vanochtend, onze laatste dag, was het gestopt met regenen, maar de plassen lagen natuurlijk nog overal. En wat doe je met plassen? Erin stampen natuurlijk! Met je laatste droge broek! En vallen! En helemaal nat worden! Jippiiieeee!!!

Na het helemaal uitkleden en weer aankleden van Tobin zijn we vertrokken naar huis. Het bewolkte weer gaf nog een mooie mogelijkheid om bij het kleine kerkje van Tekapo wat foto's met een donkere lucht te maken. Dat kerkje is namelijk een van de meest gefotografeerde objecten ter wereld, maar misschien is onderstaande foto nu een op de 500 ipv. een van de 10.000 :-)

Na het foto's maken was het nog even langsgaan bij Opa en Oma Ashburton, en toen was het afgelopen! De vakantie zat er op. We hebben genoten!

Naar Lake Tekapo

Gisteren hebben we het een beetje rustig aan gedaan. We hebben in Wanaka zelf een wandeling gemaakt langs de outlet route, de plek waar ze het meer leeggieten in de Clutha river (of andersom, de rivier in het meer, daar wil ik even vanaf zijn). Het was nog steeds schitterend weer en erg warm, dus zijn we na het wandelen een ijsje gaan eten. En natuurlijk in de speeltuin met de dinosaurus gaan spelen. Het leuke van een klein kind hebben is dat je zelf ook weer allemaal van dat soort dingen kunt gaan doen zonder dat de mannen in de witte pakken je op komen halen :-)

Volgens de weersverwachting zou het vandaag gedurende de dag kommer en kwel worden, maar dat gaf niet want vandaag hadden we toch weer een reisdag. In een dorpje ergens halverwege hebben we gestopt om natuurlijk weer te spelen in een speeltuin en daarna hebben we een ijsje gehaald bij het lokale restaurant dat blijkbaar een contract heeft met de toeristenindustrie hier want de bussen rijden af en aan :-) Door Tobin raakten we aan de praat met een oud vrouwtje dat een busreis aan het maken was. Bleek het een Duitse te zijn die met een Amerikaan getrouwd was en dus al jaren in Amerika woonde. Komen we dus, als Nederlanders die in NZ wonen, een Duitse tegen die in Amerika woont, en dat in NZ. Waren in onze ontmoeting meteen 3 continenten vertegenwoordigd.

Tegen een uur of 5 kwamen we in Lake Tekapo aan, en het weer was helemaal geen kommer en kwel! We hebben zelfs gewoon vanaf de veranda van ons campinghuisje van een hele mooie zonsondergang kunnen genieten.Dat was wel weer even een ouderwets gezellige zwoele voorzomeravond. Kommer en wel? Ik dacht het niet!

"Daa!!!"

Ondertussen is voor Tobin het doel van in de auto, uit de auto, niet in je bed maar in de portacot slapen helemaal duidelijk geworden. We zijn gewoon het hele land af aan het reizen om de leukste speeltuinen te vinden. En hier in Wanaka is de meest fantastische van de hele vakantie! Sterker nog, er zijn er 2. Een op de camping die hij vanuit de auto bij aankomst al gezien en aangewezen had ("daa!!!"). Een rode glijbaan met een bocht! Dat ging lekker als mama tenminste een goede glijbroek aan deed. Waar je als moeder allemaal geen rekening mee moet houden!

Maar de meest favoriete is toch wel de speeltuin met de dinosaurus glijbaan. Daar kan Tobin helemaal alleen op en af! Ik heb vaak niet gekeken... Hij is nog zo klein... En de glijbaan zo groot... Maar een lol dat hij had!

Mount Aspiring

Vandaag zijn we op advies van een vriend een stuk gaan rijden aan de linkerkant van Lake Wanaka richting Mount Aspiring. Ik denk dat ik een nieuw favoriet stukje van Nieuw Zeeland gevonden heb. Wat geweldig mooi weer allemaal.


Op een gegeven moment werd de verharde weg een gravel weg maar dat deert Erwin niet meer sinds onze Port Jackson ervaring in 2003. We zijn nog een heel stuk verder gereden maar we moesten op een gegeven moment omdraaien want we moesten door een ford (een riviertje dat de weg oversteekt) wat een beetje te diep was naar ons idee. En je kunt het wel proberen maar als het niet lukt om er doorheen te rijden duurt het heeeeeeeeeeeeeeeel lang voordat er hulp komt. Erwin vond het wel jammer om om te draaien. Hij was zo benieuwd wat er om het hoekje lag.......... :-)


PS: Gisteren (de dag dat we aankwamen in Wanaka) was duidelijk een van mijn off days. Ik kreeg het voor elkaar om op Erwin's bril te gaan staan, poot zo krom dat het door een opticien recht gezet moest worden. Toen ging ik op mijn zonnebril staan, poot eraf. En toen ik een was op de camping aan het doen was ging de wasmachine stuk... Volgens Erwin kon ik beter gewoon in bed gaan liggen: before you hurt yourself!

Naar Wanaka

Vandaag konden we eindelijk de gevreesde camping van Glenorchy verlaten en ons begeven naar Wanaka. Niet dat we ons plezier door de camping hebben laten bederven hoor, verre van dat. Maar ik denk niet dat we hier nog eens terugkomen :-)

Richting Wanaka kom je eerst weer langs Queenstown, en vlak na Queenstown ligt Arrowtown, een klein oud goudzoekersdorpje waar een eeuw geleden een ware goldrush heeft plaatsgevonden. Daar hebben we aan de oever van de Arrowtown river geluncht, Tobin heeft stenen in het water gegooid en ik een dammetje gebouwd. Geen goud gevonden helaas. Maar wel een pad dat naar Tobin vernoemd is!! daar moesten we toch wel even een foto van maken!

In Wanaka zijn we naar de camping gereden en hebben met volle teugen genoten van onze ruime kamer met aparte slaapkamer en douche!! Tobin vond het ook helemaal geweldig, hier kan hij tenminste weer lekker rondrennen, ook als het slecht weer is. Niet dat we daar momenteel last van hebben want sinds twee dagen is het weer heel aardig weer (zoals je aan de foto beneden van Lake Wanaka kunt zien) en ook de verwachting is prima. Is het allemaal toch nog goed gekomen :-)

Iets Leuks (Queenstown)

Originally uploaded
by Shelley Brunt

Vandaag zijn we naar Queenstown geweest. Want behalve allemaal idiote dingen doen, kun je daar ook met een kabelbaan omhoog om een verschrikkelijk mooi uitzicht te hebben over de "Remarkables", de bergketen die aan de overkant van het meer ligt. Je kunt ook met een stoomboot het meer oversteken om dan aan de overkant een boerderijshow te bezoeken waar ze onder andere demonstreren hoe een schaap geschoren wordt. Aangezien Tobin erg veel van BEEEESTJEEES houdt leek het ons wel leuk om daar heen te gaan. Het plan was om eerst met de kabelbaan omhoog en weer terug te gaan, en daarna de boot te nemen en de boerderijshow te bezoeken.

We begonnen dus met de kabelbaan. Het ritje omhoog is echt super steil, en je ziet het uitzicht mooier worden met de minuut. Boven aan de kabelbaan is een groot restaurant met een balustrade met een ontzettend mooi uitzicht.Na van het uitzicht te hebben genoten hebben we koffiegedronken in het restaurant.

Het restaurant is niet helemaal boven aan de berg, want er is nog een "loop track" (rondwandeling) dat zich om de bergtop heen windt en dan weer teruggaat naar het restaurant. Er stond op het bordje dat de wandeling ongeveer een half uur zou duren. Het begin was een betegeld pad dat een klein beetje omhoog ging, en dat zou met de buggy goed te doen moeten zijn. Dus dat leek ons wel wat. Vol goede moed begonnen we aan de wandeling, met de buggy. Na een minuut of 10 lopen hielden de tegels op, en begon het steeds steiler omhoog te gaan. En ik maar de buggy duwen. En duwen Er kwam geen einde aan man. En Tobin maar zeuren dat hij er genoeg van begon te krijgen. Ik zit me hier helemaal de pleuris te duwen voor je jong, een beetje dankbaarder mag ook wel ja... :-) Uiteindelijk heeft de wandeling ons ongeveer anderhalf uur gekost, dus dat half uur was wel een beetje erg optimistisch. Maar goed, het uitzicht was mooi en we hebben onze fitness weer gehad voor vandaag.

Teruggekomen bij het restaurant hebben we even goed uitgepuft, Tobin eten gegeven, en ben ik nog met de luge geweest, een soort kartbaan met wagentjes die uit zichzelf naar beneden rijden terwijl je van het uitzicht kunt genieten. Maar wel op de weg letten he :-)

Na dit alles was het intussen zo laat geworden dat de laatste boot al weg was, dus helaas, dat is voor een volgende keer. Nog een nachtje slapen op de beruchte camping van Glenorchy en dan rijden we door naar Wanaka.

Paradise

We zijn vandaag naar het paradijs geweest. Dat was erg mooi.

Na het paradijs konden we niet verder. Dat was erg jammer.

Toen zijn we bij Kinloch stenen gaan gooien in het meer. Dat was erg nat.

Daarna moesten we weer terug naar die stomme camping. Dat was erg balen.

Morgen gaan we weer iets leuks doen. Dat is erg leuk.

Glenorchy

Vandaag zijn we doorgereden naar Glenorchy, dat ligt aan Lake Wakatipu. Vanaf Te Anau naar Glenorchy kom je eerst nog langs het dorpje Kingston, waar ooit de mooie stoomtrein de Kingston Flyer een toeristenattractie was. Helaas waren er blijkbaar niet genoeg toeristen die ook met de trein meegingen en is het bedrijfje over de kop gegaan (de foto links is van onze vakantie in 2003). De trein staat nu voor een half miljoen Euro te koop. Dus als je nog op zoek bent naar een origineel sinterklaascadeau...

Na Kingston komt Queenstown, het kloppende "extreme sports" hart van Nieuw Zeeland. Hier kun je bungeejumpen op 's werelds eerste bungeejumpplek, skieën, speedboaten, en fly-by-wire-en. Niet zo gek dus dat dit stadje erg populair is bij de jeugd. Het is dan ook super toeristisch, en naar mijn mening een beetje te. Maar dat is niet erg, daarom rijden we door naar het wat meer afgelegen Glenorchy. Lekker rustig.

De rit van Queenstown naar Glenorchy is echt adembenemend mooi. Je rijdt langs Lake Wakatipu, met mooie groene weiden en besneeuwde bergen op de achtergrond, echt geweldig. Ik kan me goed voorstellen waarom Peter Jackson hier in de buurt een aantal verschillende locaties geschoten heeft voor Lord of the Rings.

Glenorchy zelf is een klein dorpje dat eigenlijk alleen maar bestaat uit een camping-met-buurtwinkel, een bar, een motel, een kantoor van de Department of Conservation en een paar huizen. In totaal wonen er ongeveer 200 mensen. Het is zo afgelegen dat tot een jaar of 2 geleden de stroom ongeveer elke week een dag uitviel. Volgens een lokale bewoner hebben een hoop huizen in het dorpje zelfs nog een "long drop" als WC, een huisje BUITEN met een gat in de grond waar je ontlasting door een pijp naar beneden valt... plof. 

Deze manier van leven heeft een beetje zijn weerslag op de camping, want het lijkt erop dat de camping ooit ergens in de jaren '80 is neergezet en er daarna nooit meer iets aan gedaan is. Het is erg vervallen allemaal en de helft van de voorzieningen werkt niet. Zo lag er in de cabin waar ze ons in wilden stoppen een plas water onder de radiator. Het gezamenlijke toiletblok deed het niet en in de keuken was er een kraan die niet uit kon en dus continu aan het stromen was. Tegenover de keuken stond een hippiebusje van waaruit een man die zich de "campingbeheerder" noemde rockmuziek over de camping aan het verspreiden was. Bij het boeken hadden we gezegd dat het campingbedje van Tobin in de cabin zou moeten passen. Nou, het paste maar dan was er nog ongeveer een halve m2 grond over :-)

Hier zagen we onszelf met zijn drieën dus geen 3 nachten slapen. Als we geen kindje bij ons hadden gehad zou het wel weer een apart avontuur zijn, maar nu zagen we het niet zitten. Dus maar even terug naar de receptie om te zeggen dat we niet in de cabin pasten. Toen hebben ze ons een grotere cabin gegeven, die ook nieuwer was. Hier paste het wel, dus we besloten het maar een nacht aan te kijken om te zien hoe het ging.

Het ging allemaal best aardig, totdat Tobin besloot om vlak voor het naar bed gaan zijn complete avondeten eruit te gooien. Alles onder de kots... De hele vakantie geen enkel probleem gehad, maar natuurlijk op de enige locatie waarin we in een cabin zonder douche zitten (er waren geen ensuites op de camping), de dichtstbijzijnde kraan en douche 50 meter verderop zijn, en het maar een paar graden buiten is, komt alles eruit :-) Tja, we zijn vandaag dus niet zo heel relaxt gaan slapen. Maar het uitzicht is mooi :-)

Milford Sound

Van Te Anau naar het plaatsje Milford - waar de Milford Sound begint - is het ongeveer 120 km. Toch moet je rekenen op een uur of 2 reistijd, want die weg is nou niet bepaald een snelweg :-) De eerste helft is goed te doen. De weg begint met een erg mooi ritje langs het meer van Te Anau, en vervolgt over een mooie groene vlakte naast de bergen. Er zijn een paar stopplaatsen waar je een wandeling kunt maken naar een meertje of een waterval. Allemaal erg de moeite waard.

Na een tijdje beginnen de bergen steeds hoger boven je uit torenen, en wordt er gewaarschuwd wordt voor lawinegevaar. Op sommige plaatsen mag je niet eens stoppen. En dan, ongeveer halverwege de route, dan komt het.

De Homer Tunnel.

De Homer Tunnel is een 1,3 km lange tunnel schuin naar beneden dwars door een berg heen. De tunnel is niet verlicht, en niet bekleed met beton. Het is gewoon een gat dat in de berg gehakt is, met water dat langs de muren naar beneden stroomt en op het dak van de auto regent. En het is er dus donker. En smal, maar wel tweerichtingsverkeer. Als je daar voor de eerste keer doorheen rijdt, man, je denkt dat dit een weg is naar de catacomben van Hades. Op Youtube staat een video van iemand die er doorheen rijdt. Daar zie je bijna niets op, en zo donker is het er dus ook echt :-)

Maar, als je dan na het worstelen weer boven komt en de tunnel uitrijdt, dan zie je wel een van de indrukwekkendste uitzichten van NZ. 270 Graden hoge steile donkere bergwand om je heen achter je, en vooruit zie je de weg naar beneden kronkelen in een diep en ruig dal. Wow.

Vervolgens moet je dus nog een km of 50 door die bergen heenrijden, gedeeltelijk langs een riviertje met grote rotsblokken er in. Erg indrukwekkend en mooi allemaal. Aan het einde wacht de haven van Milford Sound. Het is daar zo barstensdruk met toeristen en rondvaartbootbedrijven dat het wel een luchthaven lijkt. Een stukje verderop ligt ook nog een vliegveldje dat talloze rondvluchten verzorgt. De Milford Sound mag dan afgelegen zijn, bepaald stil is het er dus niet. Maar dat mag de pret niet drukken.

De weersverwachting was uitgekomen en het was stralend weer. We zijn met zijn drieën meegegaan met een rondvaart van 90 minuten. Als je onderaan die bergen doorvaart zie je pas hoe hoog ze zijn, want op een afstandje lijken het maar kleine pukkeltjes. Nou, niet dus :-)

Na de rondvaart zijn we weer terug gereden naar Te Anau met een mooi schouwspel van de avondzon op de bergen. Dit was een mooie laatste dag hier, op naar Glenorchy.

Lekker relaxen in Te Anau

Nou, het weer is de afgelopen 2 dagen erg wisselvallig geweest. Overwegend bewolkt met af en toe een bui maar ook af en toe mooi weer. We hebben gisteren gebruikt om een beetje bij te komen van het hele gebeuren en om de boodschappen maar weer eens aan te vullen.

We zijn om de beurt naar de bioscoop geweest, om de film Shadowland te bekijken (klik op de link voor een 3 minuten durende preview). Shadowland gaat over Fiordland, het gebied ten zuidwesten van Te Anau. Fiordland bestaat - de naam zegt het al - uit steile fjorden. Die zijn zo steil en afgelegen dat op een aantal plaatsen nog nooit een mens geweest is. De natuur is daar dan ook heel mooi ongerept en wild. De fjorden zijn zo diep dat op sommige plaatsen nooit de zon boven de bergen uitkomt, vandaar dat de Maori deze plaats 'Ata Whenua' (schaduwland) noemen. Een helikopterpiloot die hier al zo'n 25 jaar rondvluchten organiseerde, wilde het bredere publiek ook laten genieten van het moois wat hij allemaal zag, en besloot daarom de filmmakers van Lord of the Rings in te huren om vanuit zijn helikopter de plaatjes te schieten. Ze hebben er uiteindelijk 10 jaar over gedaan, maar het resultaat mag er zijn! Dit is de mooiste film over een regio die ik ooit gezien heb! Ik vond hem mooier nog dan de 70-mm film van de Grand Canyon, dus dat zegt wel wat. Om deze film te kunnen vertonen hebben ze in Te Anau er speciaal een bioscoop voor gebouwd. Daar draaien ze in de avond ook gewone bioscoopfilms, dus dankzij het initiatief van deze piloot heeft het kleine dorpje Te Anau nu zijn eigen bioscoop. Grappig he :-)

Gisteravond ben ik nog even foto's gaan maken bij het meer van Te Anau. Het was nog steeds behoorlijk bewolkt maar ik hoopte op een paar dreigende plaatjes. Tja, het resultaat vond ik maar matig, zeker na het zien van zo'n mooie film :-)

Vandaag was het weer al iets beter, maar nog steeds niet super. Daarom zijn we naar een andere binnenattractie geweest: de gloeiwormgrotten! Vlak bij Te Anau (aan de overkant van het meer) liggen een aantal grotten waar een rivier ontstaat en doorheen stroomt. In die grotten zitten ook gloeiwormen. Die wormen zitten aan de bovenkant van de grot en laten een plakkerig draadje naar beneden hangen om insecten te kunnen vangen. Om ze te lokken doen ze dus een lampje aan. Je moet om de wormen te kunnen zien in een klein bootje stappen en doodstil zijn, want als je lawaai maakt gaan ze uit. Dat bootje vaart dan naar een stuk van de grot waar het pikkedonker is en daar vaar je dan muisstil onder een soort sterrenhemel door. Errug mooi.

Morgen gaan we naar de Milford Sound fjord, een van de bekendste plekken van NZ. Volgens de weersverwachting wordt het daar morgen mooi weer, en als je bedenkt dat het daar zo'n 7-10 METER per jaar regent, dan kun je de dagen per jaar met mooi weer op een hand tellen. Dus daar gaan we dan maar even gretig gebruik van maken.

Dunedin - Te Anau

Het weer was vanochtend gelukkig een stukje opgeknapt (lees: alleen maar zwaar bewolkt, geen regen), en met de weersvoorspelling nog steeds vol kommer en kwel hebben we daar maar even goed gebruik van gemaakt. Voordat we vertrokken naar Te Anau hebben we daarom in Dunedin nog de Chinese tuin bezocht. Stond ook op Emma's verlanglijstje. De foto links is trouwens van hun web site, vandaar het mooie weer :-)

De tuin was wel aardig, maar naar mijn mening niet zo heel bijzonder. Ze hebben wel goed hun best gedaan met watervalletje en al, maar ze hebben om rotsen te imiteren maar een hoop beton in allerlei vormen gestort. En dat ziet er toch een beetje nep uit. En er was niet echt veel begroeiing. In dat opzicht kan ik de Chinese tuin in Hamilton meer aanraden. Die was groot en erg bijzonder met een ritselend bamboe-bos (zie rechts). Desalniettemin was het best gezellig in de Dunedinse tuin, en hebben we daar Tobin zijn ochtend-fruithapje gevoerd.

Vervolgens zijn we van Dunedin naar Te Anau gereden. Dat was een flink eind, en gelukkig heeft Tobin gedurende het grootste gedeelte geslapen. Het weer werd gaandeweg steeds beter, dus we hebben halverwege nog bij een leuke speeltuin kunnen stoppen om Tobin lekker te laten spelen. Glijbanen zijn het helemaal. Als hij er een ziet begin hij al "Wooooohh" te roepen van de voorpret. Hij vindt het geweldig om eraf te glijden, in tegenstelling tot Emma, die vindt het doodeng als hij eraf glijdt. :-)

In Te Anau zelf hebben we een lekkere ruime kamer op een luxe camping, met bubbelbad en al! Hier blijven we 4 nachten slapen, en ik denk dat we ons hier wel gaan vermaken, weer of geen weer.

Het regent, het regent... (Dunedin)

Toen ik vanmorgen vroeg uit het raam keek, maakte mijn hart een sprongetje van vreugde! De weersvoorspelling is uitgekomen!! Dat gebeurt hier in NZ namelijk bijna nooit, dus als het dan een keer wel gebeurt is dat erg fijn, toch? ;-)

Larnach Castle
Originally uploaded by KiwiHugger

Gevolg was wel dat het vandaag een beetje behelpen was. We zijn begonnen met een bezoekje te brengen aan Larnach Castle. Dat is een Engels kasteeltje dat ruim een eeuw geleden gebouwd en bewoond is door de burgemeester van Dunedin. Tegenwoordig wordt het bewoond door een Engelse familie die zo'n 40 jaar geleden naar NZ gekomen is. Het kasteeltje was een beetje aan de kleine kant als je Europese kastelen gewend bent, maar dat maakte de charme er niet minder om. Vooral niet omdat er een dak op zat, in de regen toch altijd wel een pluspunt. Helaas hebben we van de mooie tuinen waarvan ze zeggen dat die om het kasteel heen liggen weinig gezien, want het was ook nog behoorlijk mistig. Het was zo triest dat we van de kaartverkoop helemaal een aantekening op ons entreebewijs hebben gekregen dat we nog een keer terug mogen komen om de tuinen te bekijken. Dus misschien ooit nog eens :-)

Na Larnach Castle zijn we doorgereden naar de punt van de peninsula, waar op een heuvel een albatroskolonie zit. Net zoals in Oamaru bij de pinguïns heeft het Department of Conservation een heel centrum opgezet met informatie over de albatros, en vooral veel hekken erachter zodat je niet bij ze kunt komen. Je kunt wel voor een redelijk bedrag met een gids mee de heuvel op naar een observatorium. Maar dat doen ze niet in de maand oktober omdat de albatrossen nu aan het broeden zijn en dat verstoort ze. Dus albatrossen kijken was er helaas niet bij. Heel begrijpelijk allemaal, maar laat dat dan even van tevoren weten, hoef je er niet eerst heen te rijden. In onze 2 reisgidsen stond er in ieder geval niets over.

Dan maar even gekeken naar de plek onderaan de albatrosheuvel waar normaalgesproken altijd wel een paar zeehonden liggen waar je vrij dicht bij kunt komen. Maar ook de zeehonden hadden tabak van het pokkenweer en waren daarom lekker uit het zicht in zee aan het zwemmen. Ik kon ze geen ongelijk geven :-)

Onverrichterzake zijn we dus teruggereden naar Dunedin en hebben we ons gestort op een andere slecht-weer-attractie: het Otago Museum! In dat museum was een mooie vlindertuin en een techniekafdeling met allemaal leuke techniekspelletjes, en daar kon Tobin tenminste eens even lekker zijn gang gaan. Bijvoorbeeld op een piano met een klavier waar je overheen kon lopen, zodat er steeds de toon klonk waar je op stond. Een lol man! Daarna zijn we nog naar de Pacific Islands afdeling gegaan waar we een pop van een soldaat hebben gezien die een soort natuurlijke maliënkolder had. Dat zag er erg indrukwekkend uit... wat een werk om zoiets te maken!

Na het museum zijn we teruggegaan naar de camping en hebben de regenachtige avond besteed met lekker lezen en internetten.

Naar Dunedin

De weerman heeft mijn mooie palmboom blijkbaar niet gezien want de weersverwachting voor de komende week is ronduit waardeloos. Het zou vandaag alleen maar 's ochtends nog mooi zijn en in de loop van de middag zou de ellende losbarsten. De verwachting is dat de regen niet meer ophoudt tenminste totdat we aan het einde zijn van het aantal dagen vooruit dat ze op TV laten zien. Leuk, hebben wij weer.

Maar goed, omdat het vandaag in de middag zou gaan regenen hebben we ons voornamelijk nog in Oamaru vermaakt (in een kaasfabriek, daarna geluncht in het park, was weer erg leuk) en zijn we vrij laat naar Dunedin vertrokken.

Gelukkig zat de weerman ernaast en is het vandaag wel behoorlijk betrokken, maar het is niet gaan regenen. Daarom heb ik toen we op de camping aankwamen nog even lekker met Tobin stenen kunnen gooien in het riviertje dat door de camping loopt, en kunnen spelen in het speeltuintje van de camping. Kon hij zijn energie tenminste even kwijt. Want dat autorijden dat is maar behoorlijk saai hoor, als je het hem vraagt.

De liefde van de man...

Tobin was al een hele tijd wat aan het brabbelen, en hij begon steeds meer woordjes na te zeggen. En best goed ook. Maar hij zei nog geen woordjes uit zichzelf, zonder dat wij ze eerst voorzeiden. Tot vandaag.

En het eerste woordje wat hij vanavond tijdens het eten helemaal uit zichzelf zei, was...........:

"Lekker!"

En dan ook nog op de manier zoals zijn moeder het altijd uitspreekt: "Lèhkkuuhur!". Daar stonden we toch wel even van te kijken.

Niet "Mama", niet "Papa", maar "Lekker". Het geeft wel weer even aan waar zijn prioriteiten liggen, niet? :-)

Oamaru

De vakantie is begonnen! Gisteren zijn we uit Christchurch vertrokken, en na een bezoek aan Tobin's Opa & Oma in Ashburton doorgereden naar Oamaru.

Oamaru staat vooral bekend om de blue eyed pinguins die hier 's avonds aan land komen en waar je naar kunt gaan kijken na het betalen van een leuk geldbedrag. Dat geldbedrag gaat naar het Department of Conservation, zodat die allemaal hekken neer kunnen zetten waardoor jij nergens meer bij kunt zonder te moeten betalen :-). Maar goed, als alle toeristen hier zo maar langs alle nesten zouden gaan rondbanjeren dan zouden de pinguins snel verdwenen zijn denk ik, dus is het maar goed zo.

Aangezien we tijdens onze vakantie in 2003 (toen nog vanuit NL) de pinguins al een keer gezien hadden hebben we dat nu overgeslagen en hebben eens gekeken wat er zoal nog meer hier te doen is.

Onze heel aardige en behulpzame motelbeheerdster kon ons de vanished world trail erg aanraden. Dat is een route met een behoorlijk apart landschap, waaronder de zgn. 'Elephant Rocks' waar ze een stuk van de Narnia film hebben opgenomen. In dat landschap kun je op allerlei plaatsen fossielen tegenkomen, ze hebben zelfs walvisbotten uitgehouwen en in de rots laten zitten. We hebben ook nog een bezoekje gebracht aan the Vanished World Centre met een tentoonstelling van wat er allemaal aan fossielen gevonden is in de buurt. Het woord 'Centre' moet je je trouwens niet zo heel veel bij voorstellen want zoals het een goed Nieuw Zeelands museum betaamt is het zo klein dat je er voorbij rijdt zonder dat je er erg in hebt. Ondanks dat duurde ons bezoek daar voor Tobin lang genoeg om zich stierlijk te vervelen, en om met bezems te gaan sjouwen, hard te lachen, te huilen, rond te rennen en stenen van hun schappen halen, kortom alles wat je in een museum dat over dooie dingen gaat moet doen om een beetje leven in de brouwerij te brengen.

Toen we laat in de middag weer terug waren in Oamaru zijn we nog even naar het beroemde park van Oamaru gegaan, en dat was erg leuk. Het is een heerlijk rustig mooi park langs een riviertje, ingedeeld in allemaal verschillende vakken met verschillende tuinen. En, natuurlijk het allerbelangrijkste: een speeltuin! Na het spelen en het achter de eenden aanrennen zijn we weer terug naar het motel gegaan.

Ik ben na het eten nog even Oamaru ingegaan om te kijken of er een leuke foto van de zonsondergang te maken was, maar het was te bewolkt dus heb ik maar een foto van de haven gemaakt toen het al bijna donker was.

Wij gaan op vakantie!

In NZ hebben we veel minder vrije dagen dan in NL. Afgezien van de feestdagen hadden we tot half 2007 maar 15 vrije dagen, en sinds 2007 20 vrije dagen per jaar. Ook als je ziek wordt, krijg je maar 5 betaalde ziekdagen per jaar betaald, en de rest onbetaald, of je moet ze van je gewone vrije dagen gaan aftrekken. Het blijft dus behelpen met je vrije dagen.

Maar dat geeft niet wanneer je de Kiwi rekenlogica erbij haalt. Ik en Emma hebben trouw altijd onze vrije dagen en ziektedagen opgegeven en ingevoerd, en ze zijn er ook keurig afgetrokken, maar wat er overblijft is toch altijd meer dan dat we verwachten. Je haalt er maar af en af, en toch blijft er steeds genoeg over. De wonderbare spijziging van de 5000 lijkt er niets bij.

Zo bleek onlangs dat ik ondanks onze 4 weken vakantie in NL toch nog over de afgelopen jaren een tegoed van 35 vrije dagen had opgebouwd. Je mag ze bij mijn werkgever allemaal meenemen naar volgend jaar, maar ooit moeten ze toch een keer op, niet? We hebben dus besloten om maar eens iets te gaan doen wat we de afgelopen 3 jaar nog nooit gedaan hebben, een lekkere 2,5 week vakantie houden in eigen land (NZ dus)!

We gaan tussen 11 en 27 oktober de onderste helft van het Zuid Eiland doen. Voor de kenners: Oamaru - Dunedin - Te Anau - Glenorchy - Wanaka - Lake Tekapo (ik heb op Google Maps een kaart aangemaakt met alle lokaties). In tegenstelling tot wat we gewend zijn hebben we nu alles van tevoren geboekt. Normaalgesproken houden we meer van daar heengaan waar de wind (en vooral het weer!) je brengt, maar ja, met een kleintje willen we ivm. de altijd mogelijke ongelukjes met overgeven en luierinhoud toch wel graag op de iets luxere kamers van de camping zitten (met douche inbegrepen) en die zijn vaak als eerste weg. Dus dan maar boeken van tevoren en hopen dat het weer een beetje meezit.

De voorlente is zoals je aan het vorige stukje hebt kunnen zien heel aardig begonnen, dus we hebben er alle vertrouwen in. Ik heb er in ieder geval al maar een optimistisch plaatje bij gezocht :-)